***Vanwege de lengte van de blog heb ik besloten deze weblog in tweeën te delen. Kijk onderaan de pagina voor een link naar het andere deel van dit vakantie verslag.***

Hier dan eindelijk de langverwachte vakantie-blog! Mijn welgemeende excuses dat die zo lang op zich heeft laten wachten… Aan het eind van deze blog zullen jullie waarschijnlijk wel begrijpen waarom.
Maar goed, laat ik bij het begin beginnen! En wel in de week dat de vakantie begon, een week met een lach en een traan… Letterlijk in dit geval. Op woensdagmiddag 2 juli ben ik samen met een vriendin, Doreen van Eswicks Shelties, naar de opnames van een van de ‘Blind Audition’ shows van The Voice of Holland geweest. Vorig jaar waren wij ook al samen naar een van de auditishows van Holland’s Got Talent geweest, en TVOH stond nog hoog op Doreen’s lijstje. Het was een erg leuke show, waar ik helaas niet al te veel over mag vertellen nog altijd natuurlijk. Op TV is het programma inmiddels ook weer begonnen en tijdens de eerste aflevering werden al gelijk meerdere kandidaten uit zonde show getoond. Onder anderen Bibi (van Oh, Oh, Cherso), het Volendamse meisje en het meisje uit Almere waarbij Ali-B een schattig kindje uit de zaal trok om op de knop te drukken. Grappig weetje misschien is dat dit laatste meisje een leerling van mijn moeder is geweest, uit de tijd dat we nog in Almere woonde. Zij heeft haar altijd gezegd haar dromen te blijven volgen, dus wie weet heeft ze hier wel een beetje invloed in gehad… Hihi!

Die daarop volgende donderdag was helaas een stuk minder vrolijk en gezellig. Onze goede vriendin Ria, waarmee we jarenlang samen hebben gewerkt in de Knuffelhoek in Artis, was een week eerder overleden en op 3 juli vond de crematie plaats. Zij zat al jaren in een verzorgingshuis, en de laatste jaren waren echt een lijdensweg voor ‘r. Erg dubbel was het dus ook om afscheid van haar te moeten nemen. Wetende dat zij nu rust heeft maakte een hoop goed, maar tijdens de speech van een van onze oud-Knuffelhoek collega’s had ik het toch even moeilijk. Het was een mooie dienst en we zijn vooral ook erg blij dat we een week voor Ria’s overlijden haar nog hebben kunnen zien… En bovenal ook hebben kunnen verblijden met het meenemen van Ash en Abby tijdens dit bezoekje. Ze kon niet meer praten, nauwelijks nog bewegen, maar de twinkeling in haar ogen toen Abby naast haar op bed kwam zitten om haar te likken zei genoeg. We zijn een dierbare vriendin verloren, rust zacht Ria.

Wat hierop volgde was een periode van rouw, en eventjes wat rustiger aan doen voor ons. Dat weekend begon de vakantie, en om er rustig in te komen plande we niet gelijk al te veel aan activiteiten. Zaterdag 12 juli zijn we wel naar de clubmatch in Hoogeveen geweest, de allereerste show voor kleine Glacee. En wat voor een! De gewonnen rozetten hebben een mooi plekje gekregen op mijn trofeeënplank in de huiskamer, en een uitgebreid verslag (incl. keurrapportjes) van die dag is hier te vinden.
De week daarna begon onze vakantie pas echt, voor ons gevoel dan! We hadden allerlei plannen en ideeën voor de daarop volgende weken, al zou de vakantie vooral in het teken staan van relaxen en bijkomen van alle stress van alweer een lang schooljaar voor zowel mijn moeder als ikzelf. Er werd extreme hitte voorspeld, temperaturen zouden boven de 30 graden uitkomen dus we besloten het zwembad te gaan opzetten. We deden dit in etappes, eerst opzetten en de volgende dag laten vollopen. Maar goed ook dat we dit zo deden want de volgende dag bleek het bad helemaal lek! Kortom snel een nieuwe bestellen, en enkele dagen later konden we dan toch eindelijk ons privé zwembad in de achtertuin gaan vullen. Mijn moeder was net klaar met het vullen toen ik geroepen werd om naar beneden te komen. Ze was gevallen, en niet zo een beetje ook… Ze kon niet meer lopen en verging van de pijn. Tja en ik zonder rijbewijs kon natuurlijk ook weinig, dus uiteindelijk is de taxi gebeld om haar naar de eerste hulp/huisartsenpost te brengen. Na een uurtje was ze weer terug, er zat waarschijnlijk geen breuk maar een scheur in haar hamstring. Ze kreeg pijnstillers voorgeschreven en moest verder volledige rust houden. Nou daar zit je dan, aan het begin van je vakantie, aan huis gebonden met vreselijk pijn. Typisch weer voor ons leven!
Ondanks alles hebben we toch proberen te genieten van de warme dagen, hier thuis dan (hoewel dit voor mijzelf makkelijker ging als voor mijn moeder)... Temperaturen boven de 25 graden zijn voor mijn lichaam funest, dus ik was dolblij dat het zwembad er stond voor wat verkoeling. Ik heb iedere dag wel een duik erin genomen, af en toe ook samen met de meiden. Het was geen zwembad zoals bij een luxe hotel, maar je moet genoegen nemen met wat je hebt hè!

