Nest 3 - 28 juli 2016

Nest 3 - Glacee x Calvin

Sunglace Dewdrop of Blue Champagne x CH. Zhannel's Grand Master

Geboren 28 juli 2016

Huckleberry Pie Special Princess - "Fény"

Fény heeft een mooi nieuw thuis gevonden bij een baasje die alle tijd voor hem heeft en een maatje zocht om avonturen mee te beleven. Hij geniet daar optimaal van het leven en maakt echt deel uit van het gezin, precies wat wij dus voor hem wilde. Nog altijd is hij een vrolijk en actief ventje met een pittig karakter maar ook heel veel lekkere gekke knuffel- en speelbuien in hem. Hij heeft inmiddels ook gezelschap gekregen van twee poezen, een hondenvriendin met de naam Tara en een tweede Chineesje die Halo heet.

Als vader van ons eerste en enige Chinese Naakthond nestje met Glacee hebben we gekozen voor de prachtige Calvin. Deze hairless heer, die zich inmiddels al dubbel en dwars heeft bewezen, heeft een heel lief en sociaal karakter en ook nog eens de looks en gezondheid die wij in een reu zoeken. Wij denken dat hij een mooie aanvulling is op wat Glacee te bieden heeft.
Zowel Glacee als Calvin zijn PLL & ECVO vrij bevonden (Calvin's uitslag is incl. Gonio), tevens hebben ze beiden een PL 0/0 (vrij) uitslag en is Calvin prcd-PRA vrij bevonden (Glacee's ouders zijn ook beiden vrij verklaard van deze oogafwijking).

De geboorte

Het verhaal van de bevalling van ons derde nestje begint afgelopen woensdag 27 juli. De laatste dag deze week dat ik nog afspraken gepland had staan, weliswaar onder voorbehoud. Die morgen begon Glacee’s temperatuur lichtjes te dalen, iets wat gepaard ging met harde buiken. We hebben haar de hele dag nauwlettend in de gaten gehouden maar de daling zette niet echt door, het bleef bij maar een heel klein verschil in vergelijking met haar normale temperatuur. Ook haar gedrag veranderde niet echt dus uiteindelijk zijn we op wat extra temperatuur metingen na verder de dag niet heel anders doorgekomen.
Donderdagochtend wilde Glacee niet eten, iets wat de laatste dagen wel vaker gebeurde dus iets wat niet gelijk alarmerend was. Ik had een rustdag dus was de hele dag met haar boven, tot ze om 14u wat onrustig werd en met mijn moeder naar beneden ging. Nog geen half uur later werd ik geroepen, het was begonnen! Glacee begon te trillen, piepen en uiteindelijk zelfs over te geven. Daarna ging het ineens heel snel. We hadden verwacht dat Glacee op bed zou willen bevallen aangezien dit haar vaste slaapplek is, maar ze besloot toch voor de werpkist te gaan.

Om 16u begonnen de weeën echt op gang te komen en om 16.20u werd na een keiharde krijs van moeders (de enige overigens gedurende de hele bevalling) de eerste pup geboren. Glacee was in het begin nog wat onwennig en vooral gefocust op al het vuil dat nu op haar zat. Maar toen de kleine ineens begon te piepen… Nou, het was echt alsof er een knop om ging want ze had alleen nog maar oog voor hem. Omdat de navelstreng doorbijten nog wat op zich liet wachten heeft de kleine eerst wat gedronken voor we hem helemaal konden nakijken en wegen. Uiteindelijk heeft Glacee zelf de navelstreng doorgebeten en ook wat van de nageboorte opgegeten. De pup bleek een powderpuff reu van maar liefst 183 gram, een flinke vent dus.

Glacee was helemaal in trans van haar eerstgeboren zoon en leek geen oog meer te hebben voor de rest van de bevalling die haar nog te wachten stond. Het vlies van de volgende pup was al gauw te zien maar een daadwerkelijke perswee bleef lange tijd uit. Uiteindelijk besloot Glacee na anderhalf uur dat het tijd was voor de volgende pup. Achteraf gezien is dit het moment waarop het mis ging, maar dit hadden we destijds nog niet helemaal door. Een nageboorte kwam maar nog geen pup. We wisten dat dit voor problemen kon zorgen dus toen ruim een half uur later toch een volgend pupje werd geboren waren we erg blij dat deze gewoon in leven bleek te zijn. Het bleek een hairless meisje van 164 gram.

Zo’n twintig minuten later volgde een hairless reu van 177 gram. Geheel onverwachts werd hij geboren terwijl Glacee nog druk bezig was haar dochter te voeden en schoon te likken. De reu leek gelijk al geen ademhaling en/of hartslag te hebben dus gelijk zijn we hier mee aan de slag gegaan. Nutridrops, hartmassage, doeken en wrijven… We hebben van alles geprobeerd maar helaas, na ruim een half uur moesten we tot de conclusie komen dat hij niet meer te redden was. Het was een heel triest moment voor ons allemaal, helemaal toen Glacee afscheid nam van haar zoon en maar twijfelachtig naar ons bleef kijken waarom hij niet bewoog en bij haar kwam liggen.

Gelukkig was daar ook al gauw afleiding want nog terwijl we met de hairless reu bezig waren werd om 19.13u de laatste pup uit dit nest geboren. Een hairless teefje van 176 gram. Ze leek wat zwak in het begin maar knapte uiteindelijk binnen enkele minuten op en deed vervolgens niet onder voor de rest!

