Weblogs
Kijk voor nog meer blogs in de menubalk rechts.
Afgelopen maand, incl. bezoek Fény (15 november 2016)
Het zijn een aantal bewogen weken geweest. Ik zou willen zeggen dat ze gevuld waren met ups en downs maar als ik heel eerlijk ben waren er veruit meer downs dan iets wat op een up lijkt te noemen. Desalniettemin vecht ik door en probeer ik uit dit diepe dal te komen, ondanks dat het verdriet op Miffy nog altijd erg rauw is. Toch hebben we de afgelopen tijd ook het nodige meegemaakt, dus vond ik het tijd om daar toch weer eens even een blog over te maken. Na alle emotionele gedichten is het misschien wel goed voor me om ook over wat luchtigere dingen te praten in mijn leven, alles om te helen hè.
Dat leven en dood dicht bij elkaar ligt werden wij al kort na Miffy’s overlijden op gewezen. Moeder Glacee werd namelijk 11 oktober, maar twee dagen na het overlijden van haar jongste dochter, 3jr oud. Toevallig genoeg werd Miffy die dag ook gecremeerd, en kwam ik er later ook nog eens achter dat Miffy op de leeftijd van exact 73 dagen is overleden en Glacee op de leeftijd van exact 73 dagen bij ons kwam wonen (we hebben met Miffy dus als het ware Glacee's puppytijd kunnen beleven, en ook geen dag meer dan dat). Hoewel ik niet iemand ben die erg in dat soort dingen geloofd bevestigde dit feitje wel weer eens hoeveel toevalligheden er hebben plaatsgevonden rondom dit nest (zoals bijvoorbeeld ook de geknakte appelboom op de dag van overlijden van Blossom). Ondanks onze eigen emoties heeft Glacee gelukkig een fijne verjaardag gehad en samen met de andere meiden genoten van een lekkere heide-wandeling en zelfgebakken hondenkoekjes.
Later die week hebben we samen met alle meiden Miffy’s asresten opgehaald waarna we voor wat afleiding nog zijn gaan wandelen bij de Oostvaarderplassen en ik nog een korte pitstop heb gemaakt bij de Primark in Almere. De afleiding deed me ‘goed’ en zorgde er voor dat ik mijn emoties onder controle kon houden die dag, al heb ik mezelf er nog niet toe kunnen zetten een urn voor Miffy uit te kiezen.
De maandag van de herfstvakantie, 17 oktober, vond Eevee’s jaarlijkste hulphond examen plaats. Onze eerste keer omdat ze pas sinds vorig jaar haar officiële dekje heeft natuurlijk, dus de zenuwen zaten er goed in. Door alle emoties viel het in aanloop naar het examen wel mee met de stress maar de nacht van tevoren heb ik helaas uiteindelijk toch niet veel slaap kunnen pakken. Het gesprek zelf was ook wel erg pittig voor me, mijn eerste sociale contact buiten mijn moeder en online contacten om sinds het overlijden van Miffy... Maar gelukkig ging het wel oké op wat ratelen na en heb ik ook wel goed kunnen uitleggen waarom het op dat moment zo slecht met mij ging persoonlijk. Eevee deed het uiteindelijk weer super en er waren ook maar weinig verbeterpunten op te noemen aan het eind van het bezoek. We zijn dus weer voor een jaar goedgekeurd als team door hulphondenschool De CLiCK en Eevee mag dus nog een tijdje langer mijn (PTSS) hulphond blijven.
De rest van de herfstvakantie kon ik mezelf er niet echt toe zetten veel buitenshuis te doen. Ik merkte dat mijn depressie weer steeds erger begon te worden en hoewel ik wel kracht vond in de dieren was het alsnog erg zwaar de dagen door te komen. Die vrijdag bracht vriendin Barbara met haar roedel gelukkig wat afleiding door gezellig samen te komen wandelen en nadien hier nog even wat te drinken. Zij heeft sinds kort een nieuw Vlinderhondje genaamd Boo die natuurlijk ook even mee was en och wat een schatje is dat toch zeg. De hondjes hebben zich weer samen prima vermaakt en ook ik heb zelfs een gezellige middag gehad ondanks alles, dus het was fijn om die afleiding ergens in te kunnen vinden.