Helaas was dit nog niet alle ellende, maar slechts het begin van… Iets wat de week daarvoor eigenlijk al speelde, kwam de week na mijn moeders val tot z’n ‘climax’. Mijn ‘tante’ Annie (zus van mijn opa), wie ik altijd als oma heb gezien en eigenlijk als enige familielid nog echt goed contact mee had, kreeg slecht nieuws uit het ziekenhuis en had besloten tot euthanasie over te gaan. Met haar 90e verjaardag in het vooruitzicht, was ze er helemaal klaar mee. Kanker door haar hele lichaam en de bijbehorende klachten zorgde ervoor dat het vooruitzicht slecht was, dus het was einde verhaal voor haar. Twee dagen na mijn moeders val kregen we te horen dat de arts de euthanasie had goedgekeurd, en dat deze binnen anderhalve week zou gaan plaatsvinden. Daar zit je dan, aan huis gebonden met het nieuws dat je dierbaarste familielid en persoon in je leven (naast mijn moeder) er binnen korte tijd niet meer zal zijn. We waren er kapot van. Na het overlijden van Ria slechts enkele weken hiervoor was dit echt teveel om te verwerken allemaal. We vielen in een zwart gat, een diep zwart gat genaamd depressie. Iets waar mijn moeder en ik mijn hele leven al mee worstelen, soms meer dan anders. Dit was de spreekwoordelijke druppel, en ondanks alle lieve, steunende woorden van vrienden online was het eventjes niet meer genoeg om ons op de been te houden.
Diezelfde dag werd nog besloten dat een van Annie’s ‘erfenissen’ onze kant op zou komen. Annie vertelde ons tijdens ons laatste bezoek aan haar dat ze erg met haar poes zat, die ze in april van dit jaar uit het asiel heeft gehaald voor gezelschap. Niemand wou ‘r eigenlijk hebben dus in overleg met Annie en het asiel hebben we geregeld dat wij ter zijnde tijd de poes mee naar huis zouden meenemen. Een extra huisdier was absoluut niet de bedoeling, maar we weten dat, ondanks dat ze nog niet zo lang in Annie’s leven was, ze heel veel voor haar betekende, konden we het niet over ons hart verkrijgen haar niet op te vangen. Annie’s zoon was bereid om de poes bij ons af te zetten op weg naar huis, dus die avond kregen wij er een huisgenootje bij. Het werd even een race tegen de klok aangezien diezelfde dag de nieuwe krabpaal was geleverd en we deze graag in elkaar wilden hebben voordat de nieuwe poes kwam. Maar uiteindelijk is het allemaal net voor haar komst gelukt. Ze was bij binnenkomst even onder de indruk in het begin maar liep al gauw met haar staart omhoog alles te bekijken. De chins waren een soort live TV voor ‘r, ze keek ‘r ogen uit. En een bakje natvoer had ze ook al gauw op. Haley is ‘geboren’ (bij het asiel binnen gebracht) op 10 april, en laat dat nu net de verjaardag zijn geweest van Ria. Toeval? Wij geloven niet zo in het lot of andere van dat soort dingen. Maar dit is natuurlijk wel heel bijzonder allemaal! Bij Annie had ze er niet echt een naam, poekie of poesie. Maar het asiel had haar wel al een naam gegeven toen ze daar was. Een naam die Annie te moeilijk vond, en wij vreselijk gespeld vonden. Maar de naam zelf stond wel al tijdenlang op mijn namenlijstje. We vonden het dus ook niet meer dan gepast dat ze haar naam gekregen door het asiel hield. Dus bij deze stel ik aan jullie voor… HALEY! We hopen dat het goed zal gaan tussen Haley en onze beestenbende en ze zich hier gauw thuis zal voelen. Mocht het toch niet klikken dan zullen we ter zijnde tijd voor een andere oplossing moeten zorgen natuurlijk, maar voor nu hebben we nog wel vertrouwen erin dat het allemaal goed komt en Haley hier een mooi leven bij ons tegemoet kan gaan.