Na nog een aantal uren gewacht te hebben om te zien of er echt niet nog een vijfde pup geboren zou worden besloten we om 21.30u naar beneden te verhuizen om de werpkist even goed schoon te maken en de kamer gereed te maken voor de nacht. Glacee was erg misselijk maar met moeite kregen we er wat eten en puppymelk in.
De nacht verliep rustig al bleef Glacee af en toe kokhalzen en ook hier en daar een beetje overgeven. In de ochtend, na het zo’n 16 uur te hebben opgehouden, deed Glacee dan eindelijk haar eerste plas. Toen ze moest poepen ging het echter mis. Hoewel Glacee geen enkele nageboorte helemaal had opgegeten en het meeste ook gedurende de bevalling weer had uitgekotst had ze toch diarree en in combinatie met het vele kotsen raakte ze uitgedroogd. Uiteindelijk hebben we de spoeddienst gebeld en konden we om 8u bij de dierenarts terecht. Gelukkig bleek het hier allemaal mee te vallen. De dierenarts vond Glacee er naar omstandigheden nog aardig uitzien, ze had ergere gevallen meegemaakt. Haar temperatuur was iets verhoogd maar zeker niet koortsig te noemen. Toch heeft ze voor de zekerheid een injectie antibiotica gehad omdat ze toch al iets verzwakt was. Ook is er onderhuids wat vocht toegediend en een injectie gegeven tegen de misselijkheid om haar eetlust weer wat op te wekken. De overleden pup hebben we ook meegenomen naar de dierenarts voor een snelle check-up. De dierenarts vond ‘m er erg mooi en gezond uitzien en bevestigde dan ook ons vermoeden. De nageboorte die er al vroeg tijdens de bevalling uit was gekomen was zeer waarschijnlijk van hem, hierdoor heeft hij te lang zonder zuurstof in het geboortekanaal gezeten en was hij dus al overleden bij de geboorte. Er is niks was we hier tegen hadden kunnen doen om dit te voorkomen of hem te kunnen redden. Het was gewoon stomme pech. Moeder natuur kan soms erg hard zijn…
Ondertussen zat ik thuis met de pups en babysitter Abby, die sinds de geboorte al haar oog had op de pups. Oude gevoelens leken weer naar boven te komen bij onze inmiddels oma Abby, en ze genoot dan ook met volle teugen van haar zorgtaak in Glacee’s afwezigheid. Echt bij de pups in de werpkist te gaan zitten of liggen durfde ze (nog) niet, maar vanaf een afstandje hield ze alles goed in de gaten en stond ze bij ieder piepje of kreuntje gelijk naast de kist.
Gelukkig ging het vanaf dat moment tot dusverre alleen maar bergopwaarts. Glacee heeft niet meer overgegeven sindsdien en haar diarree lijkt ook zo goed als over. De pups zijn alleen nog maar aangekomen, weliswaar niet veel maar aangezien pups vaak de eerste dag/dagen wel iets afvallen is aankomen alleen maar erg goed nieuws natuurlijk. Glacee’s eetlust is er ook flink op vooruit gegaan en zowel Glacee als de pups ogen (weer) gezond.

Meer foto's van de geboorte van de pups kunnen in dit album gevonden worden.

Week 1

Dit dagboek begon ik te schrijven al begin deze week, met iedere dag wat kleine updates. Het dagboekje begon zoals ieder andere, vol vreugde en genot. Maar helaas sloeg woensdag het noodlot toe en is er sindsdien nog maar weinig over van de vreugde. Hieronder een zeer uitgebreid dagboek over alle leuke maar ook alle zeer emotionele gebeurtenissen die we hebben meegemaakt de afgelopen week.

Wat gaat de tijd toch ineens snel als je pups in huis hebt… Het voelt nog als de dag van gisteren dat ze op mijn slaapkamer ter wereld kwamen, maar inmiddels is ons nestje toch alweer echt één week oud. Tijd voor weer een nieuw dagboekje dus!
De eerste dagen na de geboorte ging het met de pups allemaal aardig voorspoedig. Glacee was gelukkig na haar bezoekje aan de dierenarts ook weer aan de beterende hand dus ook dat was een fijn idee. Maar als fokker heb je altijd stress situaties, zo ook weer rondom dit nestje. Zo kan Glacee af en toe wat lomp zijn bij het liggen waardoor ze wel eens een pupje onder haar heeft vastzitten. Extra opletten geblazen dus af en toe, zeker als moeders erg moe is en dus niet helemaal met haar koppie er meer bij is. Ook de pups maakten wat ups en downs mee. Zo waren er afgelopen weekend wat kleine darm probleempjes die voor wat extra gekreun zorgden. Niks ernstigs gelukkig, en binnen 24-uur was het ook alweer onder controle na wat venkelthee voor moeders en haar pups. Maar op die manier houd je jezelf natuurlijk wel bezig hè.
Vorige week vrijdag heb ik eigenlijk binnen 24 uur al de stamboomnamen voor de pups gekozen. Ik heb nog even getwijfeld of ik mijn vorige thema zou doorzetten… Mensen die onze Sheltie nestjes in het verleden hebben gevolgd weten dat deze allemaal stamboomnamen van Pokémon karakters hebben gehad. Een serie die ik als kind graag keek en die op dit moment door de komst van Pokémon Go weer populairder is dan ooit. Dit laatste was echter ook gelijk een van de redenen dat ik ditmaal niet weer voor dit thema ben gegaan. Hoewel ik nog inspiratie genoeg heb op Pokémon gebied en graag nog meer nestjes deze leuke namen zou toekennen wil ik niet het idee wekken op te gaan in de hype die inmiddels rondom deze tv serie en dit spel is ontstaan. Bovendien heb ik ook nog zoveel andere leuke namen op mijn keuzelijst staan dat ik besloot voor een thema te gaan waar ik al heel lang mee rondloop. Al jaren geleden zei ik dat als ik ooit eens een nestje met maar één of twee reuen zou hebben ik dit nest dit thema zou meegeven, mede omdat er maar weinig mannelijke namen binnen deze serie voorkomen. Klinkt allemaal een beetje cryptisch hè, hahaha?! Nou laat ik het dan maar gewoon bekend maken, het thema van de stamboomnamen van ons tweede nestje is:
Strawberry Shortcake, een kinderserie die al sinds de jaren 80 af en aan op TV te zien is en waar ik zelf ook als klein kind mee ben opgegroeid. De extreem schattige namen van de karakters uit deze show maken het een uitermate geschikt thema voor stamboomnamen. En het suikerzoete gevoel dat deze serie oproept maakt het ook erg toepasselijk voor een schattig, klein ras zoals de Chinese Naakthond. Natuurlijk heb ik er over nagedacht om een van de pups de naam Strawberry Shortcake te geven maar helaas, deze was te lang voor op de stamboom (deze mag, incl. kennelnaam, maar uit 30 karakters bestaan). Vandaar dat ik voor enkele alternatieven ben gegaan uit deze serie. Maar genoeg over het thema, laten we het over de individuele pups uit dit nest hebben.

Iedere week probeer ik de weekfoto’s een bepaald thema te geven. De week van de geboorte had als thema ‘introductie’ en deze week heeft als thema ‘welcome home’. Onze honden hier zijn immers familieleden en daar horen de pups ook absoluut bij, daarom deze week een huiselijk sfeertje voor de foto’s.

