Soms vraag ik me af,
of ik mijn lichaam nog wel kan vertrouwen.
Het heeft me immers al zo vaak teleurgesteld,
niet bepaald een fundatie waar je dus op kunt bouwen.

Wat is echt,
en wat zit in mijn hoofd?
Is moeilijk om daarover goed te kunnen oordelen,
als je alsmaar niet wordt geloofd.

Ben ik misschien wel een aansteller,
zeur ik om niks?
Ben ik lui,
is het zo een soort mix?

Al 2 keer ben ik bijna dood geweest,
de laatste keer eigenlijk zelfs echt dood voor een paar minuten.
Toch moest het eerst zo ver komen voordat iemand naar mij luisterde,
en echt noteerde wat ik zei in de statuten.

Ik word er gewoon zo moedeloos van,
een lichaam dat alsmaar opgeeft.
Ik wil een normale jonge meid zijn,
die het leven van een gemiddelde twintiger leeft!

In plaats daarvan leef ik in het lichaam van een bejaarden,
die bijna niks kan of doet.
Die zelfs al moeite heeft met zich alleen even wassen en aankleden,
en alleen naar buiten gaat als het echt moet.

Ik heb ook nog eens bijna niemand in mijn nabije omgeving die mij helpt,
alleen mijn moeder eigenlijk om echt op te steunen.
Gelukkig ook heel wat online vrienden,
op wiens schouder ik via die weg kan leunen.

Maar we hebben geen hulp,
niet in huis en/of op financieel gebied.
We vallen overal buiten of ik word niet geloofd,
daar aan denken alleen al doet mij erg veel verdriet.

Ik ben ‘r nu weer even zo klaar mee,
dat van het kastje naar de muur gestuurd worden!
Artsen die elkaar tegenspreken,
en mij weer niet zoals vroeger ieders kant op sjorden.

Wanneer houdt het nou eens op,
wordt het eens mijn tijd om te stralen?!
Om een gezond en mooi leven te lijden,
eindelijk dat geluk op te kunnen halen…

Ik heb geen slecht leven,
heb veel dingen om gelukkig over te kunnen zijn dat weet ik ook wel.
Maar ik kan er door mijn lichaam nauwelijks van genieten,
zit zelden echt goed in mijn vel.

Heb zo vaak het gevoel alsof ik iedereen teleurstel,
als ik weer eens iets moet laten varen.
Lig voor mijn gevoel echt zo’n 75% van de tijd,
in bed de afgelopen jaren.

Waarom zou ik dit faken,
ik hou echt niet van het leven dat ik nu heb?
Waarom zou ik mezelf al deze klachten aanpraten,
denkt men toch zo vaak ‘dit is nep’.

Waarom kan niemand mij ooit eens helpen,
hoor ik voornamelijk wat ik niet goed doe?
Waarvoor ik niet in aanmerking kom of binnen welk plaatje ik niet pas,
ik wordt van dat alles toch zo doodmoe.

Ik voel me machteloos,
gevangen in mijn eigen lichaam soms.
Zelfs mijn intelligentie kan ik niet altijd meer op vertrouwen,
tegenwoordig zeg ik af en toe toch zoiets doms!

Ik weet dit komt door mijn medicijnen,
dat bijna overal een verklaring voor is te vinden.
Dat het niks helpt om hier alsmaar mee te zitten,
dat ik me er niet zo over zou moeten opwinden.

Dit probeer ik ook,
en een groot deel van de tijd gaat mij dit goed af!
Maar telkens als ik weer terug kom uit het ziekenhuis,
voel ik me toch zo stom en laf.

Zelfde geldt wanneer mensen mij weer eens voor ik weet niet wat uitmaken,
omdat ik volgens hen onzin uitkraam.
Me aanstel en niet zo moet zeuren,
of ik dit met m’n hoofd mezelf aandoe mijn lichaam…

Ik kan me op papier zo goed verweren,
maar in real life sta ik soms echt machteloos.
Ben een hoop gegroeid de afgelopen jaren hoor dat wel,
mij maak je niet meer zo snel boos.

Kan mezelf inmiddels ook beter verwoorden,
en veel meer rotopmerkingen in het leven aan.
Maar af en toe heb ik van die dagen,
dat ik echt niet in dat gevoel mee kan gaan.

Vandaag is zo een dag,
ik mis mijn oude leven soms zo…
Toen ik nog als kind in de speeltuin speelde,
en wekelijks langs de Intertoys ging met mijn buurman voor een klein cadeau.

