Je hebt ons van de week verlaten,
zo plots en onverwacht.
We wisten dat je ziek was,
maar schrokken toch toen we je zo vonden aan het begin van de nacht.

Je laatste adem blies je uit in ons bijzijn,
het is allemaal snel gegaan.
Vorige week maakte ik nog een leuk filmpje van je,
een paar dagen later kon je niet meer op je benen staan.

Kanker of nierfalen was het waarschijnlijk,
de dierenarts zei “daar is bij dit soort diertjes niks aan te doen”.
Wat waren we kapot van dat nieuws,
was echt een klap in ons gezicht toen.

Anderhalf jaar geleden de dood van Paige,
een half jaar later Prescott die ons verliet.
En nu ben jij het die dit huis heeft verlaten,
wat doet ons dat een verdriet.

Jij was onze allereerste chinchilla,
samen met je zus Phoebe kochten we jou.
Ik weet het nog goed je bent geboren in Den Haag,
en toen ik je voor het eerst zag dacht ik och kijk die kleine toch nou.

Geen grote fokkerij of zo,
je groeide op in huiselijke kring.
Was een huishouden met ook nog wat honden en slangen,
best dus wel een bijzondere omgeving.

Jullie waren zusjes,
dus Buffy werd jou naam.
Later bleek er een fout te zijn gemaakt,
er groeide namelijk een mannelijk geslachtsdeel uit jouw lichaam.

De naam heb je gehouden,
maar zodoende kwamen je vriendjes erbij.
Je werd uiteindelijk geholpen,
en een tijd lang leefde jullie allemaal zij aan zij.

Maar na een tijdje deelde we iedereen op in groepen,
het langste leefde je samen met je allerbeste vriend Angel.
Die jongen stond altijd voor je klaar,
steunde je door dik en dun samen waren jullie zo een lief stel.

Dat ging ook nog bijna helemaal mis trouwens,
je castratie met een abces tot gevolg achteraf.
Weken lang hebben we je moeten verzorgen,
terwijl de dierenarts je geen grote overlevingskans gaf.

Maar je redde het toch,
en werd onze ‘gekke’ chin.
Vanwege je uitstraling,
maar ook je lieve gedrag binnen ons gezin.

Je was altijd op zoek naar wat aandacht,
was gek op mens en dier.
Sprak ook soms terug als we tegen je praatte,
en keek TV altijd met heel veel plezier.

Je was ook de favoriet van Betsie,
ja ook met mijn oma had je een speciale band.
Ze vond je eerst maar een beetje vreemd,
maar uiteindelijk toch zo interessant.

We konden ook zo om je lachen,
om je clowneske gedrag soms hier en daar.
Want ook al was je erg klein,
je was soms een serieus circusartiest echt waar.

Vaak zeiden wij ook,
“oh Buffy die heeft ADHD”.
Je was immers soms zo druk,
dat we dat echt hadden hoor dat idee.

Gek genoeg heb ik altijd de beste band gehad met de mannelijke chins,
en jij was er hier absoluut een van.
Niet dat ik niet evenveel van de rest hou,
maar voor bepaalde dingen was jij toch wel echt ‘de man’.

Nu is het stil in de chinkamer,
horen we ’s nachts niet meer je geknaag.
En hoe gek we daar soms ook van werden,
wat verlang ik nu toch terug naar dat geklaag.

Maar hoe moeilijk het ook voor ons is,
voor Angel is het nog vele malen zwaarder.
Jullie vriendschap was zo mooi,
ook nog vele malen kostbaarder.

De dierenarts zei dat ook zo mooi,
“chinchilla’s zijn misschien wel de beste mantelzorgers onder beesten”.
De band die chins onderling hebben,
is niet zoals die van de meesten.

Angel is nu dus ook in diepe rouw,
en gaat een onzekere toekomst tegemoet.
Maar we gaan ‘m weer koppelen en ons best voor ‘m doen,
we beloven je jongen dat komt goed.

Chinchilla’s kunnen wel een jaar of 13 worden,
dus 7 jaar is in dat opzicht niet zo heel erg oud.
Maar weet dat we je alles hebben geprobeerd te geven,
en dat iedereen hier heel veel van je houdt.

Onze een na laatste ontmoeting,
was toen je een rozijntje uit mijn hand pakte.
Er lekker mee op je plekje ging zitten,
en hapje voor hapje kauwde en smakte.

Zo zal ik je dus ook blijven herinneren,
als Buffy die gek was op zijn rozijnen.
Die altijd als eerste klaar stond als ik de kamer binnen kwam,
en ongeacht het tijdstip altijd in was voor wat lol en geinen.

Lieve Buffy het ga je goed,
wat zullen we jou hier allemaal verschrikkelijk missen.
Maar weet,
uit ons geheugen zullen ze jou nooit wissen!

Wat is deze tijd toch doodeng,
voor jou en mij.
Maar ondanks alles,
blijven we er beide toch sterk bij.

Om jou zo te zien lijden nu,
is zo een vreselijk moeilijk gezicht.
Wetend dat wij zo weinig voor je kunnen doen,
terwijl je daar piepend van de pijn ligt.

Wij kennen pijn als geen ander,
weten wat het is.
Hebben samen al zo veel meegemaakt,
weten wat liefde is maar ook gemis.

De belangrijkste gebeurtenissen in mijn leven,
aan mijn zijde stond jij keer op keer.
Het overlijden van Belle & Macy,
mijn ziekenhuisopname en bij de dood van Betsie alweer.

Begin dit jaar ik weet het nog goed,
we stonden aan mijn oma’s bed.
We kwamen net terug van de dierenarts,
het was een zondag en die zei het…

De diagnose was een acute hernia,
och wat had je een pijn.
Het was zo vreselijk om horen,
mijn meisje zo aan het lijden en je bent nog wel zo klein.

Jullie leefde helemaal op toen jullie elkaar zagen,
dat kon je duidelijk aan jullie beide zien.
Jullie hebben mekaar flink geknuffeld,
ondanks alle gevolgen nadien.

Zij had zo met je te doen,
je was immers haar kindje een beetje ook.
Ik kan me die dag nog goed herinneren,
zelfs hoe de slaapkamer toen rook.

Het was namelijk een van de laatste gesprekken,
een van de laatste echte gesprekken die ik met Betsie heb gehad.
Voor haar hersenen zo ver achteruit gingen,
dat ze echt helemaal niet meer wist hoe of wat.

Doet pijn om aan die dag terug te denken,
toen was ze er immers nog voor ons beiden.
Ze was natuurlijk toen ook al ver heen,
maar kon ons tenminste nog een beetje begeleiden.

Wij waren echt haar kleinkinderen,
oppassen op ons deed ze vaak.
Vroeger bij mij als klein kind,
en de laatste jaren was het bij jou meestal haar taak.

Maar nu is ze er niet meer,
ons opvrolijken zal niet meer gebeuren.
We moeten verder,
en ons weer door deze moeilijke tijd heen sleuren.

Gisteren toen ik je weer zo hoorde gillen,
bracht dit een hoop herinneringen bij mij naar boven.
Het liefste wou ik je pijn direct wegnemen,
of jou op de een of andere manier ervoor verdoven.

Maar dit kan niet,
we moeten hier weer samen door heen.
We moeten dus ook sterk blijven voor mekaar,
jij hebt er immers nik aan als ik nu ween.

Zojuist hebben we weer de dierenarts gesproken,
het gaat namelijk nog steeds niet goed met jou.
Nu 24 uur later heb je nog altijd pijn,
och wat moeten we nou.

Ben ook online gaan zoeken,
naar tips en adviezen die ik misschien nog niet eerder had gevonden.
Niet alles is echter van toepassing voor jou,
en ook niet alles werkt even goed bij alle honden.

Je bent een speciaal geval,
en dit zeg ik echt niet alleen omdat je mijn baby bent.
Je bent gewoon ook een hondje met een gebruiksaanwijzing,
dat is iets dat iedereen weet die jou goed kent.

Daarom is het zo moeilijk de juiste behandeling voor je te vinden,
te kijken wat bij je past.
Maar ik ga door met zoeken,
er moet iets te vinden zijn dat je kan verlossen van deze last.

Opereren of niet,
fysio of misschien wel aquatherapie.
Zoveel verschillende opties,
maar wat past bij jou die of die?

Uiteindelijk zal ik toch de knoop moeten doorhakken,
ik ben de enige die de juiste beslissing voor jou kan maken.
Niemand kent jou zo goed als ikzelf,
en als jou baas is dit natuurlijk ook een van mijn belangrijkste taken.

Ik ga er nog even over nadenken,
stiekem een beetje hopend nog op een ‘wonder’.
Dat je morgen opstaat zonder pijn,
of verlammingsverschijnselen daar achter onder.

Ik weet hoe het is om met pijn te moeten leven,
te moeten doorbijten ook al ziet het er nog zo slecht uit.
Jij moet dapper en sterk voor mij zijn nu,
dat is hoe mijn oordeel luidt.