Huckleberry Pie Special Princess - "Huck" - powderpuff reu

Het voornaamste en ook eigenlijk enige echt duidelijke mannelijke karakter in Strawberry Shortcake is Huckleberry Pie dus het was al gauw duidelijk dat onze enige heer hier die naam zou krijgen. Als (voorlopige) roepnaam kozen we voor de afkorting Huck, ook met een kleine knipoog naar het Scandal karakter met dezelfde naam.
Huck heeft zich de afgelopen week ontwikkeld tot de teddybeer van het nest. Hij groeit als kool en was bij de geboorte al best flink waardoor hij inmiddels ook echt de grote broer is van het stel. Huck is ook erg actief, we vermoeden dat hij de druktemaker was in de buik want regelmatig vinden wij hem op de rug van moeders of naast de mand beneden omdat hij weer is wezen klimmen. Met zijn forse formaat is hij soms nogal geneigd zijn zusjes aan de kant te schuiven als hij een tepel vindt, maar deze goedzak bedoelt dit alles niet meer dan lief (alleen op een wat lompe manier). Huck is ook een klein beetje een zeur, zo kan hij
erg pieperig worden als hij zijn zin niet krijgt. Inmiddels zijn we er achter dat hij in de hand telkens binnen enkele seconden/minuten stil is als hij weer eens zijn moeder aan het pesten is dus zijn we overgegaan op knuffels als het gekreun ons echt wat te irritant wordt. Hihi! Qua gewicht doet Huck het ook erg goed, zo zal hij waarschijnlijk vandaag zijn geboortegewicht al verdubbelen.

Blueberry Muffin Special Princess - "Miffy" - hairless teef

Onze zwarte dame heeft de naam Blueberry Muffin gekregen. Over haar naam hebben we het langst nagedacht en er stonden meerdere opties op het lijstje. Doorslag was uiteindelijk onze voorliefde voor muffins, hihi, maar ook de afkorting Miffy die we bedachten. Miffy is namelijk de Engelse naam voor Nijntje, die we allemaal wel kennen van de kinderboekenserie.
Miffy is tot dusverre de meest relaxte pup van het hele stel. Ze heeft wel zo haar momentjes af en toe, maar is al met al erg rustig en makkelijk als het gaat om een hoop dingen. Wel kan ze soms ietwat dommig zijn. Zo heeft ze er dagen over gedaan om echt te leren dat ze goed moet zuigen aan een tepel omdat er anders wellicht een andere pup mee vandoor gaat. Ook in andere situaties belandt ze vaak onderop maar echt veel lijkt haar dit niet te doen. Ze vindt het allemaal wel best zolang ze er lekker warm en comfortabel bij ligt en af en toe een maaltijd kan nuttigen.

Orange Blossom Special Princess - "Blossom" - hairless teef †

Orange Blossom is zoals de naam al doet vermoeden een karakter uit Strawberry Shortcake met een oranje kleurige gaderobe. Aangezien onze eigen Blossom ook wel iets rossigs heeft vonden we het daarom wel een toepasselijke naam voor haar.
Blossom was de kleinste dame uit dit nest al deed ze qua karakter zeker niet onder voor de rest. Want poeh wat kon mevrouw van zich laten horen als ze het ergens niet mee eens was! Haar zuigreflex was ook vanaf de start al erg krachtig en zelfs haar pootjes kon mevrouw al een beetje gebruiken. Blossom had ook een zeer speciale rol binnen dit nest, ze was namelijk het lievelingetje van mama. Een paar dagen na de geboorte viel ons op dat Glacee steeds meer naar Blossom toe trok vervolgens liep ze regelmatig met mevrouw te zeulen. Zo heb ik haar al een aantal keren op mijn bed gevonden en probeerde Glacee haar zelfs beneden uit de ren weg te smokkelen de bank op. Destijds vonden we dit nog schattig, al wisten wij in ons achterhoofd wel dat het ook iets heel erg naars kon betekenen. Begin van de week had Blossom een dip in haar gewicht waardoor ze flink achter bleef qua groei op de rest. Hoewel ze in gedrag nog lekker actief bleef, zag ze er wel erg magertjes uit, wat ons uiteindelijk ook heeft doen besluiten haar eventjes bij te voeren. Binnen 24-uur zagen we al verbetering optreden, ze kreeg een mooi buikje en ook haar gewicht begon weer toe te nemen.
Alles leek goed te gaan met Blossom en haar nestgenootjes. Ze waren allemaal netjes aangekomen, gedroegen zich rustig en tevreden maar ook levendig en oogden gezond. Woensdag aan het begin van de nacht werd Glacee echter erg onrustig. Alle pups sliepen toen nog, maar moeders wist echt geen rust te vinden. Toen een uur later Blossom wakker werd merkte ik dat ze een wat opgezet buikje had. Met stimulatie van Glacee plaste ze (mij helemaal onder…) maar nadien viel me op hoe opgezet haar buik nog altijd was. Het leek wel een ballon, keihard en vreselijk bol. Gedurende de nacht kwamen we er achter dat het buikje vol zat met gas, Blossom liet ook steeds scheten en kreunde erg bij buikmassages van zowel moeders als ons. Echt veel ontlasting kwam er echter telkens maar niet. Uiteindelijk hebben we de spoeddienst gebeld die zeiden dat gezien het gedrag en de gewichtstoename van Blossom het waarschijnlijk een verkeerd gevallen maaltijd was en het beter zou gaan als ze eenmaal had gepoept.
Uiteindelijk ben ik even een uurtje in slaap gedommeld tot Glacee me wakker maakte en Blossom weer eens naast me op bed dropte. Ze voelde toen gelukkig iets minder opgezet, ik heb haar (al dan niet wat mopperend) terug gelegd in de werpkist maar al gauw stond Glacee weer klaar. Ze legde Blossom dit keer op de rand van de werpkist en keek me heel vragend en hulpeloos aan. Blossom’s ademhaling bleek sterk te zijn gedaald, ze rochelde ook wat, voelde slapjes en leek het flink benauwd te hebben. We hebben weer de dierenarts gebeld en na heel wat aandringen konden we drie kwartier later (bij een voor ons gevoel ietwat humeurige dierenarts die gelukkig wel bijdraaide gedurende de afspraak) terecht. De diagnose was dat Blossom’s buik vol zat met gas en dit inmiddels zo ernstig was dat het voor ademhalingsproblemen zorgde. Ze was ook onderkoeld en uitgedroogd waarmee haar toestand kritiek was. Veel konden ze niet voor haar doen. Ze heeft wat vocht onderhuids toegediend gekregen, een pijnstillende injectie gehad die ook de darmen weer wat op gang zou moeten brengen en verder moesten we haar goed warm houden en ieder uur wat melk aanbieden in de hoop dat ze er toch nog bovenop zou komen.
Thuis hebben we gelijk maatregelen getroffen om Blossom’s temperatuur meer omhoog te krijgen wat leek te werken (wel hadden we het vermoeden dat haar nestgenootjes hier iets minder blij mee waren en het allemaal iets té heet vonden). Na een tijdje merkten we een bloedneusje op en begon Blossom erg te piepen. Het gepiep bleek om ontlasting te gaan want na een uur volgde heel wat oranje/bruin/rood gekleurde poep. Hierna werd ze erg rustig, liep haar ademhaling terug en rond 11u woensdagochtend is ze uiteindelijk in de handen van Monique overleden.
Maakte ik dinsdag nog vol trots het stambomennamen filmpje... Nog geen 24-uur later bleef er nog maar weinig vreugde over. Glacee heeft het erg zwaar met het verlies van Blossom, ze kon niet echt goed begrijpen waarom ze afscheid moest nemen en is nog steeds soms naar haar aan het zoeken. Ook Miffy mist haar zusje, haar vaste slaappartner en zelfs de relaxte Huck leek wat van slag de eerste uren na het overlijden van zijn zusje. Wat de exacte oorzaak is van Blossom’s overlijden zullen we waarschijnlijk nooit achter komen. Blossom was natuurlijk al de kleinste uit het nest en viel ineens af… Wellicht had het dus hier iets mee te maken. Voorafgaande aan haar geboorte was er ook het incident met de placenta wat haar broer fataal werd. Wie weet heeft dit ook zo z’n invloed gehad op haar. De overgebleven pups zagen er in ieder geval wel goed uit volgens de dierenarts dus we hopen dat hun verder leed bespaard blijft. Hoewel ze de naam nooit officieel zal dragen zullen wij onze 6 dagen met Orange Blossom hier voor altijd blijven koesteren…