Die tijd waarin vroeg opstaan geen probleem was,
en ik soms uren met mijn hondje Macy over het strand liep.
De tijd waarin ik dagelijks onder de mensen kwam,
en ’s nachts gewoon voor de verandering eens normaal sliep.

Mijn oma was er toen ook nog,
bij haar kom ik dit soort dingen kwijt.
Als mijn moeder er niet voor mij kon zijn op dat moment,
dan had zij meestal wel even tijd.

Toen was mijn leven ook niet zorgeloos,
de angst van mijn stalkende vader lag immers altijd op de loer.
Maar ik leefde zoveel vrijer,
stond toen zelf nog aan het roer.

Nu heeft mijn lichaam het over genomen,
en heb ik vaak geen controle meer.
Hoe erg ik er ook tegen vecht,
er is altijd iets van binnen dat zegt ‘ik protesteer’.

Ik weet het sommige dingen moet ik leren accepteren,
maar hoe doe ik dat als alles en iedereen mekaar continu tegenspreekt?
En ik mijn eigen lichaam zelfs niet meer kan vertrouwen,
omdat deze mij alsmaar uit het niets in de rug steekt.

Wat heb ik dan nog om van uit te gaan,
intuïtie, wetenschap of gevoel?
Ik sta er in ieder geval helemaal alleen voor,
want er is niemand uit mijn omgeving die snapt wat ik precies bedoel.

Ik heb in ieder geval nu weer een aantal maanden ‘rust’,
voordat ik weer naar het ziekenhuis moet.
Om weer een gesprek aan te gaan met een arts dan,
die alle onzekerheid in mij aan woed.

De mensen die mij in het dagelijks leven niet geloofde,
heb ik al uit mijn leven geschrapt.
Dus voor de rest hoop ik dat dit gevoel van mij,
gewoon weer snel opknapt.

Zodat ik weer vertrouwen krijg in mijn mezelf,
wat echt en wat geestelijk is.
En ik weer leer wat ik allemaal wel en niet moet doen en aankan,
zodat ik het weet wanneer ik me vergis…

Kanker,
de ziekte die iedereen vreest.
Kanker,
een ziekte die je maar moeilijk geneest.

Kanker,
een woord dat je niet graag wil horen.
Kanker,
een ziekte die ook nog steeds veel vragen oproept bij doktoren.

Wat moet je doen,
als je voor de keus staat leven of dood?
Zo een moeilijke beslissing nemen,
is eigenlijk idioot.

Nog geen 2 maanden geleden,
leek het tij misschien voor ons te keren.
Leek het wel alsof ons leven langzaamaan iets minder ongeluk kende,
althans dat was wat wij concludeerde.

Maar niets was minder waar,
het was gewoon de spreekwoordelijke stilte voor de storm.
Een korte tijd hadden wij rust,
maar de klap die daarop volgde was enorm.

Mijn oma,
was altijd als een 2e moeder voor mij.
Samen met mijn moeder voedde zij mij op,
zij aan zij.

Toen mijn moeder rond mijn leeftijd was,
kreeg ze het nieuws dat haar vader kanker had.
Een lang ziekbed volgde,
tot er geen leven meer in hem zat.

Mijn vader vond mijn moeder een goede boksbal,
stalkte en bedreigde ons jaren lang.
Mijn oma was de enige bij wie ik me een beetje veilig voelde als kind,
want och wat was ik bang.

Gezondheidsproblemen en een depressie,
was wat er na dit alles op mijn pad kwam.
En zo bleef ik uiteindelijk alleen over,
met mijn beesten, oma en mam.

Het is moeilijk voor te stellen,
hoe het leven van ons als 3 vrouwen is.
Het is zeker niet alleen kommer en kwel hoor,
maar er zijn toch wel dingen die ik soms mis.

Als je zo weinig mensen om je heen hebt,
komt een klap als dit zo ongelofelijk hard aan.
Weet je echt niet meer wat je moet doen,
kun je nauwelijks nog op je benen staan!

Als je eigenlijk maar 2 mensen in je leven hebt,
en een valt er weg.
Wat moet je dan denken,
nou ja dikke pech?!

Ik heb verder geen familie,
en mijn vrienden kan ik ook op een hand tellen.
Ik heb wel veel sociale contacten,
maar ook de achterliggende angst dat mensen mij toch teleur gaan stellen.

Daarom laat ik mensen niet gauw toe,
heb ik wel veel contacten maar weinig mensen om mij heen die mijn echte gevoelens kennen.
Dat vind ik ook niet erg,
want zo ben ik nu eenmaal ik moet altijd aan mensen wennen.