Een groot probleem bleef echter nog wel bestaan… Het naderende einde van Annie en het niet kunnen bezoeken van haar vanwege mijn moeders blessure was iets wat enorm aan ons vrat. Twee Facebookvrienden waren zo lief om aan te bieden ons wel heen te weer te rijden eventueel indien nodig, maar beide woonde niet echt in de buurt dus we voelde ons toch wel erg bezwaard om op dit aanbod in te gaan. Het aan huis bezorgen van de boodschappen bleek ook geen succes, met telkens weer missende boodschappen waren we tegen het eind van de week gedwongen om toch echt zelf een supermarkt te bezoeken om te spullen die we nodig hadden in huis te kunnen hallen. Het was een hele operatie, mijn moeder in de auto en ik winkel in winkel uit met de boodschappenlijstjes… Maar uiteindelijk is het ons toch gelukt! Dit was ook het begin van het toewerken naar langere ritjes, in de hoop dat we alsnog zelf naar Amsterdam zouden kunnen gaan voor een waardig afscheid van Annie.
Een week later, op 29 juli, de dag voor de geplande euthanasie datum, kon mijn moeder het wel weer aan een stuk te rijden dus zijn we uiteindelijk toch zelf naar Amsterdam gereisd. Het was nog even heel wat gedoe, maar uiteindelijk zijn we toch zonder al te veel pijn en problemen daar geraakt en hebben we nog een laatste gezellige middag met Annie kunnen doorbrengen. Haar zoon en onze oud buurman waren er ook. We hebben gelachen, gebak gegeten en ik heb haar wat foto's & filmpjes van Haley laten zien. Een gedicht wat ik die avond daarvoor voor haar had geschreven heb ik meegenomen, als afsluiting van mij naar haar toe (dit gedicht is hier te vinden). Typerend was het gesprek wat zij en haar zoon hadden over hun avondeten toen wij op het punt stonden weg te gaan. Haar 'laatste avondmaal' werd een 'Happy Meal' van de McDonald's met kipnuggets & barbecue saus, want daar zit dan ook meteen een kleine patat bij. Het speeltje mag alleen niet mee de kist in zei haar zoon nog, want die is van plastic. Hahaha, Annie, misschien oud van leeftijd maar zelfs tot het eind nog jong van geest!

De daarop volgende dag was het dan zover… Zo fit als ze nog leek, zo klaar was ze overduidelijk met het leven. Binnen een kwartiertje was ze er niet meer, nadat de huisarts de procedure in gang had gezet. Zo bizar om te weten op welk tijdstip iemand die je zo dierbaar is zal overlijden. Een apart gevoel wat eigenlijk niet te omschrijven is. Ter afleiding waren we uitgenodigd om op visite te komen bij Josien, eigenaresse van BeeGee, die een weekje was kamperen hier in de buurt. Samen met een deel van de honden (allemaal mee was helaas nog geen optie gezien mijn gezondheid en die van mijn moeder) zijn we dus die middag die kant uit gegaan om toch even onze gedachtes wat te kunnen verzetten van alles wat die ochtend had plaatsgevonden.
Die vrijdag zijn ze ook nog even hier op visite geweest, omdat lekker wandelen er natuurlijk niet in zat gezien de omstandigheden. Helaas verliep ook dit bezoekje niet geheel volgens plan, en werd het nogal ruw verstoord door een op z’n zachts gezegd aparte buur en een bekeuring tijdens een van onze tripjes (voor hen)… Maar we hebben toch ondanks alles er het beste van geprobeerd te maken en steun te halen uit onze vrienden. We zijn even naar de Lemsterweek gegaan, hebben hier in de tuin gebarbecued en zijn op het eind van de avond ook nog even in het centrum bij de Zomermarkt wezen kijken (zonder Monique want dat werd wel weer iets te veel voor haar anders).