Apple Dumplin' Special Princess - "Apple" - hairless reu †

Ondanks zijn overlijden bij de geboorte hebben wij besloten onze overleden hairless reu toch ook een naam te geven. Als laatste eerbetoon aan hem en omdat hij in onze ogen toch ook wel echt deel uitmaakte van dit nest. Voor hem hebben we de naam Apple Dumplin’ gekozen naar een van de jongste karakters uit de (oorspronkelijke) serie Strawberry Shortcake. Hoewel dit karakter in de serie een meisje is vonden wij deze naam ook wel kunnen voor een heer, en vanwege haar jonge karakter en het feit dat onze reu geen lang leven was gegund viel de keus uiteindelijk op deze naam. Apple zullen we nooit leren kennen, maar met deze laatste ode aan hem willen we hem wel graag laten weten hoeveel hij voor ons betekende. Het overlijden van Apple kreeg nog een speciale extra dubbele lading na het overlijden van Blossom. De ochtend van Blossom’s overlijden, toen we hier in huis druk met haar bezig waren, viel zomaar uit het niets de appelboom in onze achtertuin om. Vanaf de stam bleek hij te zijn geknakt, onherstelbaar kapot, zonder verdere aanleiding vooraf. Bij de dierenarts na het overlijden van Blossom (we wilden graag 100% zeker weten dat ze dood was voor we haar naar het crematorium brachten) bleek Apple nog niet te zijn opgehaald daar (eigenlijk zou de dierenarts voor zijn ‘uitvaart’ zorgen) en besloten we dus broer en zus beide mee te nemen naar het crematorium. Pas later toen we de namen van beide pupjes moesten opgeven aan het crematorium besefte ik me hoe symbolisch de gestorven appelboom was in combinatie met het overlijden van Apple en Blossom. Deze boom hebben wij 9 jaar geleden gekocht en zelfs in ons koopcontract laten zetten bij onze verhuizing een jaar later. Al vanaf het eerste jaar zat hij overvol met heerlijke appels en ieder voorjaar weer bracht hij ons prachtige bloesemtakken. De namen Apple en Blossom hebben we al kort na de bevalling gekozen dus stonden volledig los van dit incident, wat het allemaal erg toevallig maakt. Blossom en Apple zijn samen gecremeerd, net zoals ze kort na elkaar ter wereld kwamen werden ze ook alweer ons snel afgenomen. Maar ze zullen beide altijd speciaal voor ons blijven.

Meer foto's van deze eerste week van de pups kunnen gevonden worden in dit album en in dit album.

Week 2

Inmiddels vieren we alweer de tweede-week-dag van onze twee overgebleven pups. We hadden gehoopt een dagboekje vol positieve en mooie verhalen te kunnen publiceren, maar helaas is ook deze week nogal stormachtig verlopen.