Maar dit betekend wel,
dat er maar weinig mensen mij zo dierbaar als mijn oma zijn.
En dan doet nieuws zoals dit,
onvoorstelbaar veel pijn.

Vandaag hebben we weer wat nieuwe uitslagen gehad,
en de vooruitzichten zijn bar en bar slecht.
Zonder behandeling een overlevingskans van 15%,
en met van 25% en dat is dus als je keihard vecht.

Oftewel zoals gewoonlijk,
is het geluk weer niet aan onze kant.
Zitten we weer in zo een onmogelijke situatie,
en balanceren we weer op die afgrondrand.

En natuurlijk vechten we door,
want het leven heeft ons sterk en hard gemaakt.
Maar wanneer houdt het eens op,
wanneer komt de dag dat het geluk ons in ons hart raakt?!

Hoe moet dat nu,
als er een van ons wegvalt?
Hoe moeten wij verder,
als die zwarte bui weer zo negatief op ons neerknalt?

Een mens kan een hoop hebben,
je slaat je door een hoop dingen heen.
Maar soms houdt het een keer op,
kun je er niet meer door of omheen.

Ik weet niet hoe ons leven verder moet,
zonder mijn oma daarin.
Zij is de positieve van ons 3en,
de fitste en zelfstandige die alles doet naar haar zin.

Zij is niet meer de jongste,
maar we kunnen echt nog niet zonder haar.
Wij zijn niet een normale familie,
maar een uitzonderlijk exemplaar.

Daarnaast ben ik afhankelijk van hen,
afhankelijk van mijn moeder en oma in het leven.
Dit heb ik ondertussen geaccepteerd,
dit is het leven dat mij is gegeven.

Maar zonder hen zou ik hier niet meer zijn,
zonder hen heb ik geen leven meer.
Ik kan nu eenmaal niet voor mezelf zorgen,
en geloof me dat zo zeggen doet heel veel zeer.

Maar zo is mijn leven,
en dat heb ik ondertussen geaccepteerd.
Dit is alleen wel een moment,
dat is daarmee echt goed wordt geconfronteerd.

De paniek slaat nu alleen wel lichtjes toe,
behandelen of niet?
Rustig blijven en verstandig besluiten,
niet je laten opzwelgen door verdriet.

Maar ik moet toch ook in mijn achterhoofd gaan accepteren,
de vooruitzichten zijn niet goed.
Dus ik moet me tijdens deze innerlijke strijd ook goed opladen,
met kracht en moed.

Mijn oma is de sterkste van ons allemaal,
ik weet dat ze een hoop aan kan.
We moeten nu dus gewoon gaan besluiten wat we gaan doen,
en ons houden aan dat plan.

Mezelf ben ik voorlopig niet,
ik zal me sterk moeten houden maar ook nog wel vaak instorten de komende tijd.
Maar het hoort er allemaal bij,
bij deze strijdt!

De meeste mensen om mij heen zullen niet begrijpen hoe dit is,
begrijpen hoe dit voelt.
Als je maar zo weinig mensen in je leven hebt,
en je het gevoel hebt dat er eentje langzaamaan wegspoelt.

Er zijn ook enkele mensen die dit wel begrijpen,
en aan hen heb ik extra veel steun op dit moment.
Alleen al hun vriendelijke en troostende woorden helpen goed,
ook al komen ze van iemand die je niet eens zo goed persoonlijk kent.

En daar moet ik maar de kracht uit putten,
uit het feit dat er wel enkele mensen zijn die mij begrijpen.
En uit het feit dat dit nog niet het einde is,
en dat we deze strijd met 2 handen stevig vastgrijpen!

***Wichita van Rijkom***

Waarom moet altijd als alles oké lijkt,
het opeens weer fout gaan?
Waarom moet je leven net als je een toekomst aan het plannen bent,
opeens weer stil komen te staan?

Waarom hebben altijd,
dezelfde mensen pech?
Waarom is het leven voor sommige,
zo een lijdensweg?

Het leven van mij en mijn familie,
kent vele pieken en dalen.
Vele bijzondere momenten,
en trieste verhalen.

Mijn opa die jong is gestorven,
waardoor ik hem nooit heb leren kennen.
Mijn vader die mijn moeder in elkaar sloeg,
waarna ik vervolgens aan een leven vol met angst moest wennen.

Mijn gezondheidsproblemen,
waardoor plots opeens alles anders was.
En mijn vrijstelling van de leerplicht,
waarna ik opeens niet meer dagelijks hoefde te leren in een schoolklas.

