Poeh zeg, wat een week...
Waar moet ik beginnen?
Nou laat ik beginnen bij vorige week vrijdag, want toen begon de stress eigenlijk al. Op dag 56 in de dracht at Abby opeens niet goed meer en ook haar temperatuur begon te dalen. Teken van een naderende bevalling maar dan veels te vroeg. Gelukkig bleek het vals alarm, het waren alleen maar voorweeën maar de schrik zat er wel even goed in.
Alsof dat nog niet genoeg was werd ik ook nog eens die avond ziek. De griep... Ik hoopte dat het niet zou doorzetten maar ik ben toch wel een aantal dagen flink ziek geweest.
Het weekend kwamen we gelukkig goed door maar maandag begon het echte werk. Abby begon steeds meer te hijgen en werd ook onrustiger. Haar temperatuur bleef wel stabiel maar we merkte wel dat het echt begon te naderen...
Dinsdag begon de daling. Aan het begin van de middag schoot Abby opeens omlaag in temperatuur dus we hadden goede hoop dat het snel zou komen. Abby was ook al verder in de zwangerschap als de vorige keer dus veel langer kon het toch ook niet op zich laten wachten. Dachten we... Maar die avond ging de temperatuur weer omhoog, en onder de 37 wou die maar niet gaan.
De volgende dag was het weer raak. Begin van de middag een daling die niet doorzette. Abby’s ademhaling begon ook steeds onregelmatiger te worden en ze had harde buiken.
Op dag 62, een dag voor de uitgerekende datum ging het nog steeds niet veel beter. Het bleef eigenlijk hetzelfde maar we zagen wel dat Abby het steeds moeilijker kreeg. Uiteindelijk zijn we die middag dus ook naar de dierenarts gegaan en is ze grondig onderzocht. Hij concludeerde dat Abby en de pups nog in goede gezondheid verkeerde. Er werd een bloedonderzoek gedaan (om het calcium-level te bepalen) en ook een echo en deze zagen er beiden goed uit. Niks om ons zorgen over te maken dus. Al zei de dierenarts wel dat het niet lang meer kon en moest gaan duren.
Dag 63 brak aan, Abby’s verjaardag (en die van haar vader). Maar nog steeds niks. Die avond daarvoor was Abby wel nog meer gaan hijgen en maakte haar buik nogal vreemde bewegingen maar van weeën konden we nog niet spreken. Ook kreeg Abby in de ochtend verhoging, we vertrouwde het dus niet helemaal. We hebben dus weer afgesproken met de dierenarts maar deze vond het eigenlijk nog te vroeg om in te grijpen. Zij voelde wel dat de vulva van Abby al zachter aan het worden was en voorspelde dat het niet lang meer zou duren. Die middag leek Abby haar 1e wee te hebben, enthousiasme gonsde dus door het huis! Maar helaas, daar bleef het bij. Abby werd wel onrustiger en ook haar buik begon steeds meer te borrelen, maar alweer het zette niet door.
We begonnen ondertussen een beetje ongerust te worden. De dierenarts had namelijk donderdag gezegd dat ze echt niet het hele weekend zou halen (dat zou te lang duren) en een groot nest hoort eigenlijk eerder dan later geboren te worden. Kortom het klopte gewoon niet. Ook zagen we dat Abby achteruit ging, ze begon uitgeput te raken. En dan ook nog het verhaal van een collega fokker in ons achterhoofd (die begin van de week bijna een heel nest heeft verloren zonder duidelijke specifieke aanwijzingen van tevoren)... Het duurde gewoon te lang!

En zo komen we bij vandaag uit, dag 64 in de dracht een dag na de uitgerekende datum. Na lang overleg gisteravond en te hebben gesproken met de dierenarts en de bazin van Ledger besloten we toch dat het zo niet langer kon. We wilden dat er een dierenarts naar zou kijken...
De timing kwam helaas vreselijk slecht uit... Onze dierenarts die normaal gesproken 24/7 open is heeft op het moment een artsen tekort en was dus toevallig dit weekend dicht. En de vervangende arts hier in de omgeving was veel minder geavanceerd dus tja daar hadden we toch zo onze twijfels over. Dus we hadden de dierenkliniek in Lemmer stand-by staan, dachten we... Tot we die vanmorgen belde en erachter kwamen dat ze een foutje hadden gemaakt, ze waren inderdaad wel open maar er was alleen een veearts aanwezig en die durfde eigenlijk niet in te grijpen. Weer verder bellen dus. Uiteindelijk konden we gelukkig meteen terecht in de kliniek in Kampen dus daar zijn we ook vanmorgen meteen heen gereden. Rond 11u kwamen we daar aan en al meteen bij binnenkomst zei de dierenarts dat hij wou ingrijpen. Abby was namelijk zo dik en gewoon op, bovendien baarde die ene wee van haar van gisteren ons allemaal toch ook wel een beetje zorgen. Na een onderzoek werd dus besloten een keizersnede uit te voeren. Abby kreeg een infuus waardoor ze tijdelijk algeheel verdoofd werd om geïntubeerd te worden (in verband met gasnarcose). En toen begon het zware werk...
We hadden niet verwacht dat het zo snel zou gaan. Echt aan de lopende band kwamen de pups er uit en moesten wij zich over hen ontfermen terwijl 2 dierenartsen met Abby bezig waren (en de assistente af en aan liep om aan de balie mensen te ontvangen en ons mee te helpen). De keizersnede zelf ging op zich zeer voorspoedig, Abby doorstond alles prima en was nadat het gas werd stopgezet ook zo weer bij. Ik zei al de afgelopen week keek ze niet zo helder uit haar ogen als na de keizersnede, je merkte gewoon dat er een last van haar schouders viel.