De eerste dagen na het overlijden van Blossom verliepen met ups en downs. Enerzijds leken de pups en Glacee wat rustiger. Ze sliepen wat beter, er werd minder gepiept en ook Glacee leek wat geruster er in te zijn dat alles wel goed zou komen met de tweeling. Anderzijds merkten we duidelijk dat Glacee af en toe nog echt op zoek ging naar Blossom. Met name de eerste nachten, aan het begin van de nacht, liep ze piepend door de slaapkamer op zoek naar haar meisje. Het was hartverscheurend om te zien, maar we konden helaas niet meer doen dan haar steunen om haar door deze moeilijke periode heen te slepen. Na een paar dagen werd het zoeken gelukkig minder en vond Glacee ietwat meer rust.
Maandag werd hier een nieuw Alles-In-1 pakket geïnstalleerd waarvoor nieuwe snoeren door het hele huis gelegd moesten worden. Voor de rust en veiligheid van de pups heb ik me daarom maar met hen, moeders en Abby afgezonderd in een kamer waar de monteur niet hoefde te zijn niet wetende dat de hele installatie ruim 2 uur zou duren. Het was een lange zit en we waren blij dat de pups hun oren/ogen nog niet open hadden zodat ze niet veel van alles meekregen. Voor moeders was het wel erg stressvol want zij maakte zich veel zorgen om de vreemde man in ons huis. Gelukkig keerde de rust na zijn vertrek gauw weer terug.
Dinsdagochtend bevonden we ons echter ineens weer in een kritieke situatie. Binnen enkele minuten tijd zat Glacee van top tot teen onder de uitslag en het werd met de minuut erger. Ze verging van de jeuk en kon uiteindelijk zelfs niet eens meer normaal lopen hierdoor. We belden onze eigen dierenartsenpraktijk maar kregen helaas het idee meer als zeikerds gezien te worden dan echt serieus genomen te worden. We konden vier uur later wel ergens ingepland worden wat na lang zeuren uiteindelijk een uur later werd. We vonden de situatie te ernstig om zo lang te kunnen wachten dus hebben uiteindelijk een andere praktijk in de buurt opgebeld waar we meteen terecht konden. Hier aangekomen bleek Glacee een heftige allergische reactie te hebben, waarschijnlijk op een insectenbeet (of heel misschien haar voeding, ook al krijgt ze al een tijd hetzelfde te eten/drinken en hebben we haar de dag voor dit alles plaatsvond ook nog uit dezelfde verpakkingen te eten/drinken gegeven). Ze kreeg een injectie hiertegen en er werd ons verteld als de uitslag rondom de keel en neus zich zou gaan vormen we extra moesten opletten ivm de kans op ademnood. Eenmaal thuis had Glacee nog steeds jeuk maar de bulten leken minder te worden en vond Glacee zelfs even de rust om haar pups te voeden. Een uur later werd de uitslag echter weer heftiger en begon dit zich ook rondom de keel en neus te vormen. Haar snoet raakte helemaal opgezet, ze kon bijna niet meer kijken en verging ook weer van de jeuk. We besloten toen onze eigen dierenkliniek toch weer te contacteren in de hoop dat ze ons nu wel konden helpen en de situatie ernstig genoeg vonden. Na lang aandringen konden we daar een aantal minuten later terecht en eenmaal daar kregen we gelijk de wind van voren... Hoe we het in ons hoofd haalden om met spoed om een dierenarts te vragen bij een allergische reactie, dat er nu ergere gevallen niet behandeld konden worden en dat het belachelijk was dat wij naar een andere dierenarts waren gegaan omdat wij hen dus toch blijkbaar niet vertrouwden. Feit dat ons was verteld dat als de klachten rondom haar keel en neus zich begonnen te openbaren er kans was op verstikking deed er niet toe. Wij zaten volledig in de fout volgens hen. Ondertussen ging het met Glacee alsmaar slechter en kreeg zij nog een injectie en ook wat medicijnen voor hier thuis om de allergie onder controle te krijgen. Nadien verdwenen de klachten gelukkig wel langzaamaan en enkele uren later belandde Glacee in een diepe slaap waar ze de rest van de dag nog maar nauwelijks uit is gekomen. De pups hebben ondertussen gelukkig niet veel meegemaakt van alle gezondheidsproblemen van moeders. Zij hebben bijna overal hier thuis doorheen geslapen.
De hele situatie en hoe het contact met onze dierenarts deze week maar ook vorige week rondom het overlijden van Blossom verliep, heeft ons doen besluiten om zo snel mogelijk op zoek te gaan naar een andere dierenartsenpraktijk. Wij zijn inmiddels het vertrouwen in dit artsenteam verloren hoewel we ooit een erg goede band hadden met de dierenartsen en overige medewerkers daar. De constante wisseling van artsen in combinatie met het niet serieus genomen worden keer op keer heeft er ondertussen echter voor gezorgd dat wij niet meer het idee hebben de beste en juiste zorg te krijgen binnen deze praktijk. Woensdag hebben we dan ook gelijk contact opgenomen met een andere kliniek in de buurt voor meer informatie om ons uiteindelijk te laten overschrijven naar deze praktijk.
Onze zorgen waren hierna nog niet voorbij want dinsdagavond bleek Miffy echter wat te zijn afgevallen en de volgende dag begon Huck ook gewicht te verliezen. De dierenartsbezoekjes en medicijnen die Glacee heeft gehad hebben blijkbaar een nadelige invloed op haar melkproductie waardoor ze nog maar nauwelijks voeding voor haar kleintjes over heeft. Na overleg met verschillende collega fokkers en onze nieuwe dierenarts hebben we besloten Glacee iets toe te dienen in de hoop dat dit haar melkproductie weer op gang brengt. Werkt dit onvoldoende dan zullen we de pups moeten gaan bijvoeren, maar we hopen dat hiermee de hele melkfabriek weer goed op gang komt zodat de kleintjes gewoon de beste melk van moeders kunnen krijgen. Gelukkig waren beide pups de afgelopen dagen (erg) veel aangekomen en ogen ze dan ook nog altijd lekker mollig dus is er nog niet gelijk reden tot zorgen nu ze iets minder wegen dan gehoopt.
Gelukkig is er ook nog mooi nieuws te melden… Want woensdagochtend had Miffy ineens één van haar oogjes open en enkele uren later volgde ook haar andere oogje. Die avond kreeg ook Huck ineens wat kleine spleetjes die hem een kleine kijk in onze wereld gaf. En deze donderdag werd meneer wakker met open oogjes die de wereld in staren. En… Donderdag bleken de pups weer aan te komen en kwam de melkbar van moeders langzaamaan weer op gang. Hopelijk is dit dus een voorbode van hoe onze aankomende week zal gaan verlopen!

Iedere week probeer ik de weekfoto’s een bepaald thema te geven. De week van de geboorte had als thema ‘introductie’, week 1 had als thema ‘welcome home’ en deze week is het thema ‘summer time’. Hoewel het niet echt zomers is buiten op het moment hebben we het zonnetje voor deze photoshoot maar even in huis gehaald.

Huckleberry Pie Special Princess - "Huck" - powderpuff reu

Huck was een beetje de huilbaby deze week. Hij was regelmatig ergens ontevreden over, al viel hij telkens in de hand weer gauw in slaap.. Glacee leek af en toe blij te zijn dat wij de zorgen over hem overnamen want zij wist soms ook echt niet meer wat ze met hem aan moest. Aan zijn gewicht zal het in ieder geval niet hebben geleden want al met dag 10 zat Huck op hetzelfde gewicht als sommige van onze Sheltiepups in het verleden!
Knuffelen is nog altijd een van de favoriete bezigheden van deze meneer. Lekker op zijn buikje kriebelen vindt hij echt heerlijk en ook bij moeders ligt hij vaak lekker te kroelen. Toch is Huck ook wel een klein beetje een loner. Zo zoekt hij ook regelmatig een plekje voor zichzelf op in de kist/mand om daar lekker van alle ruimte om zich heen te genieten van een fijn slaapje.
Zodra er melk in de buurt is weet Huck dit meteen. Zelfs als zijn moeder een kopje melk kreeg volgde hij zijn neus die richting uit. Huck komt op ons echt over als een kleine grote goedzak, een knuffel teddybeer die alleen soms gewoon even wat extra knuffels nodig heeft om lekker in slaap te vallen.