Een tijd lang heb ik gedacht,
is er nog wel een toekomst voor mijn familie hier?
Zullen wij ooit een goed leven hebben,
een zorgeloos leven met plezier?

Maar nu de laatste tijd leek het steeds beter te gaan,
na de verhuizing(en) hebben wij nu ons plekje helemaal gevonden.
Ik heb ook weer nieuwe bezigheden en doelen in het leven,
en ben gewoon lekker druk met de honden.

Maar natuurlijk,
het kon niet lang zo blijven.
Er moest weer ongeluk,
ons leven binnendrijven.

Hoe ironisch ook eigenlijk,
dat juist een van de honden dit onder de aandacht heeft gebracht.
Iets wat nog niemand kon zien,
iets wat niemand had verwacht.

Een bultje in mijn oma’s borst,
wat niemand nog echt goed kon voelen of zien.
Abby wees haar hier enkele weken terug op,
een levens veranderend moment achteraf gezien.

Want de dokter vertrouwde het niet,
dus er vond een punctie plaats.
En daarna volgde de uitslag,
het was iets kwaads...

En dat niet alleen,
ook de lymfeklieren blijken aangetast.
Meer onderzoeken volgen de komende week.
wij houden ons hart vast.

Hoe dan ook het is geen goed nieuws,
onze wereld staat voor de zoveelste keer weer eens op z’n kop.
We gaan weer een moeilijke tijd tegemoet,
hier in de NOP.

Mensen die mij goed kennen weten dit al,
maar mijn oma is als een 2e moeder voor mij.
Zij heeft mij samen met mijn moeder opgevoed,
en was er altijd voor mij.

Mensen schatten haar vaak jonger,
maar ze is alweer 71 jaar.
Ze wordt ook vaak gezien als mijn moeder,
ach ja we lijken ook best wel op mekaar.

Mijn oma is in ieder geval naast mijn moeder,
een van de weinige personen waar ik echt veel om geef.
Dus ik denk dat iedereen zich wel een beetje kan voorstellen,
hoe ik de laatste dagen beleef.

Het is nog niet echt angst wat ik voel,
in dat stadium ben ik nog niet echt aangekomen.
Het is meer nog de onbegrip,
dat iemand zo ziek kan zijn zonder symptomen.

Want ik moet er niet aan denken,
dat Abby hier niet was geweest.
Want wanneer waren we er dan achter gekomen,
was er dan überhaupt nog wel een kans geweest dat ze ooit geneest.

We weten het ziet er slecht uit,
maar we houden de moed er in!
We zijn 3 sterkte vrouwen,
en gaan hier gewoon tegenin!

Ik zeg het vaker,
ik uit mijn gevoelens niet graag.
Het is dus ook erg moeilijk om dit te schrijven,
doe dit ook met een vreemd gevoel in mijn maag.

Ik ben namelijk echt niet iemand,
die een troostende schouder nodig heeft.
Iemand die graag wil,
dat iedereen met haar meeleeft.

Ik heb met de jaren geleerd mijn gevoelens juist niet te tonen,
maar ik probeer van dat principe af te wijken.
Ik probeer mensen te laten weten hoe het er voor staat,
een klein beetje in mijn leven te laten kijken.

Niet zo zeer voor steun,
maar meer voor begrip de komende tijd.
Mocht het zijn dat ik anders reageer,
of mocht het lijken dat ik mensen vermijd.

Dit is absoluut niet het geval,
ik ga alleen op het moment wel door een erg moeilijke periode heen.
Maar dit is helaas iets wat ik zelf moet doorstaan,
helemaal alleen...

Dus nu weet iedereen,
waar ik op het moment mee zit,
Dat ik me dus erge zorgen maak,
over een erg belangrijk familielid.

En nu weet ook iedereen,
wat voor type mensen wij zijn.
Wij zijn niet van de troostende schouder,
maar een vriendelijk woordje af en toe is best wel fijn.

We zullen wel zien,
wat de toekomst voor ons in petto heeft.
Een ding is in ieder geval zeker,
mijn oma is nog zeker niet uitgeleefd.

Men zegt ook vaak,
je bent flink wat fitter dan je kleinkind!
Dus we vertrouwen er op het moment op,
dat ze deze rotziekte uiteindelijk overwint!

***Wichita van Rijkom***

Wat moet je doen,
als je te veel dingen wilt in het leven?
Wat moet je doen,
als je dingen moet gaan opgeven?