Weet dat we er voor je zijn,
vertrouw ons alsjeblieft.
We zullen met je meevechten,
je bent niet voor niets bij ons zeer geliefd.

Je bent mijn baby lieve Ashley,
er is denk ik niets dat ik niet voor jou zou doen.
Deze horde komen we dus ook wel weer overheen
net zoals al die anderen in het verleden toen.

Je bent inmiddels weer in slaap gevallen,
dat is mooi meid slaap maar goed.
Dan beginnen we morgen weer aan de nieuwe dag,
vol goede en nieuwe moed…

Lieve Elphaba,
je kwam zo onverwachts eigenlijk in ons leven.
In een tijd van zoveel verdriet en pijn,
werd je aan ons mee gegeven.

Je was het allermooiste cadeau,
in duistere tijden.
Je gaf ons weer hoop,
en een reden om verder te strijden.

Ik heb lang getwijfeld over welk ras bij ons zou passen,
meerdere rassen hebben de revue gepasseerd.
Heb me in veel rassen verder verdiept,
een hoop dingen in die tijd geleerd.

Een Sheltie zou het dit keer niet worden,
daar waren we wel al over uit.
Nog eentje erbij was gewoon niet wat we zochten nu,
blijkbaar achteraf gezien wel een ras met wat meer naakte huid.

Er bleven uiteindelijk eindelijk rassen over,
maar na het bezoeken van wat shows wisten we het al gauw…
De Chinese Naakthond was het voor ons,
dat ras gaf ons echt dat idee van ‘wauw’.

Ik was nog erg ziek toen je nestje werd gepland,
zat niet zo vaak achter de pc.
Maar zag toevallig je ouders en nestplanning voorbij komen,
en was er meteen verliefd mee.

Het was een droom,
een onhaalbaar doel in mijn hoofd.
Als iemand mij toen had gezegd dat ik enkele maanden later jou zou mogen ophalen,
had ik hen nooit geloofd.

Maar het gebeurde,
helaas net te laat voor mijn oma om mee te maken.
Ik heb haar wel nog verteld over onze plannen,
ga voor een puffje zei ze nog toen we er over spraken.

Dat was ik eigenlijk niet van plan,
maar uiteindelijk heb ik haar advies toch nageleefd.
En ik moet eerlijk bekennen,
dat ze in dat opzicht ook wel gelijk gehad heeft.

Want er had geen Chineesje beter bij ons gepast,
je past zo perfect in ons gezin!
Je kwam hier binnen en we waren allemaal gek op je,
al vanaf het allereerste begin.

Maar ook al mijn dromen en doelen,
och wat heb ik er veel omtrent jou.
Natuurlijk is dat niet het belangrijkste,
maar er het zijn wel dingen die ik graag gebeuren zien zou.

Ook hier blink je in uit,
zo hebben we ons allereerste Utje bijvoorbeeld al binnen.
En je groeit zo prachtig mooi uit,
ik weet zeker dat je in de toekomst nog wel meer mooie resultaten zult winnen.

Het allerleukste is misschien nog wel,
om te zien hoe je het hier in huis doet.
Je bent zo pittig en fel,
maar iedereen hier in huis vindt alles wat je doet maar goed.

Zelfs Ashley,
onze roedelleider de ‘opperbaas’.
Zelfs zij vind het niet erg je brutaliteit soms,
en je idioten geraas.

Jij en Eevee zijn echt de beste vriendinnen,
maar tegen Ash en Abby kijk je het meeste op.
Zij zijn je grote voorbeeld,
al vind je sommige streken die Eevee uithaalt soms ook wel helemaal top.

Wat ben je me er eentje zeg,
zelfs onze Chow Chow Belle was niet zo erg als jij.
En wat zegt een hele hoop hoor,
want haar opvoeden was al een flink karwei.

Jouw eigenwijsheid is echt ongekend,
soms kunnen we je wel achter het behang plakken.
Maar dan kijk je ons een keertje aan met je lieve engelenoogjes,
en dan voelen we de kwaadheid alweer wegzakken.

We kunnen dan ook nooit lang boos op je blijven,
daarom kom je vooral bij mijn moeder met een hoop weg.
Is eigenlijk niet goed dat weet ik,
maar goed is maar beter dat ik het nu eerlijk zeg.

Je bent echt onze baby,
lekker op je rug liggen in onze armen of opspringen voor een knuffel doe je vaak.
Je bent ook gek op het spelen met ons,
maar knuffelen is toch wel onze allergrootste taak.

Nog geen jaar ben je hier,
maar een leven zonder jou kunnen wij ons al niet meer voorstellen.
Je brengt zoveel liefde en vreugde in ons al zo gezellige huishouden,
de keren dat je ons aan het lachen maakte is al niet eens meer te tellen.

Je bent een onbetaalbaar geschenk,
wij zullen jouw fokker dus ook altijd hier dankbaar voor blijven.
Je hebt ons zoveel moois gegeven het afgelopen jaar,
dat is gewoon onmogelijk in een paar woorden te omschrijven.

Jij bent ons licht in de duisternis,
ons positieve sterretje in een oh zo moeilijk jaar.
Ons speciale prinsesje,
met je prachtig rossige haar.

Mooie, lieve Elphie,
met je bijzondere en betekenisvolle naam.
Ik weet zeker dat wij nog veel moois gaan beleven,
ook al ben je niet altijd even gehoorzaam.

Lieve Eevee,
onze ‘black beauty’.
Pittig en sociaal,
maar ook een echte ‘cutie’.

Je was mijn droom
mijn doel voor ogen.
Al bij ons vanaf het moment dat je tot leven kwam,
sinds jij en je nestgenootjes in mama’s buik bewogen.

Ik wou zo graag een driekleur teefje,
een dochter van onze Abby.
Jij bent die prachtige meid geworden,
maar dat is niet de enige reden dat ik je graag zie.

Al vanaf het begin,
was er een klik tussen ons.
Vanaf het moment dat je ons aankeek,
met je lieve koppie en wangetjes gevuld met de kleur brons.

Je had al meteen een pittig karakter,
gromde van je af.
Je wist toen nog niet wat dat betekende,
net zoals tijdens je allereerste blaf.

Vocaal was je al jong,
brutaal en eigenwijs ook.
Zo was je de eerste,
die uit de werpkist dook.

Het huis ontdekken samen met ‘tante’ Ash,
wat had je daar met 3wkn al een plezier in.
Je moeder vond het allemaal wel erg spannend,
maar je dreef ‘m altijd door hoor je zin.

We hadden allemaal plannen en doelen voor je,
helaas is niet van dit alles wat terecht gekomen.
Het mocht niet zo zijn,
we hebben ze dus moeten opgeven sommige van die dromen.

Mensen vroeger zich toen af,
wat er met jou zou gaan gebeuren.
Sommige dachten echt,
dat jij ons leven niet meer kon opfleuren.

Maar lieve Eevee jij weet zelf ook,
je bent ons familielid ons ‘kind’.
Alleen al de band tussen jou en je moeder Abby,
is iets wat ons allemaal voor ons leven lang bindt.

We zijn dan ook nog altijd dolblij met jou,
fokplannen of niet.
Wij houden nog altijd net zo veel van je,
en hopen dat jij ook nog altijd van je leven hier geniet.

De laatste tijd ben je nog vrolijker als anders,
en ook knuffel je veel meer.
Vroeger was het je moeders taak,
maar tegenwoordig ben jij de gangmaker van de sfeer.

Hier in huis breng je zoveel gezelligheid,
en regelmatig een lach op onze gezichten.
Maar laten we eerlijk zijn,
samen met je ‘partners in crime’ kun je ook heel wat kattenkwaad verrichten.

Maar dat vinden we juist ook weer zo leuk aan je,
je bent een karakter op zich.
Hoe je ons komt ophalen door de trap op en af te rennen als het je te lang duurt,
of zo lang als je deed over het aanleren van het commando ‘lig’.

En hoewel je dan wel niet haar biologische moeder bent,
heb je in Elphaba toch wel een baby gevonden.
Jullie zijn echt twee handen op een buik,
al vanaf de eerste seconden.

Je bent ook zo lief voor mij,
als ik ziek of niet lekker ben kom je me vaak even een lik geven.
Maar ook als ik vrolijk ben kunnen we samen de boel flink op z’n kop zetten,
echt ons helemaal uitleven.

Op de hondenschool zijn we een hecht team,
andere honden ontmoeten is natuurlijk ook je favoriete bezigheid.
Maakt niet uit waar zolang jij met soortgenoten kunt spelen,
heb je altijd een leuke tijd.

Eevee je zal altijd extra bijzonder voor mij blijven,
je bent immers onze zelf gefokte pup.
Maar weinig hondjes behoren tot die exclusieve,
bijzondere en mooie club.

Je ouders zijn met zoveel zorg uitgekozen,
jij bent gewoon letterlijk voor ons gemaakt.
Je zult voor altijd bij ons blijven,
wetende dat je moeder (en ik) over je waakt.