Blueberry Muffin Special Princess - "Miffy" - hairless teef

Miffy is deze week een beetje de nieuwe favoriet geworden van mama Glacee. Met het overlijden van Blossom miste Glacee echt ‘haar’ pupje waarmee ze zo vaak lekker lag te slapen en kroelen. Miffy nam deze rol maar al te graag op zich en is dan ook tegenwoordig de pup die het meeste bij mams in de buurt ligt, lekker dicht tegen haar aan of onder haar hoofd.
Miffy is nog altijd een relaxt en makkelijk pupje. Ze piept wel eens, maar is meestal zeer tevreden en ligt vaak lekker op haar zij of rug te slapen. Inmiddels heeft ook zij het buikje kriebelen ontdekt en uitgevonden hoe lekker dit is dus verwennen we haar hier af en toe ook mee.
In formaat is ze een stukje kleiner dan haar broer Huck maar ondanks dit was zij wel de pup die als eerste deze wereld in keek met het openen van haar oogjes. Tijdens het drinken heeft Miffy nogal de neiging in slaap te vallen wat er soms voor zorgt dat ze minder melk binnen krijgt dan de bedoeling was. Maar haar lekkere buikje doet vermoeden dat ze nu ook weer niet iets tekort komt gelukkig.

Meer foto's van de tweede week van de pups kunnen gevonden worden in dit album en in dit album.

Week 3

Week 3 is alweer aangebroken en hoewel het enerzijds lijkt alsof er nog bijna geen tijd is verstreken kan ik me anderzijds niet voorstellen dat dit duo pas drie weken in ons leven is. Deze afgelopen week was een week van veel ‘eerste keren…’ voor de kleintjes, iets wat vanaf nu steeds vaker zal gaan gebeuren.
Nu de oogjes open zijn en de oortjes beginnen te werken zijn de pups druk bezig met de wereld om zich heen verkennen. Te beginnen met moeders en hun slaapplek, maar later deze week ook de andere honden en de ruimtes om de werpkist en ren heen. Ook worden ze langzaamaan wat actiever, hoewel ze nog altijd veel slapen op een dag hoor.
Zondag hadden we helaas nog wel even een klein schrikmomentje toen Miffy ineens erg begon te trillen en piepen en hier maar niet mee ophield. Ze had duidelijk krampjes maar hoewel haar temperatuur iets hoger was dan verwacht had ze geen verhoging of wat dan ook. Uiteindelijk na een paar uur onrust viel ze al piepend en kreunend in slaap bij moeders waarna de klachten steeds minder werden. Toen ze hierna weer wakker werd leek ze weer helemaal de oude gelukkig en sindsdien hebben zich geen rare incidenten meer voorgedaan.
Maandag werden voor het eerst de nageltjes van de pups geknipt. Dit was inmiddels echt nodig omdat ze steeds vaker aan de manden/vetbedden bleven haken. Echt onder de indruk waren de kleintjes er niet bepaald van, Miffy viel zelfs in slaap tijdens het hele proces.
Dinsdag was helemaal een spannende dag voor ze want toen werden beide pupjes voor het eerst geschoren! Bij Huck stelde dit niet zo heel erg veel voor, even de snoet en kin netjes scheren wat hij heel relaxt over zich heen liet komen. Miffy was echter een ander verhaal aangezien zij een hairy hairless dame is en dus over het hele lijf geschoren moest worden. We waren voorbereid op heel wat gepiep en gespartel maar niks was minder waar. Beide pups waren heel rustig, hebben nauwelijks een kik gegeven en lieten zichzelf heel makkelijk scheren. Toppertjes, wat ben ik trots op ze en hoe dapper ze dit allemaal ondergingen.
Deze week hebben de pups ook een aantal keren wat andere locaties verkend. Eerste uitstapje was op mijn bed en vonden ze wel wat spannend maar toch ook wel erg interessant. Later deze week hebben we ze beneden ook in de huiskamer wat stapjes laten zetten buiten de ren, onder toeziend oog van de Shelties. Het was een spannende ontmoeting voor alle betrokkenen, de Shelties vonden die ukkies maar wat raar terwijl de pups erg onder de indruk waren van de grote reuzen om hen heen. Maar het was weer een mooi leermoment voor allemaal, en het begin van de socialisatie van de tweeling!
Een bijzonder moment vandaag was dat de pups voor de allereerste keer een klein beetje met elkaar probeerde te spelen. Huck begon hiermee vanmorgen, tot grote ergernis van zuslief Miffy en moeder Glacee… Maar ’s middags nam Miffy wraak door ook Huck even te grazen te nemen tijdens een kort speelmomentje. Het principe van speelgoed begrijpen ze nog niet helemaal maar alles op z’n tijd natuurlijk. Vanavond stond ook een eerste maaltijd op het programma voor de kleintjes. Omdat moeder Glacee nog altijd erg weinig moedermelk heeft vonden we het hoog tijd hier voor, al hadden we zo onze twijfels of de pups hier ook echt klaar voor waren. Die twijfels waren achteraf gezien helemaal voor niks want jeetje zeg wat waren ze gulzig na de eerste likjes van m’n vinger. Ze vonden het heerlijk en liggen sindsdien lekker uit te buiken in hun mand.
Morgen krijgen de pups hun allereerste visite! We zijn benieuwd wat ze hier van vinden en hoe ze zullen reageren op de handen van andere mensen. Het zijn wel echte knuffels bij ons, maar buiten ons tweeën hebben de kleintjes natuurlijk nog niet echt andere mensen meegemaakt. We gaan het zien morgen, maar meer daar over in het dagboekje van volgende week.

Iedere week probeer ik de weekfoto’s een bepaald thema te geven. De week van de geboorte had als thema ‘introductie’, week 1 had als thema ‘welcome home’, voor week 2 was het thema ‘summer time’ en deze week is het thema ‘happy Bday’. Gisteren was namelijk de verjaardag van Monique dus een feestelijk thema deze keer vonden wij wel zo gepast!