De daarop volgende tijd volgde veel wandelingen. Ik merkte dat ik hierin toch de beste afleiding vond zonder over mijn grenzen heen te gaan (winkelen bleek emotioneel gezien nog iets te zwaar) en dat ik de honden hier ook nog eens een groot plezier mee doe is alleen maar mooi natuurlijk. We zijn op allerlei plekken in het land geweest, van de Veluwe tot de Bakkeveense Duinen. Op de geboortedag van Belle, de dag waarop ik 5jr terug mijn hartstilstand kreeg en een datum waar ik het nog altijd erg moeilijk mee heb, hebben we ook geprobeerd buitenshuis wat afleiding te zoeken met de meiden en een nieuw stuk van de Veluwse bossen ontdekt.
Donderdag 3 november was de dag dat we eindelijk Huck, inmiddels omgedoopt tot Fény, zagen. Fény is een pup uit ons derde en meest recente nest (zie hier) die een week voor het overlijden van Miffy vertrok naar zijn nieuwe familie. Sindsdien hebben wij bijna dagelijks updates ontvangen over zijn leven en zagen we hem op beeld al flink genieten van het leven bij zijn nieuwe gezin. Samen met mama Glacee en surrogaat mama Abby vertrokken we die middag richting het midden van ons land om een bezoek te brengen aan deze kleine vent.
Na een plasstop voor de hondjes onderweg kwamen we aan het begin van de middag aan bij Fény’s huis. Al gelijk bij binnenkomst herkende hij ons en was hij dolenthousiast. Ook mama Glacee werd zeer vrolijk begroet alleen Abby werd niet gelijk herkend. Gelukkig kwam dit gauw ook weer en wist Fény naarmate de middag vorderde niet meer bij wie hij het moest zoeken. Er was immers zoveel leuke visite naast zijn baas. Bij binnenkomst was hij wel een tikkeltje te dominant naar moeders toe wat ze hem ook gelijk heeft laten weten, en nadien hebben de hondjes heerlijk met z’n allen gespeeld en door het huis gerend.
Voor mij was het een erg dubbel en bitterzoet bezoekje. Enerzijds was het heerlijk om die kleine jongen weer even te kunnen knuffelen, te zien hoe goed hij het heeft en ook te zien hoe zeer Glacee opbloeide van ons bezoek aan hem. Anderzijds was het ook erg pijnlijk om hem weer te zien wetende dat zijn zus nooit zo oud heeft mogen worden, het bracht natuurlijk veel herinneringen op en ook een gemis aan de tijd die wij nooit met haar zullen hebben, maar gelukkig konden wij beiden onze emoties goed de baas blijven tijdens ons bezoekje daar.
Fény heeft inmiddels ook zijn eigen album inclusief filmpjes op de nakomelingen pagina
De terugreis verliep niet geheel volgens plan… Na eventjes onderweg te zijn geweest knalde er ineens een politiemotor op onze bumper. De agent dacht dat we doorreden terwijl mijn moeder stopte en het was dan ook gelijk overduidelijk dat hij de schuldige was aan dit ongeluk. Desalniettemin zat de schrik er nadien goed in al was er alleen wat lichte materiele schade en is alles uiteindelijk keurig opgelost met de politieagent. De rest van de terugreis is echter wel iets voorzichtiger dan normaal verlopen maar uiteindelijk kwamen we heelhuids weer terug thuis.
Nadien heb ik wel de foto’s gelijk uitgezocht en bewerkt maar kon ik het niet opbrengen deze blog al te schrijven. Dat was nog iets te emotioneel dus besloot ik een ander, later tijdstip voor uit te kiezen…
Vorige week 9 november was weer een heftige dag voor ons allemaal. Niet alleen de verkiezingsuitslag in de VS hakte er toch best wel flink in bij mij, daarnaast was het ook een maand na het overlijden van Miffy. En alsof dat nog niet genoeg was kreeg Abby die avond ook nog eens een epileptische aanval. Het was flink schrikken zeker aangezien het weer een erg heftige was, en nadien leek het er even op alsof Abby er niet goed uit zou komen. Ze kon een aantal uren lang bijna niet lopen/zitten en was erg zwak. Gelukkig merkte we gedurende de nacht al verbetering en kon ze gelukkig halverwege de nacht alweer stabiel een stukje door de kamer lopen en zelfstandig staan en zitten. Inmiddels lijkt ze weer aardig de oude (afkloppen!) maar haar verlies zo dicht in de ogen kijken gaat je niet in de koude kleren zitten natuurlijk.