Volgend jaar gaan we weer door met plezier maken,
lekker veel wandelen, behendigheid doen en misschien ook weer eens een showtje lopen.
Nog heel veel mooie avonturen samen beleven,
daar kan ik alleen maar op hopen!

***Wichita van Rijkom***

Het is weer zomervakantie,
normaal gesproken een leuke tijd.
Maar helaas dit jaar is het niet een en al vrolijkheid,
tot mijn grote spijt.

De laatste zomers stonden altijd in het teken van de hondjes,
Abby in het bijzonder.
De dekking van haar 2e nest in de zomer van 2010,
en de geboorte van haar eerste nest in 2009 nog steeds natuurlijk een soort van wonder.

Wat is het toch vreemd om daar aan terug te denken,
wetende dat het pas een en twee jaar geleden is.
Vorig jaar reden we rond deze tijd heen en weer naar midden Nederland,
als ik me niet vergis.

Dit jaar zijn het andere ritjes die we maken,
voornamelijk naar de dierenarts en het ziekenhuis heen en weer.
Dat soort ritjes gaan toch met een heel ander gevoel gepaard,
ja het is ook een compleet andere zomer deze keer.

Maar toch het is zomervakantie,
mijn moeder heeft 7 weken vrij.
Dat voelt dus voor mij altijd wel als vakantie,
ook al is er dit keer een ander gevoel bij.

We moeten dus ook proberen een beetje te genieten van deze vrije weken,
leuke dingen ondernemen.
Wat afleiding zoeken van alle stress hier,
even weg van alle zorgen en problemen.

En daarom ook zullen deze vakantie net zoals de voorgaande jaren,
de honden weer centraal staan.
Gaan we leuke dingen met hen doen,
bijna overal waar wij zijn zullen zij naast ons staan.

Zij zijn immers onze steun en toeverlaat,
in deze moeilijke tijd houden zij ons op de been.
Dus ondanks hun gezondheidsproblemen,
gaan we in principe bijna nergens zonder hen heen...

Er staan heel wat wandelingen met andere honden op de planning,
deze uitjes zijn voornamelijk voor de sheltiemeisjes.
Ashley blijft tijdens dat soort tripjes indien mogelijk bij oma,
en gaat gezellig mee op andere reisjes.

Zo willen we ook nog wat dierentuinen bezoeken,
in binnen- en buitenland.
En hier in de buurt zijn er ook nog genoeg plekjes die we willen bezoeken,
zo staan we tijdens de Sneekweek vast wel weer aan de waterkant.

Op dat soort tripjes gaat Ashley dan mee,
dat is meer haar stijl.
Zij wil liever geen andere honden om zich heen,
heeft niks met die drukte, al dat blaffen en die kwijl.

Hoe dan ook we gaan lekker wandelen met de meiden deze zomer,
heel Nederland door!
We gaan proberen te genieten en plezier te hebben,
daar gaan we voor.

Want hoewel er nog lang geen licht aan het eind van de tunnel te zien is,
en ons leven voorlopig nog in duisternis is gehuld.
Moeten we toch door gaan,
dit zijn dan toch van die dingen die wat van die duisternis met mooie momenten vult.

Dus dat is het doel,
zo veel mogelijk genieten en leuke dingen doen deze zomer!
Ook al is het misschien iets te veel voor mijn gezondheid,
so what dan ben ik dit najaar maar wat slomer!

We moeten uit deze neerwaartse spiraal komen,
dus zo veel mogelijk dingen proberen doen om even te ontsnappen uit deze situatie.
Anders houden we het niet vol,
want het bouwt zich telkens maar op al het verdriet, de woede en frustratie.

Ik heb niet de illusie dat deze vakantie al die gevoelens doet verdwijnen,
daar zijn de gevoelens iets te heftig voor vrees ik.
Maar als ik maar iets van ontspanning krijg en kan genieten,
zodat ik de toekomst tegemoet kan zien met een iets positievere blik.

En de meiden verdienen dit ook,
want ook zij hebben de afgelopen maanden meer dan genoeg meegemaakt.
Ze zijn al zo gevoelig,
we weten dat dit alles ze dan ook echt raakt.

Dus we doen dit niet alleen voor onszelf,
het hele gezin is hierbij gebaat.
En we kunnen alleen maar hopen,
dat door deze houding de rest van de situatie ook vooruit gaat.

Misschien is het een beetje de ‘kop in het zand’ mentaliteit,
dat zou best kunnen.
Maar ik denk dat we onszelf na alles wat we de laatste maanden hebben meegemaakt,
dat ook wel even gunnen.

Er is alweer een week voorbij,
maar er zijn nog een kleine 6wkn in het vooruitzicht...
Dus kom op meiden laten we daar van proberen te genieten,
en wel vanaf nu dus einde gedicht!

***Wichita van Rijkom***

Wat wij nu doormaken,
kunnen anderen zich eigenlijk niet voorstellen.
Al het ongeluk dat ons leven al heeft gepasseerd,
is niet eens meer op te tellen.

De kanker van mijn oma,
de epilepsie van Abby.
De toekomstplannen die in duigen vallen,
en vervolgens de hart en lever problemen van Ashley.

Onze vaste hangplekken zijn ondertussen het ziekenhuis en de dierenarts,
bij die laatste zijn we de laatste tijd zelfs wekelijks te vinden.
Is het niet voor Abby’s medicijnen en onderzoeken,
dan is het wel omdat we ons over Ashley’s gezondheidsproblemen opwinden.

Al het slechte komt tegelijk,
en dan ook nog nu eens dit erbij.
Hoe moeten we hier nu mee om gaan,
hoe moeten wij nu leven zonder jouw nachtelijke snurkpartij?!

Hoe moeten we nu met dit alles omgaan,
zonder jou te kunnen aaien over je zwarte bolletje?
Hoe moeten we nu rouwen,
zonder jouw gesnurk te horen uit je vertrouwde slaapholletje?

Sandy,
met je mooie naam afkomstig uit Grease.
Op het eerste oog past die misschien niet zo goed bij een zwart harige,
maar in werkelijkheid paste die precies.

Want zo liefelijk als die naam klinkt,
zo was jij ook echt.
Zo een lieve schat,
je deed nooit iets slecht.

Je had een zware start,
werd al geopereerd na enkele dagen nog zo jong.
Je zou eigenlijk mede ook hierdoor bij je fokker blijven,
maar er was iets wat je naar ons toe dwong.

Ik was pas 7 jaar oud toen we je uitzochten,
en je kwam meteen bij me zitten.
Je was juist eigenlijk heel schuw,
maar lag meteen bij mij op schoot te pitten.

Het was al gauw duidelijk,
jij ging met ons mee naar huis.
Je vond het in het begin heel erg spannend,
maar uiteindelijk voelde je je na enkele dagen echt thuis.

Enkele jaren later volgde je eerste epileptische aanval,
dit was een grote schrik.
Ik zal je aanvallen nooit meer vergeten,
die stuipen en die blik.

Gelukkig bleek het niet een hele ernstige vorm,
je had niet eens ieder jaar een aanval.
Maar toch bleef het altijd opletten met jou,
je was ook zo een speciaal geval.

Want een flinke gebruiksaanwijzing,
die had je zeker.
Je was nogal schuw, ook wel angstig soms,
en sowieso best wel onzeker.

Jij was echt een kat,
van wie je eerst het vertrouwen moest winnen.
Jou zag je niet zo snel,
al hoorde men je wel vaak spinnen.

Want spinnen en snurken,
dat kon je als een van de beste!
We hadden het daar ook vaak over,
en zaten je er soms een beetje mee te pesten.

Ja het geluid wat jij produceerde,
was zelfs verdiepingen lager nog goed te meten.
Dat is iets,
dat zullen we nooit van je vergeten...

Je had een vaste slaapplek,
bij mijn moeder op bed.
Ik heb de hondenkamer,
en zij had de kattenset.

Daar lag je dan te snurken,
je leek net een drilboor naast haar hoofd.
Toch hadden we eigenlijk het liefst gewild,
dat dat geluid nooit was gedoofd.

Je was meestal niet te zien,
in ons vorige huis zat je vaak achter de kachel en hier op zolder.
Al kwam je wel steeds meer tevoorschijn,
sinds onze verhuizing naar de polder.

De rust en ruimte hier,
deed je duidelijk goed.
Gaf je vertrouwen,
en moed.

Je had maar een select groepje mensen,
waarvoor je je toonde.
De rest van de visite die hier over de vloer kwam,
wist als we het ze niet vertelde niet eens dat je hier woonde.

Maar als je tot dat selecte groepje behoorde,
och wat had je dan toch een geluk.
Want wat voor een dier je dan leerde kennen,
was echt een prachtstuk!

Je had soms je ‘gekke momentjes’,
zag ze dan echt vliegen voor je ogen.
Zat dan naar schaduwen te turen of te graaien in de lucht,
alsof er echt beestjes langs vlogen.