Maandag 4 augustus vond de crematie van Annie plaats in Amsterdam. Op verzoek mocht Ashley hierbij zijn, nadat we hadden gezien dat er ook een hond mee was bij de crematie van Ria. Zij is altijd al mijn steun en toeverlaat en heeft mij ook weer door deze dag heen gesleept. Zo bizar, om in een maand tijd twee van zulke belangrijke mensen uit je leven te moeten verliezen. Twee mensen die elkaar ook nog eens goed kende, zelfs bevriend waren, en jarenlang iedere Sinterklaas/Kerstavond bij ons in Amsterdam hebben gevierd. Vorig jaar kerst was Annie hier ook nog, op het laatste moment had ze zichzelf uitgenodigd en hoewel het erg druk was (Josien en haar mannen waren hier namelijk ook een paar dagen rond die tijd) neemt niemand dat meer van ons af. Nooit had ik gedacht dat dit onze laatste kerst samen zou zijn, maar daar zaten we dan… In de aula om afscheid te nemen van ‘r. Het voelde erg vreemd allemaal. Familieleden die ik al in geen jaren meer had gezien waren er, de een emotioneler dan de ander. Maar goed, we hebben het wel mooi kunnen afsluiten met Annie denk ik zo. We zullen je vreselijk missen Annie, het ga je goed.

Na de dienst zijn we nog even met onze oud-buurman naar Amstelveen geweest. Hij was de laatste 5jr iedere zaterdag bij Annie maar omdat het een kleine dienst betrof was hij niet uitgenodigd. We hebben hem dus wat verteld over de ceremonie en hebben ook nog geprobeerd z’n verjaardag een beetje te vieren, die enkele dagen daarvoor had plaatsgevonden. Alweer zo een vreemd bewijs van hoe het leven door gaat, terwijl het eigenlijk voelt alsof het stil staat.
De daarop volgende dagen besloten we tegen beter weten in om toch nog wat te maken van de vakantie. Hoewel mijn moeder verre van hersteld was waren we beiden helemaal klaar met het depressief thuis zitten. We hadden weer wat leuke dingen in ons leven nodig! Te beginnen met dinsdag 5 augustus. Een tripje Sneek stond op de planning. Te beginnen het Zandsculturen Festival Friesland wat daar aan de rand van de stad plaatsvond. Het betrof een klein, maar indrukwekkend festival dat als thema dit jaar ‘Hollywood’ had. E.T., Batman, The Flintstones, Nijntje maar ook Charlie Chaplin, ze kwamen allemaal voorbij. Na de sculpturen te hebben bezocht zijn we ook nog snel even een klein kijkje wezen nemen bij de Sneekweek zelf. Vanwege mijn moeders been zijn we uiteindelijk alleen eventjes over de kermis gewandeld om nog een knuffel te winnen… En vervolgens weer richting huis vertrokken voor wat welverdiende rust.

Woensdagavond zijn we nog even wezen kijken bij de draverijen hier bij ons. Iets wat ik vroeger altijd met mijn oma deed, dus een speciale betekenis voor me heeft. Door de regen en de drukte zijn we niet zo lang gebleven, maar uiteindelijk hebben we toch twee races kunnen zien. Bij de eerste werden onze paarden 2e en 3e… Zul je net zien hè! Maar geen prijzengeld dus voor ons uiteindelijk na de bekeken rondjes. We waren die avond alweer vroeg thuis, want…

***Vanwege de lengte van de blog heb ik besloten deze weblog in tweeën te delen. Klik hier voor deel 2 van dit vakantie verslag.***