Ik was altijd een levensgenieter,
probeerde lol te hebben in alles wat ik deed.
Maar dat alles veranderde 10jr geleden,
opeens was dat leven niet meer aan mij besteed.

Plannen moest ik opeens gaan doen,
spontaniteit was er niet meer bij.
Iets ondernemen en dan weer bijkomen,
anders ging het niet goed met mij.

Op zich heb ik dit met de jaren wel geleerd te accepteren,
maar het is moeilijk als je voor een dilemma komt te staan.
Wat moet je dan doen,
je verstand of je hart nagaan?

En wat zegt het een eigenlijk,
en wat het ander?
Moet ik doorgaan op de ingeslagen weg,
of is het beter als ik verander?

Ik heb de neiging te veel te willen in het leven,
daarom moet ik soms keuzes maken.
Soms over dingen die niet zo belangrijk zijn,
maar in dit geval over iets wat mij zeer zal raken.

Ik heb namelijk zo veel wat ik wil doen,
maar ik kan het helaas gewoon niet allemaal!
En dan baal je toch wel flink,
van je lichaam als aartsrivaal...

Ik moet nu een keus gaan maken,
een beslissing maken die ik helemaal niet wil nemen.
Maar ik heb geen keus,
anders komt mijn lichaam in de problemen.

Ik heb natuurlijk een zwaar einde van het jaar gehad met de pups,
daarvan is mijn lichaam nog steeds niet helemaal hersteld.
En dat moet ik nu bekopen,
iets wat me erg in mezelf teleurstelt.

Ik weet ik kan er niks aan doen,
maar ik had zo gehoopt sterker te zijn dan dit.
Ik voel me sinds ik hier woon gewoon steeds beter,
het lijk wel alsof het leven me hier gewoon beter meezit.

Maar ik ga nu gewoon echt duidelijk over mijn eigen grenzen heen,
en dat is absoluut niet goed.
Dat geldt al voor een gezond persoon,
dus stel je maar eens voor hoe dat is voor iemand die het met een ‘ziek’ lichaam doet.

Ik sta nu op een soort van kruispunt,
welk pad zal ik kiezen?
Ga ik de ene of de andere kant op,
ik heb zo veel te verliezen?!

Als ik een wens zou kunnen doen,
dan zou ik wensen om weer ‘normaal’ te zijn.
Een leven zonder beperkingen,
zonder al die zorgen en pijn.

Maar dit is de realiteit,
en ik moet nu gewoon gaan luisteren naar mijn lichaam.
Mijn lichaam dat aangeeft dat ik het niet aankan,
omdat ik niet gehoorzaam.

Want hoe graag ik ook ‘normaal’ wil zijn,
hoe graag ik ook doe alsof ik niet anders ben...
Ik ben nu eenmaal niet gezond,
en het wordt tijd dat ik dat weer eens erken.

Maar die moeilijke beslissing,
daar ben ik helaas nog steeds niet uit.
Maar ik wil ook niet te lang blijven twijfelen,
wil niet te lang wachten met dit besluit.

Niemand kan mij hier mee helpen,
alleen ik weet wat het beste voor mij is.
Alleen kan ik de juiste keuze maken,
en hopen dat ik me dan niet vergis.

Dit dilemma ligt nu voor me,
en aan mij de taak een beslissing te nemen zodat ik weer verder kan.
Die knoop doorhakken zodat mijn leven weer verder gaat,
en ik kan beginnen met het maken van een nieuw plan...

***Wichita van Rijkom***

Ik was vroeger een heel actief kind,
ging heel vaak op pad.
Met de hond wandelen,
of shoppen in de hoofdstad.

Ik stond in het weekend altijd vroeg op,
en dan reisden we soms naar de andere kant van Nederland.
Om bijvoorbeeld weer een nieuw centrum te ontdekken,
of te wandelen op het strand.

Maar toen werd ik ziek,
en mijn hele leven veranderden in een klap.
Ik kon niet meer spontaan zeggen ik ga hier heen,
kon niet meer ‘zomaar’ op stap.

En het werd nog erger,
mijn gezondheid ging achteruit.
Ik kon hier niet goed mee omgaan,
moest dus ook naar een therapeut.

Ik was namelijk veranderd,
kon niet meer zomaar dingen doen.
Ik wou gewoon hetzelfde leven blijven hebben,
maar helaas mijn leven was niet meer zoals toen.

Het heeft lang geduurd voordat ik dit accepteerde,
accepteerde dat ik niet meer alles kan.
En zoals men misschien wel heeft gemerkt,
nog steeds doe ik soms toch dingen die ik eigenlijk niet aankan.