En dan zijn we alweer bij de dag van vandaag, het moment waarop ik eindelijk besloot wat te gaan schrijven. En eigenlijk komt dat ook wel door mijn dag vandaag, want dat was weer een flink drukke. Maanden terug werd via een hondenforum waarop ik actief ben gevraagd naar iemand die zou willen meewerken aan een artikel over rouw om je huisdier. Destijds leefde Miffy nog maar met Ashley’s overlijden in mijn achterhoofd heb ik om wat informatie gevraagd en zodoende ben ik in dit traject beland. Via Skype heb ik uiteindelijk een interview gehad en vandaag moest ik naar Amsterdam voor een proffesionele fotoshoot inclusief make-up en styling. Waar ben ik aan begonnen?! Dacht ik de avond van tevoren nog zenuwachtig in bed voor wat komen zou. Zou ik het leuk vinden, zou ik mijn masker al die tijd wel op kunnen houden en weer goed met mensen kunnen omgaan in sociaal contact terwijl ik dit eigenlijk al een maand lang zo veel mogelijk vermijd? Toch probeer ik vandaag met een zo rustig en goed mogelijk gevoel aan de dag te beginnen, het zou gewoon een leuk dagje uit worden gevuld met afleiding.
Na een korte wandeling met de hondjes onderweg zette mijn moeder mij af bij het pand waar ik aanwezig moest zijn in Amsterdam. Het was even zoeken naar de juiste bel maar uiteindelijk werd ik binnen opgewacht door de fotograaf die al met een heel team klaar stond voor de shoot. Ik kon gelijk de make-up in en nadien zijn we eigenlijk de volle anderhalf uur lang bezig geweest met de fotoshoot. Eerst werd mijn make-up professioneel gedaan, daarna kon ik naar de styling om kleding en sierraden uit te testen en werd er nog even wat aan mijn haar gedaan en toen was het tijd voor de foto’s. Uiteindelijk zijn er in twee verschillende outfits foto’s gemaakt, honderden misschien zelfs wel duizenden, met telkens weer een iets andere blik of accessoires. Ik voelde me op een gegeven moment wel echt een model met de instructies die ik kreeg en houdingen die ik moest aannemen. Het voelde wat apart om zonden honden te poseren maar volgens de kenners kwam ik heel natuurlijk over dus blijkbaar kon ik dat goed verhullen. Het was een bijzondere ervaring om mee te maken en al met al ook een gezellige middag uiteindelijk. De zenuwen vielen uiteindelijk wel mee en op den duur had ik het gevoel een soort reis terug in de tijd te maken. Terug naar toen ik nog in Amsterdam woonde en omringt was door mensen zoals waar ik vandaag mee werkte. Hier waar we nu wonen zie je dat soort mensen niet, is alles veel burgerlijker en misschien ook wel saaier. Toch past dat saaie leventje meer bij me al was het wel weer eens leuk om dat Amsterdamse leven wat ik bijna 10jr geleden vaarwel heb gezegd mee te maken.
Na afloop van de shoot mocht ik ook nog heel lief het kettinkje houden dat ik aan had gehad tijdens de foto’s. Deze was omgehangen puur om hoe het stond maar had uiteindelijk zo een toepasselijke tekst… Always Forever… En zo is het ook!
De foto(’s) inclusief het bijbehorende artikel over het verlies van Ash zullen volgende maand te zien zijn in Psychologie Magazine. Houd de nieuws pagina in de gaten voor meer informatie daar over.
Na de fotoshoot zijn we nog even in het Amstelpark wezen wandelen met de meiden en onze oud-buurman maar door de regen is het geen lange wandeling geworden. Ook was ik toch wel erg moe van de hele dag. Niet alleen was de middag sowieso qua indrukken en intensiteit toch best heftig voor me, ook merk ik nog steeds dat ik vanwege mijn emotionele toestand wat moeite heb met dit soort dagen. Ik vind het fijn om afleiding te zoeken en even te ontsnappen aan de dagelijkse sleur, maar iets in mij wil toch ook wel het liefst onder de dekens kruipen om niemand meer te zien of te spreken. Toch probeer ik door te vechten in de hoop binnenkort weer nieuwe doelen en plannen te krijgen voor de toekomst. Met hulp van mijn psych, mijn honden en natuurlijk mijn moeder. Wanneer ik weer de oude zal zijn weet ik niet, of ik ooit helemaal de oude zal worden uberhaupt ook niet. Maar ik hoop wel dat ik over een tijdje weer met wat meer plezier naar het leven kan kijken in plaats van vooral angst, leegte en gemis in het heden en de nabije toekomst te zien. Ik blijf m’n best doen en deze blog is daar een eerste stap in. Dus hopelijk vonden jullie het ondanks de hier en daar ietwat negatieve ondertoon leuk om te lezen, ik sluit af met nog wat leuke kiekjes van de beestenbende van de afgelopen weken en mijn persoonlijke filmpje ter ere van Miffy. Tot een volgende blog snel weer hoop ik.