Kambeuren vond je maar niks,
dan kon je best wel fel worden.
Dat was ook echt het enige moment,
waarop we je dan wel eens hoorde brommen of je knorden.

Mijn lieve kleine bolle schotelantenne,
dat was mijn koosnaampje voor jou.
Mensen zullen nu wel denken,
wat zegt die nou?!

Tja ik was nog jong,
en jij ook.
En dat was de bijnaam die toen,
direct in mijn hoofd opdook.

Vanwege het lucht in je bolle buikje,
en je liefelijkheid.
Je grote groene ogen,
en bijzondere persoonlijkheid.

Sandy je was al op leeftijd,
en we wisten al een tijdje dat het einde er aan zat te komen.
Al hadden we gehoopt nog heel wat jaren meer met je te hebben,
maar helaas daar kunnen we nu alleen nog maar van dromen.

Bulten waarschijnlijk tumoren,
ze waren al een tijd lang te voelen.
We hadden het dus ook al over ‘het’ moment gehad,
en flink over zitten te woelen.

We hadden al besloten met jou moeten we niet te lang door gaan,
we moeten jou gewoon op een gegeven moment je rust gunnen.
Dat is moeilijk maar wel het beste,
en als je van iemand houd dan moet je dat gewoon kunnen.

Je bulten groeide de laatste tijd waanzinnig snel,
en we wisten dan ook dat het niet goed ging.
En dat was dus ook het nieuws wat we vrijdagochtend te horen kregen,
het was kanker dat enge rotding.

De behandeling zou zwaar worden,
en het was nog maar zeer de vraag of je die überhaupt zou overleven.
Die stress wilden we je besparen,
we wilden je rust geven.

Je had nog geen pijn,
maar dat zou zeer snel wel gaan gebeuren.
Er was dus niet veel tijd om tot een beslissing over te gaan,
of om te gaan lopen treuren.

Mijn moeder heeft je toen nog even terug meegenomen naar huis omdat ik er graag bij wou zijn op het moment,
en daar hebben we nog een aantal mooie momenten met je doorgebracht.
Tot het tijd was voor jou om te gaan,
je was ook gewoon op had niet meer de kracht.

Al snurkend heb je ons verlaten,
precies zoals de Sandy die wij al die jaren zo liefdevol in ons leven hebben gehad.
Het ga je goed kleine meid,
jij lieve kleine poezenschat.

‘You’ll be with me like a handprint on my heart’,
is een quote die steeds door mijn hoofd maalt.
Iets wat ook echt zo is,
en wat niemand nooit meer weghaalt.

Ik wil graag eindigen,
met een tekst die op het moment volgens mij erg toepasselijk is.
En die ook duidelijk laat blijken,
hoe erg ik je nu al mis...

“Sandy can't you see,
I'm in misery.
We made a start now were apart,
there's nothing left for me.

Love has flown all alone,
I sit and wonder why-yi-yi-yi?!
Why you left me,
oh Sandy...”

***Wichita van Rijkom***

Dat een dag in je leven,
zo veel kapot kan maken.
Dat door in dag in je leven,
alles zo in de war kan raken.

Een half jaar terug,
was nog zo een mooie tijd.
Abby’s pups waren net geboren,
en hun bedje was gespreid.

We hadden heel wat moeilijke tijden gekend,
maar die leken nu achter de rug.
Maar niets bleek minder waar,
want die moeilijke tijden zijn nu dubbel en dwars weer terug!

Dinsdag 5 april,
is denk ik de tot nu toe ergste dag van mijn leven.
Wat zou ik die dag graag uit mijn leven willen wissen,
daar zou ik bijna alles voor geven.

Op die dag kregen we te horen,
dat mijn oma’s kanker erger was dan verwacht.
Maar niets kon ons voorbereiden,
op wat komen zou aan het begin van die nacht.

De stress die dag was enorm,
emoties liepen hoog op.
Ik wist echt niet meer wat ik moest doen,
alles draaide in mijn kop.

Mijn moeder ging boodschappen doen,
zou zo terug zijn.
Wat even later gebeurde,
kan ik niet anders omschrijven dan een moment van onbeschrijfelijke pijn...

Ik hoorde een plof achter me,
en voor ik het wist waren de honden in paniek.
Ik draaide me om en zag meteen,
Abby is goed ziek...

Ik dacht eerst dat ze pijn had,
maar ze piepte niet.
Toen kwam het bij mij binnen,
juist op het moment dat ze haar plas lopen liet.

Een epileptische aanval,
en een flinke nog ook!
Ze reageerde echter nog wel,
en haar hoofd was ook niet aan de kook.

Ik heb eerst een tijd lang op Abby zitten inpraten,
ze reageerde duidelijk op mijn woorden.
Ze keek me aan en kwispelde als ik wat zei,
dus ik wist dat ze alles nog hoorde.

Uiteindelijk kon ik de telefoon te pakken krijgen,
ik heb meteen mijn moeder gebeld.
Die vervolgens de dierenarts contacteerde,
en hier terug naartoe is gesneld.

Het heeft zo een 10 minuten geduurd,
en toen begon Abby langzaamaan weer op te staan.
Lopen kon ze alleen nog niet echt,
we zijn dus meteen naar de dierenarts gegaan.

Alle vitale functies zagen er goed uit,
en eenmaal daar stopte ze ook met trillen.
Het zou een eenmalige aanval kunnen zijn,
dus dat betekend niet meteen aan de pillen.

Abby mocht gewoon weer naar huis,
en daar begon ze meteen weer met de bal te spelen.
Een pak van me hart ze zag er weer normaal uit,
zo kon ik tenminste op het eerste oog oordelen.

Maar de zorgen zijn nog niet over,
want de stress hier in huis is nog lang niet voorbij.
En zolang die stress hier nog is,
komt er dus nu weer een extra zorgtaak bij.

Maar daarbij eindigde dit alles niet,
nee want dit nieuws is niet belangrijk voor mij alleen.
Er zijn meer personen hierbij betrokken,
daar kan ik niet omheen.

Ik kon het alleen niet meer aan,
stortte helemaal in.
Mijn hele toekomst in een dag verdwenen,
wat heeft het leven dan nog voor zin?!

Mijn oma doodziek,
en Abby die opeens epilepsie heeft...
Een onbeschrijfelijk gevoel gaat door je heen,
omdat je zo veel om hen geeft.

En daarnaast ook nog al mijn fokplannen,
de toekomst die ik op dat gebied voor ogen had.
Waren nu allemaal verdwenen,
in een groot zwart gat...

Sindsdien zit ik alleen maar te shaken,
voel ik me vreselijk labiel.
Weet ik echt niet meer wat ik moet doen,
ben ik een verloren ziel.

Ik heb dus gevraagd of mijn moeder wat dingen van mij kon overnemen,
want ik kon het allemaal echt even niet meer aan.
Ik heb haar een lijst met gegevens gegeven,
en zij is vervolgens aan het bellen gegaan.

We hebben alle betrokken partijen geprobeerd te bereiken,
zij moeten immers wel weten wat er aan de hand is.
In hoeverre dit effect op hen heeft is nog niet duidelijk,
maar er is zeker iets mis.

Of epilepsie erfelijk is,
ja en nee wordt beiden gezegd.
Je hoort veel tegenstrijdige berichten,
maar ja welke zijn nu echt?

Een ding weet ik wel,
epilepsie komt in Abby’s lijnen voor.
Ik heb me er dus wel al tijden terug flink in verdiept,
en besloten ik ga toch door.

Dit is een van de moeilijke beslissingen,
die je in het fokkerwereldje soms moet nemen.
Wetende dat je een risico loopt,
en kan zorgen voor problemen.

Maar geen enkele hond is perfect,
het is dus telkens weer een afweging die je maakt.
Als er dan alleen uiteindelijk zoiets als dit gebeurt,
dan is dat wel iets wat je diep in je hart raakt.

Ik heb altijd een goede fokker willen zijn,
gezondheid is voor mij zeer belangrijk!
Ik hecht dus ook veel waarde aan de meningen van anderen,
en er zijn ook flink wat mensen tegen wie ik opkijk.

Ik heb gedaan wat mij het beste leek,
op basis van de informatie die er beschikbaar was.
Heb me verdiept in alle mogelijk gezondheidsproblemen en afwijkingen,
die er voorkomen bij dit ras.

Maar hierop heb ik me verkeken,
de kans dat dit zou kunnen gebeuren leek mij verwaarloosbaar.
Maar ik had het mis,
heb het zeer onderschat blijkbaar.

Ik hoopte zo dat dit Abby’s enige aanval was,
en dat dit verder nooit meer zal voorkomen.
En dat verder alle betrokken partijen dit ook nooit hoeven mee te maken,
dat is waar ik nu alleen nog maar op kan hopen en over kan dromen.

Maar helaas,
een van die dromen kwam al meteen niet uit.
De dag daarop volgde namelijk een 2e aanval,
iets wat op serieuze epilepsie duidt.