Want het is vreemd,
als je ineens tot minder dingen toe in staat bent.
Als je je opeens niet meer die persoon voelt,
die je zo goed van vroeger kent.

En soms gaat het dus ook mis,
doe ik te veel achtereen.
Overbelast ik mezelf,
en dat merk ik dan ook meteen.

Maar ik kan niet continu stil zitten,
zo een persoon ben ik niet.
Ik ben iemand die graag dingen onderneemt,
en van het leven geniet!

En dus doe ik soms te veel,
en de gevolgen zijn dan absoluut niet fijn.
Duizeligheid en concentratieproblemen,
en heel veel pijn.

Maar ik heb het er voor over,
dan voel ik me maar dagenlang rot.
Ik wil gewoon toch ook leuke dingen doen,
dus dan ga ik soms maar even kapot.

Het is nu bijvoorbeeld vakantie,
dus dan kunnen we vaak dagjes weg.
Nou moet ik dan maar denken ik voel me niet lekker,
ik blijf dus maar thuis dikke pech.

Nee ik ga dan ook gewoon de dingen doen die ik wil,
merk de gevolgen later wel.
Zoveel vakanties heb je immers niet,
dus ach dan voel ik me maar een tijdje daarna onwel.

Van de week zei mijn moeder tegen me,
ik merk dat je te veel doet.
Je kijkt vreemd uit je ogen en bent bleek,
dit gaat niet goed.

Maar ik wil doorgaan,
en genieten van het leven!
Ik ben immers nog jong,
dus ga zeker niet nu al opgeven.

De vakantie is over ruim 2 weken alweer afgelopen,
dan begint het ‘normale’ leven weer.
En ik weet zeker dat ik dan de gevolgen ga voelen van de afgelopen weken,
dat ik me dat dan pas echt goed realiseer.

Ik zal dan waarschijnlijk weken lang niks meer kunnen doen,
moet dan heel veel slapen en bijkomen.
Maar ik weet dan wel een ding,
ik kan heerlijk over mijn leuke belevenissen gaan dromen...

***Wichita van Rijkom***

Diabetes type 1,
ik heb deze ziekte ondertussen alweer een hele tijd.
Maar het is echt ongelofelijk welke verhalen er over deze ziekte de ronde doen,
dit komt voornamelijk door de voorlichting want die is van een hele slechte kwaliteit.

Diabetes ook wel suikerziekte genoemd,
heeft niets te maken met suikers in eten.
Dat is toch wel het eerste,
wat mensen moeten weten!

Diabetes type 1 heeft ook niks met ouderdom te maken,
of overgewicht wat je vaak hoort.
Nee dat is diabetes type 2,
een hele andere soort.

De media heeft het vaak over suikerziekte,
maar vaak wordt dan niet gezegd type een of twee.
Nou dan heb ik altijd echt zoiets van,
wat moet ik hiermee!

Ik kan me zo irriteren aan de media,
omdat zij zoveel onbegrip creëren.
En dat terwijl het gewoon een kwestie is,
van mensen goed informeren.

Als mensen mij zien denken ze vaak,
oh die heeft vast diabetes door haar gewicht.
Ik vind dat zo erg,
zo’n oordeel op het eerste gezicht.

Mensen weten namelijk niet dat toen ik diabetes kreeg,
ik een perfect gewicht had.
En toen en nu nog steeds niet,
heel veel at.

Mensen zeggen vaak ook,
oh die mag vast geen eten met suiker er in.
Nou ik kan jullie vertellen,
dit klopt evenmin.

Diabetes is een aangeboren ziekte,
die bij mij op mijn 9e werd ontdekt.
En dit veranderd dan echt je hele leven,
poeh zegt wat had dat een impact.

Hoe deze ziekte ontstaat,
weten ze eigenlijk niet.
En het is dus ook niet iets,
wat je meteen bij de geboorte ziet.

Als kind was ik vaak ziek,
waarschijnlijk is het bij mij zo tot stand gekomen.
Naarmate mijn lichaam vocht tegen de ziektes,
kwamen er ook steeds meer symptomen.

Mijn lichaam heeft waarschijnlijk tijdens het vechten tegen de griep,
mijn alvleesklier kapot gemaakt.
En hierdoor de diabetes,
in mij ontwaakt.

Bij mij werd de ziekte veel te laat ontdekt,
ik lag al in een coma toen ik werd opgenomen.
Dit kwam omdat ik niet serieus werd genomen,
al een half jaar had ik namelijk symptomen.