De pups was alleen een ander verhaal. Op zich ging het in eerste instantie met allemaal goed, de een was natuurlijk actiever als de ander maar ze zagen er allemaal gezond en wel uit. Maar na enkele minuten begon een van de pupjes blauw aan te lopen en ging haar ademhaling achteruit. Uiteindelijk zijn we een half uur tot 45 minuten met haar bezig geweest. Wrijven, schudden, buigen, puur zuurstof toedienen, wat druppels geven om de pup bij te laten komen... Maar het mocht allemaal niet baten. Ze ademde wel met hulp maar de spontane ademhaling wou maar niet op gang komen. Nadat Abby al lang klaar was en de dierenarts zich nog een tijdje over de kleine heeft ontfermd is besloten het op te geven en haar te laten gaan. Dit was natuurlijk wel even slikken, maar wel de juiste keus. Er was gewoon iets mis met ‘r, iets waardoor die ademhaling maar niet op gang kwam. En op een gegeven moment moet je dan ophouden, want dat heeft geen zin. Haar hart was in de tussentijd al meerdere keren gestopt met kloppen en op een gegeven moment kwam het gewoon helemaal niet meer op gang. Deze kleine meid was het dus gewoon niet gegund, hoe vreselijk dat ook is...

Met de andere pups ging het gelukkig wel heel goed. Nadat Abby haar laatste shot had gehad, wij de medicijnen met instructies meekregen en de pups helemaal klaar lagen in de meegenomen draagmand waren we klaar om weer op huis aan te gaan. Al met al heeft de hele keizersnede niet lang geduurd. Rond 11u waren we bij de dierenarts en rond 12.30u gingen we alweer op weg naar huis. Abby was al meteen alert, begon meteen toen ze de pups zag hen al te wassen en bleef in de auto ook goed opletten.
Thuis hebben we alle kleintjes gewogen en mams wat te eten gegeven. En nu... Nu liggen ze allemaal heerlijk te drinken bij moeders en is moeders wat aan het bijkomen van alles wat er vandaag is gebeurd. Al moet ik wel zeggen poeh zeg wat is die hond goed eronder. Ze is nog fitter als wij op het moment! Het lijkt wel alsof door die keizersnede ze weer wat energie heeft gekregen en er nu gewoon weer tegenaan kan. Die blik, de manier hoe ze met de pups bezig is... Zo enthousiast, echt een moedertje dus!
De dierenarts hebben we ook nog even gevraagd of Abby ook zonder keizersnede het misschien had gered. Hij zei dat dit moeilijk te voorspellen was maar dat hoe de pups er bij lagen het sowieso niet eerder dan maandag was gebeurt, en dat was dan toch weer 2 dagen extra geweest wat best risicovol is bij zo een groot nest. Bovendien zat dat ene zwakke pupje er bij en was die in de baarmoeder al overleden... Kortom of Abby het zelf had gekund zullen we nooit weten, dat blijft echt gokwerk. Maar ondanks dat dit toch een flinke ingreep was ben ik van mening dat dit wel de juiste beslissing is geweest, zeker als ik Abby met haar pups nu zo zie...

En dan nog even de nestsamenstelling. Want dat wil natuurlijk iedereen ook weten...
Het overleden pupje was een driekleur teefje. Helaas is zij dus niet meer bij ons.
Het nest bestond uit 7 pups, zoals op de echo dus al te zien was. En uiteindelijk hebben we er 6 mee naar huis genomen. Dit zijn 4 reutjes, allen driekleur van kleur. En 2 teefjes, 1 driekleur en 1 zeer bijzonder gekleurde blue merle. De blue merle is er licht, bijna wit van kleur over het geheel. Maar ze kan eigenlijk niet bont zijn, dat is bijna onmogelijk (zeker als je naar de andere pups kijkt). We denken dus dat ze een zeer licht van kleur blue merle zal worden, maar de tijd zal dat moeten leren.
We zijn natuurlijk dolblij met alle pups en goed van hen aan het genieten nu! Uiteraard zijn wij ook wel verdrietig over het verlies van die ene dame, we hadden haar graag mee naar huis genomen. Maar het mocht gewoon niet zo zijn... En we hebben nog 6 kanjers over dus meer dan genoeg om van te genieten!

Het driekleur teefje, 283 gram:

Het blue merle (?) teefje, 242 gram:

Het 1e reutje, 266 gram:

Het 2e reutje, 248 gram:

Het 3e reutje, 229 gram:

Het 4e reutje, 217 gram:

Volgende week zal weer een update zijn. Vanaf nu zal ik wekelijks een puppydagboek bijhouden op de site met foto’s en filmpjes en een verslag van de pups. Ook zal er een webcam af en toe online zijn waarop de pups te zien zullen zijn. Meer informatie daarover is te vinden op de puppycam pagina. Al het laatste nieuws zal op de nieuwspagina staan, nou tot volgende week!

Geboorte - Week 1 - Week 2 - Week 3 - Week 4 - Week 5 - Week 6 - Week 7 - Week 8 -
Week 9 - Week 10 & 11