Weer naar de dierenarts dus,
nog een klap bovenop alles wat al was gebeurt.
Ach ja dat is de rollercoaster die leven heet,
een die je van hot naar her sleurt.

Uiteraard zal Abby helaas nooit meer een nest krijgen,
en met Eevee zal ook niet worden gefokt.
Ik weet nu wat er kan gebeuren,
als je verkeerd gokt.

Hoe nu verder, wat nu te doen,
ik zou het niet meer weten...
Het enige wat ik hoop,
is dat ik die 5e april maar snel mag vergeten.

***Wichita van Rijkom***

Een huisdier,
het kost zo vreselijk veel tijd.
Niet alleen de zorg,
maar ook het af en toe deelnemen aan een leuke activiteit.

Een hond bijvoorbeeld,
die zorg is veel meer dan alleen uitlaten en eten geven.
Het is ook dingen van en met elkaar leren,
samen leuke dingen meemaken in het leven.

Ik had het er net nog over met wat mensen,
ik ben namelijk waanzinnig veel bij mijn honden.
Tijd samen met hen missen,
dat vind ik alleen maar vreselijk zonde!

En ook met Abby’s nestje,
bij hen was ik ook vreselijk veel aanwezig.
Ik was echt zelden,
een minuutje afwezig.

Mensen vinden dit soms overdreven,
te overbezorgd ben ik zeggen ze dan.
Maar ik noem het niet overbezorgd,
ik wil alleen het liefst zoveel mogelijk tijd met mijn dieren besteden als maar kan!

Zij zijn mijn alles,
houden mij op de been.
Ik voel me dus ook gewoon niet prettig,
zonder hen om mij heen.

Als ik weg ga,
dan neem ik ze het liefst mee.
Maakt niet uit waar heen,
naar een dierentuin, winkelcentrum of diner.

Maar ik weet niet alles is even leuk voor hen,
dus ik neem ze niet overal mee naartoe.
Nee dat zou zielig zijn,
dus dat is ook iets wat ik hen niet aandoe.

Dat is dus ook een van de redenen,
waarom ik zoveel thuis ben.
Zodat ik zoveel mogelijk tijd kan besteden,
met hen!

Met de pups ook,
ik vond het echt geweldig om iedere minuut van de dag bij hen te zijn.
Ze blijven immers niet altijd zo speels,
zo schattig en klein.

Mensen vinden mij hierom soms vreemd,
vreemd dat ik mijn pups nauwelijks alleen liet.
Hebben dan zo iets van,
wat een stomme overbezorgde griet!

Maar ik deed het niet als verplichting,
ik deed het juist ook omdat ik het leuk vond.
Om ze te zien rennen en springen,
hier in de huiskamer in het rond.

En nu nog steeds,
mijn mooiste tijden beleef ik met mijn dieren!
Hun grappige momentjes,
en vreemde manieren.

Maar ik begrijp,
niet iedereen kan zoveel thuis zijn zoals ik.
Al is er wel een groot verschil tussen iemand die parttime werkt,
en een workaholic.

Want zoals ik al zei,
een dier kost heel veel energie.
Het is soms net,
een kleine baby.

En daarom moet je altijd tijd maken voor je dier,
een dier is namelijk echt een juweel.
Het zijn zulke geweldige wezens,
en geven je zoveel.

Een dier geeft zoveel plezier en liefde,
koester daarom jullie momenten samen.
Dan zal de band alleen maar sterker worden,
en zal het dier je ook beter gehoorzamen...

***Wichita van Rijkom***

Lieve Abby,
ik wilde al zo lang een sheltie als hond.
Dus wat was ik toch blij,
toen mijn moeder zei dat zij dit goed vond.

Het ras Shetland Sheepdog had ik enkele jaren daarvoor ontmoet,
en sindsdien was ik smoorverliefd.
Dus toen we een maatje voor Ashley zochten,
was het al gauw ‘mag ik een sheltie dan nu alsjeblieft’?!

Uiteindelijk viel de keus dus op dit ras,
en het liefst dan een blue merle meid.
Dus toen begon de zoektocht,
en hier waren we best wel wat tijd aan kwijt.

Op 7 wachtlijsten schreef ik me in,
en op 1 oktober 2007 werden we dan eindelijk gebeld.
Je moeder Yin-dee was bevallen van een 6-ling,
en er zat een blue merle meisje bij voor ons werd verteld!

We zijn meerdere keren bij je wezen kijken,
met 3 en 6 weken hebben we je bezocht.
Tot je uiteindelijk op zondag 25 november,
met ons mee naar huis mocht.

Bij mijn oma vond de eerste ontmoeting met Ashley plaats,
en het was bijna meteen liefde op het eerste gezicht.
Ashley kwam helemaal los en had een nieuwe beste vriendin,
zo leuk om te zien dat jij dat had aangericht.

Sindsdien zijn jij en Ashley onafscheidelijk,
samen kunnen jullie alles aan!
Er is niets dat jullie samen,
niet kunnen doorstaan.

Maar niet alleen voor Ashley beteken je veel,
voor mij ben je ook heel belangrijk.
Je helpt mij door alles heen,
en maakt mijn leven kleurrijk.

Abby je bent veel meer dan een hond alleen,
je bent een familielid en een beste vriendin.
Je geeft zoveel liefde,
aan mij en ons dierengezin...

En we kunnen ook zo met je lachen,
bijvoorbeeld omdat je zo een ballengek bent.
Of omdat je zoveel verschillende,
en vreemde woorden kent.

Echt niks kunnen we hier zeggen,
zonder dat je opspringt.
Als mijn moeder zegt ‘zal ik Abby nu even uitlaten’,
dan duurt het hooguit een seconden voordat dit tot jou doordringt.

Maar je bent niet alleen een huishond,
nee je hebt mij zoveel meer gegeven.
Een nieuwe hobby en een nieuw doel,
voor in mijn leven.

Het fokken met honden,
was iets waar ik al jaren over dacht.
En met jou kan ik deze droom verwezenlijken,
met jou en jouw nageslacht.

Maar niet alleen het fokken,
nee ook in het showen hebben wij elkaar gevonden.
Ik weet nog zo goed,
hoe wij daar op onze eerste ringtrainingles stonden.

En kijk ons nu toch eens,
hoeveel plezier wij toch hebben in het naar shows toe gaan!
Want niet alleen ik,
nee ook jij beleefd hier veel plezier aan.

En de regiodagen en shows,
van de rasvereniging.
Dat is ook zo’n leuke,
en vooral ook gezellige onderneming.

Maar Abby weet,
ook al zouden we al deze dingen niet kunnen doen.
Ik zou jou nooit willen ruilen voor een andere hond,
voor geen miljoen!

Want het allerbelangrijkste is,
dat jij zo een geweldige vriendin bent en altijd voor mij klaar staat.
En dat,
dat is waar het in het leven toch eigenlijk om gaat...

Dus lieve Abby,
hier nu een dikke knuffel van mij!
En dat wij samen nog vele leuke dingen mogen meemaken,
zij aan zij!

***Wichita van Rijkom***

Lieve Ashley,
mijn baby en lieve schat.
Wat zou ik toch moeten,
als ik jou toch niet had?!

Je kwam op een van de moeilijkste momenten,
in mijn leven.
En sindsdien,
ben je altijd bij mij gebleven.

Ik zocht een maatje,
iemand met wie ik alles kon delen.
Iemand met wie ik gesprekken kon voeren,
maar ook lekker mee kon spelen.

Deze eigenschappen,
vond ik in mensen maar niet.
En moet je nu toch kijken,
wat jij mij allemaal biedt!

Ik kreeg jou toen ik 16 was,
nadat we meer dan 40 fokkers hadden gesproken.
Geen enkele fokker had een pupje voor ons,
en daar kwam jij opeens opgedoken!

De fokker van jou hadden we al eerder aan de lijn gehad,
en wou je eigenlijk zelf houden omdat je zo vreselijk mooi was.
Maar ze zat midden in een verbouwing,
dus had nu toch besloten een pupje te nemen uit het volgende nestje pas.

En dus was jij nog beschikbaar,
we mochten je de volgende dag al ophalen.
Nou je wil echt niet weten,
wat er toen allemaal door mijn hoofd heeft lopen malen.

Maar het is gelukt,
uiteindelijk hebben we alles nog op tijd kunnen kopen.
En toen kwamen we aan bij jouw fokker,
en daar kwam jij aanlopen.

Samen met je zus en je broer zat je in de huiskamer,
je zusje was trouwens ook nog beschikbaar.
Maar zij bleek een open fontanel te hebben,
en na een blik was jij al uit mijn geheugen onuitwisbaar.

Smoor was ik op je,
je was niet alleen mooi maar ook zo lief!
Ik wist het meteen toen ik je zag,
jij wordt het ik wist het instinctief!

Het was een beetje een chaos bij ons thuis,
en 2 weken later barste de bom echt.
En toen ging het met mij,
echt heel erg slecht...