Huckleberry Pie Special Princess - "Huck" - powderpuff reu

Huck kende deze week twee kanten… Enerzijds was hij nog altijd de lieve, schattige teddybeer die maar al te graag bij je ligt te knuffelen en kroelen. Maar anderzijds werd meneer ook wat opstandig naarmate de dagen vorderden. Voorzichtig begint hij het blaffen te ontdekken en af en toe laat hij luidkeels van zich horen als hij het ergens niet mee eens is of vindt dat hij meer aandacht moet krijgen. Dit tot irritatie van moeders soms, die af en toe haar zoon ook gewoon maar negeerde als hij weer eens over haar hoofd klom op zoek naar aandacht.
Hoe actief Huck soms is, dit stond niet in vergelijking met hoe hij de nieuwe dingen deze week ervaarde. Op die momenten was hij immers juist erg rustig en liet hij liever zijn zus voorgaan in het verkennen. Toch kwam hij uiteindelijk wel steeds meer los en zocht hij gisteravond zelfs zelf Eevee op tijdens zijn wandeling buiten de ren. Ik vermoed dus ook dat meneer de eerste zal zijn die echt zal gaan uitdagen tot spelen uiteindelijk want het zit er nu al een beetje aan te komen.
Een klein dingetje bij Huck is wel dat sinds hij zelf kan plassen hij dit regelmatig op schoot of in de hand doet. Eigenlijk standaard na het optillen kun je er van uit gaan dat hij wel even een plasje doet, om vervolgens lekker bij je te komen knuffelen. Soms komisch, soms ook wel erg vies, en hij is zeker nu al de pup die ons het meest heeft onder geplast van alle hier geboren pups tot nu toe, hihi!
Het ontwormen deze week vond Huck apart genoeg best smakelijk. Ook begint meneer zijn stem te vinden en dit bedoel ik in de letterlijk zin van het woord... Huck ligt nog altijd meestal iets verder weg van de rest in de mand, maar zoekt af en toe graag mama op. Hij is dan ook een puffje, dus waarschijnlijk vindt hij de hitte van moeders soms iets te heet in tegenstelling tot zuslief. Je merkt dat Huck graag meer wil gaan doen en klaar is voor nieuwe avonturen, maar als het er eenmaal op aankomt hij toch graag zijn moeder en zus aan zijn zij heeft tijdens de eerste stapjes. Het is ook moeilijk dat opgroeien maar uiteindelijk komt meneer er wel.

Blueberry Muffin Special Princess - "Miffy" - hairless teef

Miffy was de dappere dodo deze week. Over het algemeen vond ze alles wel interessant wat er op haar pad kwam, al deed zij het liever wel wat rustiger aan dan haar broer. Zo waggelde Huck al een tijdje eerder door de werpkist terwijl ze nog rustig bij moeders lag te slapen. Apart genoeg kon ze wel gelijk aardig goed op vier poten staan toen ze eenmaal besloot mee te gaan waggelen dus blijkbaar neemt ze vanaf een afstandje wel alles rustig in zich op.
Miffy scheelt bijna 200 gram met haar grote broer en is dus met recht een klein onderdeurtje in vergelijking met hem. In uitdrukking heeft Miffy veel weg van die van haar moeder. Glacee kijkt altijd arrogant, Miffy kijkt standaard ongeïnteresseerd. Familietrekje zullen we maar denken hè, hihi! Maar het maakt het soms wel lastig om te zien wat mevrouw ergens echt van vindt.
Ontwormen vond Miffy helemaal niks, die vieze pasta in haar mond… Bah! Gelukkig was daar mama Glacee om haar mond goed te wassen nadien zodat die vieze smaak gauw weer was verdwenen. Eevee vond tijdens het eerste contact Miffy, wellicht vanwege haar kleur, het meest interessant. En wij kregen zelfs het idee alsof Miffy gisteren echt heel graag de ren uit wilde om even de boel te verkennen om zich heen. Miffy doet alles in haar eigen tempo maar komt er uiteindelijk ook wel, al gaat het soms ietwat trager dan bij broerlief.

Meer foto's van de derde week van de pups kunnen gevonden worden in dit album en in dit album.

Week 4

Vanaf week 3 á 4 begint het pas echt leuk te worden… Iets wat ik altijd zeg als ik het over fokken heb. Natuurlijk is het een grote prachtige gebeurtenis die weliswaar af en toe gepaard gaat met een lach en een traan maar al met al heel bijzonder is om mee te maken. Maar de fase waarin de pups echt mini-hondjes beginnen te worden, de wereld gaan verkennen en beginnen te spelen is toch veelal wel het moment waarop ik als fokker vaak als eerste wacht.
Deze week hebben we de pups dan ook met sprongen vooruit zien gaan, letterlijk en figuurlijk. Inmiddels staan ze redelijk stevig op hun pootjes, kunnen ze af en toe zelfs al een klein stukje rennen en begint het spelen ook meer een dagelijks ritueel te worden. Met elkaar stoeien vinden ze nog altijd het allerleukste maar ook speeltjes en balletjes zijn al voorbij gekomen als speelattributen. Halverwege de week hebben we ook de ren wat vergroot om de pups wat meer speelruimte te geven waar ze dankbaar gebruik van maken. En ook boven op de slaapkamer spelen de pups regelmatig even in de kamer als ze wat van hun energie kwijt moeten.
Eten is nog wel een klein dingetje voor hen. Beide eten wel, maar niet bepaald gulzig. En aangezien moeders melkbar meer en meer begint leeg te lopen betekent dit dat de tweeling deze week toch ook wel wat dipjes in hun gewichtjes hebben gehad. Niks zorgelijks hoor gelukkig! Maar we hopen wel snel datgene te vinden wat ze beide echt heerlijk vinden. Miffy lijkt alles wel te eten, maar eet niet veel en valt vaak tijdens de maaltijd in slaap. Huck daarentegen neemt overal een paar likjes van en is er dan alweer helemaal klaar mee. Dus hij zal een ietwat grotere uitdaging zijn op dit gebied. Niet dat dit aan zijn gewicht te zien is hoor overigens, want meneer is deze week de 1 kilo voorbij gegaan terwijl zuslief inmiddels bijna 300 gram achterloopt.
Afgelopen vrijdag was een spannende dag voor de pupjes en vooral ook moeder Glacee, ze kregen namelijk voor het eerst visite! Pupkopers van ons tweede nest (de familie van Snowy) waren in de buurt op vakantie en hoewel een wandeling met de hondjes er helaas niet in zat kwamen ze wel gezellig even puppyknuffelen hier. Al met al ging dit redelijk. Huck vond het allemaal wel zo zo en had niet zo een zin in al dat stilzitten, hij wilde liever spelen en lol trappen dus heeft af en aan op schoot gezeten. Miffy daarentegen vond het prachtig, die heeft lekker op schoot liggen slapen en is tussendoor ook even op onderzoek uitgegaan. Zij vond het allemaal wel prima lekker vertroeteld te worden. Moeder Glacee had er echter wat meer moeite mee allemaal. Zij had de visite nog nooit eerder ontmoet wat haar wat wantrouwend maakte, en hoewel ze lekker op schoot lag te slapen terwijl de pups werden geknuffeld was er bij vertrek wel even paniek bij moeders. Ze dacht dat een van de pups was meegenomen en begon me toch te joelen, echt ik heb haar nog nooit zo een geluid horen maken! Gelukkig werd ze al gauw weer rustig toen ze zag dat beiden pups gewoon in hun mand lagen en er niks aan de hand was… Maar we vermoeden dat het verlies van Blossom hier toch wel wat mee te maken heeft. Dit heeft immers zo een impact op haar gehad en haar zo getekend dat ze erg beschermend is tegenover de pups. Ze is doodsbang dat zij haar ook zullen verlaten en niet meer terugkomen, wat uiteraard ook logisch is met alles wat ze gedurende de eerste weken van dit nestje heeft meegemaakt. We hebben dus ook na dit bezoek besloten om Glacee nog even wat meer tijd te geven gewend te raken aan het hele visite gebeuren. Sindsdien is er geen visite meer over de vloer geweest en de eerst volgende visite zal iemand zijn die zij goed kent in de hoop dat dit haar vertrouwen in ons bezoek weer een beetje herstelt. Voorheen was Glacee immers een van de vriendelijkste meiden hier in huis die altijd als een van de eerste op schoot zat bij (vreemd) bezoek, we hopen dat Glacee langzaamaan dit vertrouwen weer terug krijgt in mensen en binnenkort al ons bezoek weer op haar vrolijke, vertrouwde manier zal verwelkomen.
Gisteren hadden de pups ook een speciale dag, ze zijn namelijk voor het eerst echt buiten geweest. Met de huidige temperaturen (+ 30°) vonden we dat het nu best wel eventjes kon en eigenlijk ging het ook boven verwachting goed. De pups leken totaal niet onder de indruk van alle nieuwe geluiden en geurtjes in de achtertuin. Miffy besloot al snel op pad te gaan en hoewel Huck het iets rustiger aanpakte heeft ook die zijn ogen uitgekeken. Ook deden ze gelijk een plasje buiten dus dat begin is ook gemaakt. Glacee leek het prachtig te vinden dat haar pups mee buiten waren en probeerde zelfs af en toe wat met ze te spelen. Dit snapten de kleintjes nog niet helemaal maar wees gerust hoor Glacee, dat komt vast wel binnenkort.