In het ziekenhuis werd mij uitgelegd dat ik geen insuline meer had,
en dit dus zelf moest gaan injecteren.
Daarna volgde een aantal dagen met lessen,
en een hele hoop leren.

Uiteindelijk heb ik hiermee leren leven,
en prik ik nu gemiddeld zo’n 5 keer per dag.
Maar soms spuit ik wat bij,
zodat ik wel gewoon alles eten mag.

Ik heb dus geen dieet,
mag alles eten wat ik wil.
Als ik maar mijn medicijnen blijf nemen,
dus injecties en af en toe een pil.

Ik voel gelukkig mijn bloedsuikers goed aan,
dus meten doe ik zelden.
Ik weet zelf op basis van gevoel,
altijd een hypo of hyper wel goed te melden.

Maar mijn leven is voorgoed veranderd,
nooit meer kan ik eens gewoon even op stap.
Altijd moet er eten en drinken mee (ivm met een hypo),
en mijn prikmap.

Maar ach alles went,
uiteindelijk leer je wel met deze ziekte leven.
Al had ik natuurlijk liever,
dat die was weggebleven...

***Wichita van Rijkom***

Endometriose,
is een ziekte die ik aan mijn baarmoeder heb.
Deze ziekte heeft veel invloed op mij,
maar is gelukkig geen hele erge handicap.

Deze ziekte werd al vroeg bij mij ontdekt,
ik was toen zo’n 14 jaar.
Maar ik had al weer jaren symptomen hoor,
en ik kan jullie vertellen dit was zwaar.

Vreselijke buikpijn,
altijd maar weer.
En iedere ongesteldheid werd het erger,
keer op keer.

Uiteindelijk werd ik doorgestuurd naar een gynaecoloog,
en deze deed een echo bij mij.
Hierop was niet echt iets duidelijks te zien,
maar de symptomen waren duidelijk zei zij.

Endometriose is een ziekte,
waardoor je als je ongesteld bent niet alleen maar bloed waar het hoort.
Nee door deze ziekte,
wordt je hele hormoonhuishouding verstoord.

In mijn geval bloed ik ook in mijn buik,
en dit veroorzaakt een helse pijn.
En hierdoor kan ik gewoon echt helemaal niks,
niet eens meer mezelf zijn.

Aangezien het een baarmoederlijke ziekte is,
heeft deze ziekte ook flinke invloed op mijn eventuele kinderwens.
Het is nog maar zeer de vraag,
of ik uiteindelijk het leven zou kunnen schenken aan een mens.

Ik heb uiteindelijk hormoonpillen voorgeschreven gekregen,
en hier zijn er met de jaren nog wat bijgekomen.
Maar het helpt wel,
verminderd een hoop symptomen.

Ik word ook niet meer ongesteld,
maar helaas zitten er ook wat nare bijwerkingen aan vast.
Sommige best ernstig,
van die heb ik dus ook wel erge last.

Zo ben ik 30 kilo aangekomen,
in een half jaar tijd.
Dit had natuurlijk grote impact op mij,
opeens was ik immers een deel van mijn conditie kwijt.

Ook heb ik ernstige vochtophoping,
zweet ik veel en zijn mijn hormonen op hol geslagen.
Maar goed het is altijd nog beter dan die helse buikpijn,
dus ik mag niet klagen.

Insuline en hormoonpillen kunnen alleen niet samen,
dus dit zorgt wel voor een hoop problemen.
Want tja ik zal toch moeten prikken,
en ook mijn pillen moeten blijven innemen.

Dus ik moet er maar mee leren leven die bijwerkingen,
en dat mijn diabetes niet in te stellen is.
Want ach ja mijn hormonen zijn toch helemaal doorgedraaid,
dus wat dat betreft gaat het met mijn diabetes toch al mis.

Want dat is gewoon het probleem,
mijn ziektes kunnen niet samen.
Op zich in hun eentje zijn ze geen ramp,
maar met z’n alle willen ze maar niet gehoorzamen...

***Wichita van Rijkom***

CVS,
ook wel Chronisch Vermoeidheids Syndroom genoemd.
Is nog een ziekte,
waar tot ik ben verdoemd.

CVS ie een vermoeidheidsziekte,
simpel gezegd ben ik hierdoor altijd moe.
Maakt niet uit wat voor een dag ik heb gehad,
dat doet er niet toe.

Natuurlijk zit ik niet alleen maar thuis,
lig ik niet alleen op bed.
Maar het is wel zo dat als ik eens iets doe,
ik daarna meteen wel weer wat dagen moet uitrusten omdat ik het anders niet red.