Het was achteraf gezien niet de beste tijd voor een pupje,
maar je stond wel continu voor mij klaar.
Ik weet echt niet wat ik toen zonder jou had gemoeten,
wij waren samen echt een geweldig paar.

Maar je was ook best wel fel,
en ik wist niet goed hoe ik hiermee om moest gaan.
En dus ben ik met jou een cursus gaan volgen,
hier best wel een einde vandaan.

Cursus bleek een juiste beslissing,
we waren de beste van de groep!
Je deed echt alles voor een aai over de bol,
of wat snoep.

Voor het examen van de cursus,
hebben we ons echter niet ingeschreven.
Het is dus bij de lessen,
en al het thuis oefenen gebleven.

Je was overal heel goed in,
behalve als je mij niet meer zag.
Dan begon je me toch te piepen en gillen,
en was je helemaal van slag.

En zo is het sindsdien ook eigenlijk gebleven,
een onafscheidelijk stel zijn wij.
Maar dit komt niet alleen daardoor,
nee je wordt ook wel erg verwend door mij.

En sinds je bent geholpen,
ben je nog veel liever als voorheen.
Honden moet je nog steeds niks van weten,
maar tegen mensen ben je veel vriendelijker in het algemeen.

Maar toch voor mij ben je de allerliefste,
en dit zal waarschijnlijk ook altijd wel zo blijven!
Die band die wij hebben,
die is gewoon moeilijk te omschrijven.

Dus lieve baby Ashley,
ik hoop dat wij nog jaren samen zijn.
Want je betekend zo onvoorstelbaar veel voor mij,
ook al ben je nog zo klein...

***Wichita van Rijkom***

Ashley en Abby,
mijn 2 lieve scheten!
Echt ik zou niet weten,
waar ik zonder hen nu zou hebben gezeten.

Zij hebben mijn leven gered,
en mij weer een toekomst gegeven.
Zij geven mij plezier en liefde,
en een wil om te leven!

Ash en Abby,
het zijn niet mijn eerste honden.
Nee er waren er nog 2 voor hen,
die altijd voor mij klaar stonden.

Maar helaas in een half jaar tijd,
overleden zij allebei.
Maar gelukkig kwamen daar al gauw Ashley en Abby,
aan mijn zij.

Ashley kwam als eerste bij ons,
allebei onze vorige honden leefde toen nog.
Maar na 2 weken overleed Belle toen al,
en dat was me zwaar toch.

Ash heeft mij echt door deze periode heen gesleept,
gaf mij een reden om naar buiten te gaan.
En samen met haar,
kon ik de hele wereld aan!

Maar ze miste toch iets,
ze miste een goede speelkameraad.
Want ik kon nog zo met haar spelen,
ze miste toch echt een hondenmaat.

En dus besloten we een klein half jaar later,
toch nog een hond in ons gezin te verwelkomen.
En het werd een hondenras waar ik al jaren van hield,
het hondenras van mijn dromen!

Abby kwam bij ons wonen,
en al gauw waren zij en Ashley beste vriendinnen.
En samen,
samen kunnen die 2 alles overwinnen!

Macy verloren wij helaas kort daarna,
in het begin van 2008.
Maar gelukkig niet voordat ze eerst Abby,
wat hele mooie dingen had bijgebracht.

Sindsdien zijn die 2 altijd samen,
en Ash is de baas van het stel.
Maar Abby wint soms toch met spelletjes hoor,
al weet ze haar plaats natuurlijk wel.

Ash is mijn baby en Abby mijn hond,
dat is iets wat vaak wordt gezegd.
Maar ik weet niet of het helemaal klopt hoor,
in het echt.

Het is wel een beetje waar,
want Ash verwen ik toch iets meer.
Maar tussen Abby en mij,
is ook wel een bepaalde sfeer.

Ach een ding weet ik wel zeker,
Ash en Abby ik hou zo vreselijk veel van hun!
Er is niets op deze wereld,
niet dat ik deze 2 schatten niet gun.

Zij zijn echt mijn alles,
zonder hen zou ik hier niet meer zijn.
Zij helpen mij met alles,
met mijn verdriet, vreugde en pijn.

Ash en Abby,
hartelijk bedankt dus.
Hier als dank van mij,
een hele dikke kus!

***Wichita van Rijkom***

McDreamy ons konijn,
tja dat is me toch ook een bijzonder geval.
Meestal als je mensen zegt dit is een konijn,
is het antwoord ach doe niet zo mal!

Wij hadden vroeger een konijn,
Barbie was haar naam.
Tja ik weet het hoe verzin je het,
de naam is erg zeldzaam.

Ik was 6 jaar toen we haar kochten,
in een dierenwinkel in Amsterdam.
Dus ik denk dat iedereen wel kan raden,
waar die naam vandaag kwam...

Barbie was een schat en is 8 jaar geworden,
ze was voor mij onvervangbaar.
Maar ja het leven zonder konijn,
dat vond ik toch ook wel best raar.

Uiteindelijk besloten we dus weer een konijntje te kopen,
maar dit keer niet bij een dierenwinkel maar fokker vandaan.
Barbie was namelijk aan ons verkocht als dwergkonijntje,
nou maar met 5 kilo is ze daar toch echt wel aan voorbij gegaan.

We wilden dit keer graag echt een klein konijntje,
met een lieve en rustige aard...
Gezond, uit een goede familie,
en eentje die graag geknuffeld wilt worden uiteraard.

Uiteindelijk kwamen we toen uit bij een bijzonder ras,
nog niet erkend in Nederland.
De teddy dwerg,
nou en die leek ons wel interessant.

In Duitsland wordt dit ras wel al erkend,
dus wij zijn ons hierin gaan verdiepen.
En uiteindelijk ook gaan kijken,
welke teddy dwerg fokkers er hier in Nederland rondliepen.

Uiteindelijk kwamen we uit bij een fokker in Apeldoorn,
en hier hebben we ook McDreamy gekocht.
We mochten hem met 8 weken ophalen,
nadat ik hem eerder al op het internet had uitgezocht.

McDreamy doet zijn naam eer aan,
want dromerig is die zeker.
En zijn uiterlijk is ook echt geweldig,
een prachtige hartenbreker!

Hij is ook erg rustig,
maar vooral een lieve scheet!
Eentje die je ook goed kunt vertrouwen,
en nauwelijks kattenkwaad uitvreet.

McDreamy’s vacht lijkt veel werk,
maar dat valt best wel mee.
Af en toe een beetje borstelen,
en dat is die weer helemaal oké.

Hij heeft ook een vriendin,
een knuffel om precies te zijn.
En met haar beleefd hij heel wat mooie momenten,
met ‘zijn’ dolfijn...

McDreamy, Barbie zal die nooit vervangen,
maar in onze harten heeft hij zeker een hele bijzondere plek.
Wij hopen dus ook nog vele jaren te mogen genieten,
van deze knuffelgek!

***Wichita van Rijkom***

Ik ben het hondenmens hier in huis,
en mijn moeder is meer van de poezen.
Zo zit ik dus ook meestal met de honden te praten,
en zij met de katten te smoezen.

Maar begrijp me niet verkeerd,
ik zou echt niet zonder katten kunnen leven.
Het zijn gewoon zulke bijzondere dieren,
die je zoveel liefde geven

Mijn allereerste huisdier was een poes,
Grote Poes was haar naam.
Zij sliep altijd bij mij in mijn wiegje,
en was toch zo zorgzaam.

Zij overleed toen ik zo’n 8jr oud was,
18 jaar was zij toen.
Zij was het allereerste dier dat ik (bewust) verloor,
helemaal kapot was ik en uit mijn doen.

Nono en Ieniminie,
zijn ook 2 katten die wij hebben gehad.
Maar Sandy was onze eerste van stand,
onze eerste raskat.

Na het overlijden van Grote Poes,
kwam de pers Sandy wonen bij ons.
Zij zou eigenlijk bij de fokker blijven,
maar wou duidelijk met ons mee bleek uit haar respons.

Och wat hebben we toch al veel meegemaakt,
met die kleine meid.
Ik kan me nog goed herinneren,
op een gegeven moment waren we haar kwijt.

Urenlang hebben we lopen zoeken,
maar ze was toch echt zoek.
Totdat we gesnurk hoorde,
uit de keukenhoek.

Bleek ze in mijn speelgoed keukentje te liggen,
daar lag ze gewoon te pitten.
Terwijl wij de hele buurt,
hadden lopen uitspitten!

Tja Sandy is me er een,
ze heeft ook een bijzondere uitstraling.
Helaas heeft ze ook wat gezondheidsprobleempjes,
zoals epilepsie en problemen met ‘r ademhaling...

Toen ik diabetes kreeg,
kwam Bouchra hier.
Nou en die heilige birmaan is me er ook eentje hoor,
een schat maar soms ook wel een vreselijke klier!

Al vanaf het begin,
haalt ze de meest idioten streken uit.
En ze kan me krijsen,
poeh zeg wat een geluid!