Door de CVS heb ik vaak koppijn,
ben ik duizelig en voel ik me niet goed.
En als ik echt helemaal kapot ben,
dan weet ik ook echt niet hoe ik mij concentreren moet.

Als ik een lange dag heb,
moet ik daarna goed mijn rust kunnen nemen.
Anders kom ik,
in hele grote problemen.

Minimaal 14 á 16 uur slaap heb ik na zo’n dag als afgelopen zaterdag,
toch wel nodig om bij te komen.
En dan nog ben ik niet altijd 100%,
en heb ik soms vermoeidheidssymptomen.

CVS heeft niet alleen daar invloed op,
nee ook mijn spieren zijn niet helemaal oké.
Ik probeer ze wel goed te gebruiken,
maar vaak werken ze toch echt niet goed mee.

Hierdoor heb ik altijd rugklachten,
en zitten mijn spieren gewoon continu vast.
En hiervan heb ik in het dagelijks leven,
toch wel best wat last.

CVS is een chronische ziekte,
al wordt soms wel eens cognitieve gedragstherapie genoemd als medicijn.
Maar ik geloof hier niet in,
kan me niet voorstellen dat dit het wondermiddel zal zijn.

De resultaten hiervan zijn ook zeer twijfelachtig,
dus voorlopig zal ik het niet proberen.
Maar zeg nooit nooit natuurlijk,
de tijd zal het leren.

Daarbij speelt bij mij ook nog het probleem,
dat ik al die andere ziektes in mijn lichaam heb zitten.
Er moet dus ook nog gekeken worden wat bij welke ziekte hoort,
dat moeten ze dus eerst uitspitten.

Nee voor mij is dus op dit moment de beste behandeling,
een levenspatroon vinden dat goed bij mij past.
Zodat ik mijzelf maar vooral ook mijn lichaam,
niet te veel overbelast...

***Wichita van Rijkom***

Pubertas Preacox is de eerste chronische ziekte,
die ooit bij mij werd vastgesteld.
Ik was zo’n 6 jaar oud,
toen mij dit werd gemeld.

Het is een groeiziekte,
die al jong begint.
Je oogt hierdoor al heel jong volwassen,
ook al ben je nog een kind.

In mijn geval begon het dus op m’n 6e ongeveer,
en op m’n 8e zat ik al in de puberteit.
Ik was toen nog maar een kind,
maar leek al een tienermeid.

Rond die periode werd ik dus ook voor het eerst ongesteld,
en rond mijn 12e was ik al volgroeit.
Nou en dan kun je natuurlijk wel zeggen dat je nog een kind bent,
maar niemand die dat boeit.

Uitgescholden zijn we in de tram en tijdens uitstapjes,
omdat ik een kinderkaartje kocht.
Want de bewaking ervan overtuigd was,
dat ik dat niet mocht.

Uitgejoeld werd ik soms ook op straat,
want jongens dachten dat ik al 18 was.
En ik werd regelmatig als begeleider gezien,
als ik op schoolreisje was met mijn klas.

Maar het had gelukkig ook zo zijn voordelen,
het sneller volwassen zijn.
Zo ging ik op mijn 8e al naar mijn eerste concert en zag ik alles,
want tja ik was immers niet klein.

Ze dachten in eerste instantie dat ik langer zou doorgroeien,
tot zo’n 1.90m lang.
Gelukkig kwam dat niet uit,
want daarvoor was ik wel heel bang.

Ik ben gelukkig niet lang doorgegaan met groeien,
en al jong gestopt.
En hierdoor zie je dus nu niet meer aan mij,
dat er iets niet klopt.

Maar ondanks dat ik niet meer doorgroei,
heeft de ziekte nog wel invloed op mijn leven.
Mijn hormonen zijn hierdoor namelijk niet goed,
en worden hierdoor op een vreemde manier afgegeven.

Dit heeft onder andere als gevolg,
dat ik nogal veel last heb van acne.
Hiervoor ben ik al bij de dermatoloog geweest,
maar eigenlijk niemand kan hier iets mee.

Ook zorgen deze doorgedraaide hormonen,
voor spontane open wonden op broeierige plekken.
Die dan vervolgens door de diabetes,
niet meer wegtrekken.

Pubertas Preacox speelde dus niet alleen bij mij,
op een jonge leeftijd.
Nee deze ziekte,
die raak je helaas ook nooit meer kwijt...

***Wichita van Rijkom***