Bouchra wordt regelmatig de 3e hond genoemd,
en dat is ze ook echt.
Zij heeft een hoop geleerd van haar beste vriendin Belle,
aan haar was ze ook erg gehecht.

Fantasia kwam er als laatste bij,
deze ragdoll is na de dood van Nono ons gezin komen versterken.
Nou en dat ze de jongste van de katten hier in huis is,
dat is ook regelmatig duidelijk te merken...

Fantasia kan ook praten,
als je iets tegen haar zegt praat ze terug.
En dingen vangen is zij samen met Bouchra ook erg goed in,
die 2 zijn echt vliegensvlug.

Fantasia is niet helemaal uitgegroeid zoals hoort,
ze is een beetje aan de kleine kant,
Maar dat laat deze dame niet merken hoor,
nee echt niet deze meid van stand!

Ach ja onze katten zijn allemaal speciaal,
bijzonder een voor een.
Maar het allerbelangrijkste is het zijn lieve schatten,
daar kun je echt niet omheen!

***Wichita van Rijkom***

Mijn dieren zijn mijn alles,
dat weten ondertussen ook wel de meeste mensen van mij.
Bij ons in huis is het nooit alleen ik,
maar altijd wij.

Mijn liefde voor chinchilla’s is een aantal jaren geleden begonnen,
ik was toen zo’n 13 jaar.
Ik zat toen op een ‘school’ waar ze die beestjes hadden,
nou en echt gek was ik op ze daar.

Ik ben me toen thuis in deze diertjes gaan verdiepen,
want ik kende ze nog niet echt goed.
Het enige wat ik van ze wist,
was dat de mensheid vreselijke dingen met hen doet.

Chinchilla’s zijn namelijk de hofleverancier voor bontjassen,
meer dan 100 van deze diertjes gaan hier in.
Nou toen ik dat hoorde schrok ik me echt rot,
dat is toch waanzin!

Uiteindelijk besloten we 2 van deze wonderlijke diertjes in huis te nemen,
na heel wat lezen en bestuderen.
Want geloof me een chinchilla kun je niet zomaar in huis nemen hoor,
dan moet je eerst heel wat over hen leren.

Buffy en Phoebe kwamen als eerste bij ons,
zusjes zouden dat zijn.
Ze waren zo’n 8 weken toen we ze ophaalde,
en och toch nog zo klein.

Maar helaas er was verkeerd gekeken,
en Buffy bleek dus geen vrouw maar man.
Dus opeens moesten we alles weer veranderen,
een nieuw plan.

Laten helpen was Buffy nog te jong voor,
en hem alleen zetten was ook geen goed idee.
En dus kwamen er wat chinchilla’s bij,
om precies te zijn twee.

Angel en Hermione werden dit,
ditmaal wel bij een echte fokker gekocht.
Zodat we zeker wisten,
dat deze de goede geslachten voor ons uitzocht.

Daarna volgde uiteindelijk nog 2 nestjes,
deze zijn hier geboren.
En tja we konden het niet over ons hart verkrijgen deze kleintjes weg te doen,
ze waren gewoon al echt bij ons gezin gaan horen.

En zo hebben we nu 8 chins,
allemaal met een eigen karakter en wil.
Om te beginnen met onze schat Buffy,
die vent zit echt nooit stil...

Hij heeft volgens on ADHD,
dat denken wij al een tijdje.
En zijn naam is nog altijd hetzelfde,
ach ja blijft toch een beetje een meidje.

Phoebe is de moeder van 2,
Cordelia en Prescott geboren hier.
Scotty mijn lieve schat,
toch wel het meest bijzondere dier.

Bij Scott’s zijn geboorte heb ik moeten helpen,
Phoebe was toen echt uitgeput.
Ik heb hem toen dus warm moeten houden,
en heb dus al van jongs af aan met hem getut.

Phoebe en Cordy leven samen,
zij zijn onze dikste groep,
En dat terwijl ze niet eens zoveel eten,
ze lusten namelijk het meeste niet van die troep.

Hermione is helaas erg schuw,
en haar dochters Piper en Paige hebben dit gedrag overgenomen.
Maar toch voor een rozijntje,
zie je ze wel naar het traliewerk komen.

Angel is onze luie vent,
hij slaapt eigenlijk meestal.
Hij is de vader van alle jongen die hier geboren zijn,
van dat geweldige viertal.

Onze chins ik hou van hen allemaal,
ze zijn ook allemaal anders.
Al denken mensen dit vaak niet,
duidelijk gebrek aan kennis van omstanders.

Nee chinchilla’s zijn echt geweldige dieren,
al zijn ze niet voor iedereen weggelegd.
Ze vergen immers waanzinnig veel zorg en kennis,
maar zijn toch oh zo schattig in het echt!

***Wichita van Rijkom***

Het is een vreemd iets,
dat fokken.
Je kunt nog zo je best doen,
maar het blijft altijd gokken.

Het vergt heel wat planning,
je moet al vroeg een begin maken.
Het is lang niet zo simpel als dat iedereen denkt,
je moet denken aan heel wat zaken.

Als eerste moet je hond helemaal nagekeken worden,
gezondheidsonderzoeken en shows lopen.
Maar dan nog je kunt nog zoveel van je hond weten,
het blijft ook hopen.

Hopen op het beste,
want de natuur doet waar die zin in heeft.
Het enige wat je kunt doen is je zo goed mogelijk voorbereiden,
zodat hopelijk de pupjes en moeders de bevalling overleeft.

Ik heb er lang over zitten twijfelen,
zitten twijfelen of ik hier wel goed aan zou doen.
Fokken leek mij geweldig leuk,
maar je moet het echt niet alleen doen voor de poen.

Nee er komt een hele hoop bij kijken,
dit merkte ik al gauw genoeg.
Ik had nog een lange periode,
maar vooral ook zware voor de boeg.

Onze eerste keer verliep erg goed,
beter als verwacht eigenlijk om eerlijk te zijn.
En de pups waren ook allemaal kerngezond,
dus dat was ook wel heel fijn.

Het is naast een hoop werk ook een hoop zorgen,
zo’n nest opvoeden.
Want je moet ze ook nieuwe dingen leren,
kennis laten maken met nieuwe invloeden.

Maar het was echt een super ervaring,
zeker voor herhaling vatbaar!
Om zoiets geweldigs mee te maken,
nou dat is echt onbetaalbaar.

Dus we hebben besloten verder hierin te gaan,
en hopen in de toekomst nog meer nestjes te verwelkomen.
En bij het volgende nestje hopen wij ook op een pupje voor ons,
maar goed op dit moment zijn dat natuurlijk alleen nog maar dromen.

Al begin dit jaar ben ik begonnen met de planning,
de planning voor Abby’s volgende nestje.
Ik moest weer op zoek naar een geschikte vaderhond,
en Abby moest ook nog een oogtestje.

En nu is het alweer bijna zover,
eigenlijk best raar.
Abby wordt alweer bijna gedekt,
en haar pups zijn ook alweer bijna een jaar.

En wat is het toch een mooi jaar geweest,
en ene hoogtepunt na het ander.
En dat allemaal mede door onze Abby,
die Shetlander.

Ik ben natuurlijk nog echt een beginneling,
ik ben jong en begin pas net.
Maar ik wil graag leren,
en ik hoop dat ik uiteindelijk echt iets heel moois opzet

Ik heb een passie gevonden,
iets waarin ik echt  wil verder gaan.
Een hele leuke hobby,
want het is natuurlijk geen baan.

Een hobby die ik nog jaren hoop te mogen doen,
ik wil nog jaren lang mensen blij maken.
Want dat is toch een van de dingen die je doet als fokker,
een van je vele taken.

Ik hoop dus over 20 jaar zeker nog steeds dit te doen,
aangezien ik hier heel veel plezier aan beleef.
Het is namelijk veel meer dan opvoeden en zorg alleen,
omdat ik weet dat ik anderen ook iets vreselijk moois geef.

***Wichita van Rijkom***

Slapenloze nachten van tevoren,
zenuwen gieren door mijn lijf.
Maar ik weet waar ik aan begin,
ik weet het al vanaf het moment dat ik me inschrijf.

Mijn allereerste show,
ik weet nog goed hoe het toen ging.
Tja het moest om te kunnen fokken,
maar ik dacht van tevoren echt dit is niet mijn ding.

Ik ben gaan kijken welke show ik wou gaan doen,
en ben aan ringtraininglessen begonnen.
Heb wat shows bezocht om te zien wat het allemaal inhield,
en heb was advies ingewonnen

De ringtraining vond Abby in het begin maar niks,
maar al gauw kwam er verbetering in.
We begonnen beiden te leren wat de bedoeling was,
en kregen het steeds meer naar ons zin.

Al snel kwam er dus een 2e show op de planning,
de clubmatch van KC Sneek zou onze generale repetitie zijn.
Ik vond doodeng,
van tevoren was ik echt een stresskonijn.

Maar eenmaal daar werden we super opgevangen,
de andere sheltie eigenaren omarmde ons meteen.
We hebben gezellige met hen zitten kletsen,
en ze hielpen ons super, echt iedereen.

De keuring zelf verliep ook lekker,
onder een strenge keurmeester kreeg Abby al meteen een Zeer Goed.
Dit gaf vooral mij wel een heerlijk gevoel,
gaf me wat moed.

Want ik diegene die altijd zit te stressen,
diegene die altijd zenuwachtig is om niets.
Ik deed het toch best redelijk op een show,
was goed in iets!

Daarna gingen we naar de NSV kampioensschapsclubmatch,
maar deze liep helaas iets minder gesmeerd.
Abby kreeg een Goed en ik was hierdoor nogal teleurgesteld,
had ik dan voor niks geleerd?

Het heeft even geduurd,
maar uiteindelijk dacht ik bij de eerste tegenslag moet je niet meteen opgeven.
Dit was dan misschien een iets minder mooie uitslag,
maar met het keuringsrapport viel zeker te leven.

En dus besloot ik niet op te geven,
en deed ik dus aan nog een show mee.
En dit maal werd het weer een Zeer Goed,
een uitslag waar ik zeer tevreden mee was ook al won ik geen trofee.

Daarna ben ik een tijdje gestopt met het showen,
ik was druk met andere dingen maar toch ook een beetje bang volgens mij.
Ik had het tot noch toe wel redelijk gedaan op shows,
maar er zat toch ook een minder resultaat bij.

Maar toch,
een tijdje terug dacht ik waarom ook eigenlijk niet?
Ik en Abby vinden het showen leuk,
en het is iets waarvan ik ook echt geniet!

En dus heb ik me toch maar weer ingeschreven voor een show,
Outdoor Uden deze keer.
En ik moet zeggen ik heb weer genoten hoor,
van het hele showgebeuren die sfeer...

En ja de buikpijn en slapeloze nachten waren er ook wel weer hoor,
de zenuwen waren zeker aanwezig.
Maar ach om daarom nou altijd thuis te blijven,
ik ben dan liever lekker bezig.

Showen zal voor mij altijd erg dubbel blijven,
ik vind het leuk en eng tegelijkertijd.
Maar ik moet wel eerlijk zeggen,
tot nu toe had ik na een inschrijving nog geen een keer spijt.

Natuurlijk wil ik ooit een Uitmuntend halen,
dat is toch wel echt mijn doel.
Of horen dat ik heb gewonnen,
het hebben van dat gevoel...

Maar voor nu is dit ook genoeg,
want ik weet Abby is geen perfecte showhond.
Als we het maar naar ons zin hebben,
als ik maar vooral Abby het maar leuk vond.

Dus KC Hoogeveen ‘here we come’,
ja ik heb nog een show gepland.
Ik denk ach nog een gezellig dagje uit,
en wie weet nog een mooie resultaat ook op het end...

***Wichita van Rijkom***

Maar 2 ½ jaar heb je geleefd,
maar 2 ½ jaar was je hier.
Dit waren 2 ½ bijzondere jaren,
jaren vol verdriet maar ook plezier.

Je hebt veel meegemaakt in je korte leven,
en het meeste was helaas niet zo fijn.
Het zijn een zware 2 ½ jaar voor je geweest,
met voor jou toch best wel heel wat pijn.

Het gedoe begon al heel jong,
je was pas aan paar maanden oud.
Tijdens het spelen in huis,
ging het opeens fout.

Patella luxatie bleek het te zijn,
je knieschijf zat niet goed.
Daarna volgde een operatie en flinke herstelperiode,
en poeh zeg wat had jij een moed!

Maar helaas de operatie bleek niet geslaagd,
en je andere knie begon ondertussen ook al verschijnselen te tonen.
Op het laminaat glee je steeds uit,
en het was een ramp op die bovenwoning wonen.

Maar dit was niet je enige gezondheidsprobleem,
nee je baarmoeder had ook flinke gebreken.
Dus daarop volgde ook een operatie,
met weer een moeilijk herstel en een flink litteken.

Maar het ergste waren de aanvallen,
die begonnen ook al erg jong.
Ik weet het nog zo goed je was pas 7 weken oud,
toen die jack russel op het strand jouw besprong.

En dat was nog maar het begin,
daarna volgde er nog veel meer.
Je hele leven lang ben je aangevallen door andere honden,
keer op keer.

Het kwam door je bouw waardoor je dominant over kwam,
werd ons uiteindelijk verteld.
Dat was de oorzaak van al die pijn,
en van al dat geweld.

Maar laten we niet vergeten,
al die prachtige tijden die we samen hebben gehad.
Heerlijk wandelen in een rustig bos,
en natuurlijk dingen leren van je beste vriendin Bouchra de kat.

Belle je was mijn beste vriendin,
en je was heel speciaal voor mij.
Ik heb je helemaal zelf opgevoed,
en dat was nog een heel karwei.

Maar dat maakte niks uit,
want dat eigenwijze maakt je juist tot die geweldige hond die je was.
Die dikke grote teddyweer,
en waanzinnige grapjas.

Belle het verliezen van jou is het ergste wat ik ooit heb meegemaakt,
erger nog dan het verliezen van menselijke familieleden.
Het heeft dus ook vreselijk lang geduurd voordat ik het een plekje kon geven,
het feit dat jij bent overleden.

Ik heb me heel schuldig gevoeld over jouw dood,
het feit dat jij er niet meer was kon ik maar moeilijk accepteren.
Dit heeft mij echt jaren gekost en een zware depressie gegeven,
om dat te leren.

Die 24 juli 2007 zal mij altijd bijblijven,
maar ik weet jij bent sindsdien nooit van mijn zijde geweken.
Ik draag jou nog steeds bij me om m’n nek,
en in de kamer hangt jouw gedenkteken.

Belle ook al ben je niet meer hier,
in mijn hart leef je nog steeds voort.
En ik hoop toch zo dat je mij op die momenten als ik tegen je praat,
dat je mij dan ook echt hoort.

Ik geloof niet in een God,
maar ik hoop wel dat er iets bestaat dat op de hemel lijkt.
En dat jij vanaf daarboven,
op mij neerkijkt.

Lieve Belle,
weet dat ik heel van je hield en dat nog steeds doe.
En hopelijk over heel (heel, heel, heel) wat jaren,
hopelijk kom ik dan weer naar je toe...

***Wichita van Rijkom***

Vriendschap is voor altijd zegt men vaak,
vriendschap is voor het leven.
Maar mijn ervaring leert anders,
in mijn leven was vriendschap altijd maar voor even.

In zware tijden leer je je vrienden kennen,
dan staan deze voor je klaar.
Nou en inderdaad ik heb ze leren kennen,
want niemand was daar.

Ik klink nu volgens mij heel erg verbittert,
en dat ben ik ook wel misschien.
Vriendschap is gewoon een moeilijk punt voor mij,
zeker omdat ik weet dat ik beter verdien.

Maar helaas het leven gaat niet altijd zoals gewenst,
vrienden komen en gaan.
Mensen waarvan ik dacht dat zij om mij gaven,
hebben gewoon in mijn ogen flink afgedaan.

Maar er is een soort vriendschap,
een vriendschap die niet komt en gaat.
Nee een vriend die je steunt door dik en dun,
en werkelijk altijd voor je klaarstaat.

Een vriend die je troost,
en steunt met verdriet.
Maar die je ook in andere tijden,
leuke tijden graag ziet.

Een vriendschap die je heel veel liefde geeft,
meer liefde dan een mens ooit zal kunnen.
Het is een vriendschap die gelijkwaardig is,
vrienden die elkaar het allerbeste gunnen.

Deze vriendschap vind je niet in de mens,
deze vriendschap vind je alleen in een dier.
Alleen deze wezens kennen zulke liefde,
en geven zoveel plezier.

En daarom betekent deze vriendschap ook zo zielsveel voor mij,
dat is ook waarom ik zoveel van dieren houd.
Zij laten mij nooit vallen,
bij hen voel ik mij vertrouwd.

Dieren weten wat echte vriendschap is,
zij houden van je zoals het hoort.
En dat is iets wat ik nog nooit heb gezien bij de mensheid,
dat is iets wat niet tot dat soort toebehoort.

Dieren worden vaak niet als volwaardig aangezien,
ze worden vaak onderschat.
Maar een dier is meer dan een dier alleen,
het is een gezinslid en zoveel meer dan dat.

Daarom prijs ik mezelf ook heel gelukkig,
gelukkig dat deze vriendschap in mijn leven is.
Want deze vriendschap niet kennen,
poeh zeg wat is dat een gemis.

Ik ben dan in mijn leven misschien wel vaak teleurgesteld,
wat betreft mijn vriendschap met mensen.
Maar om eerlijk te zijn deze vriendschap met dieren,
ik kan me eigenlijk geen betere vorm van vriendschap wensen!

***Wichita van Rijkom***