Iedere week probeer ik de weekfoto’s een bepaald thema te geven. De week van de geboorte had als thema ‘introductie’, week 1 had als thema ‘welcome home’, voor week 2 was het thema ‘summer time’, tijdens week 3 was het thema ‘happy Bday’ en het thema van week 4 is ‘back 2 school’. Helaas is dit de laatste zomervakantieweek voor ons, vanaf volgende week zal Monique weer aan het werk moeten en natuurlijk zijn in een deel van ons land de scholen ook alweer begonnen. Daarom vonden wij dit wel een toepasselijk thema voor de photoshoot van deze week.

Huckleberry Pie Special Princess - "Huck" - powderpuff reu

Hoewel op deze leeftijd nog niks zeker is qua karaktertjes, merken we wel inmiddels steeds meer verschil tussen de tweeling. Was Huck eerst nog de grote, rustige, sullige knuffel. Van die laatste twee kenmerken is inmiddels nog maar weinig over. Huck houdt van actie, veel actie! En krijgt hij zijn zin niet dan zal hij dit laten blijken ook. In het begin wisten we echt niet wat we met meneer aan moesten als hij weer eens stond te piepen maar inmiddels zijn we er achter dat hem wat vrijheid en speeltjes geven meestal wel helpt. Hij had gewoon wat meer uitdaging nodig en vindt slapen ’s nachts dan ook niet echt een hele leuke bezigheid.
Gelukkig is Huck wel nog altijd een knuffel hoor, en veruit de beste zoener van de twee! Hij geeft onze gezichten regelmatig een wasbeurt en vindt het ook heerlijk om op zijn buikje gekriebeld te worden als hij in een mand ligt te slapen.
Huck kan zijn stembanden al goed gebruiken. Van blaffen tot grommen, hij kan het allemaal. Iets wat zelfs de Shelties hier in huis soms aan het schrikken maakt wat voor erg komische taferelen zorgt.
De Lollifant knuffel is zijn favoriet als het gaat om speelgoed op dit moment, want hij kan zo leuk de slurf hiervan ‘aanvallen’. Maar ook de hangende balletjes aan de speeltoestellen in de ren beneden heeft hij al meerdere keren lekker mee gespeeld. Huck is echter wel een hondje dat af en toe wat begeleiding nodig heeft, in de zin van dat hij het wel fijn vindt dat je soms met hem meespeelt. Maar is dat ook niet eigenlijk een van de leukste aspecten aan het hebben van pups, lekker met ze dollen?!

Blueberry Muffin Special Princess - "Miffy" - hairless teef

Miffy begint wel steeds meer het kleine onderdeurtje te worden van dit nest. Inmiddels is ze echt een kop kleiner dan haar grote broer, en toch lukt het haar regelmatig hem te vloeren tijdens een van hun inmiddels vele stoeipartijen.
Miffy is een erg rustig en makkelijk pupje. Je hoort haar nauwelijks al kan ze wel flink blaffen of grommen als het nodig is. Spelen vindt ze ook leuk maar doet ze ook vaak in haar eentje, of ze maakt haar broer hier voor wakker als ze zin heeft in een uitdaging. Nog altijd is Miffy ook echt een vreselijk mamaskindje trouwens. Zij en haar moeder zijn niet bij elkaar weg te slaan hoewel Miffy ook duidelijk een interesse heeft in Eevee.
Deze week ontdekten we ook dat Miffy last heeft van een familietrekje, namelijk hoogtevrees. Glacee vond de eerste weken dat ze hier was de trap op en af gaan (op de arm uiteraard) maar wat spannend, en Miffy heeft telkens een soortgelijke reactie als we in de gang zijn. Gelukkig is ze eenmaal terug in de slaap/huiskamer ook binnen no-time hiervan weer hersteld en gaat ze vervolgens gewoon weer over tot de orde van de dag.
Miffy is wel een hondje dat het allemaal graag wat rustig aan doet. Ze slaapt aanzienlijk meer dan haar broer en heeft ook lang niet zoveel entertainment nodig gedurende de dag om zich bezig te houden. Ze observeert ook graag maar vindt bijna alle nieuwe ervaringen die ze meemaakt dan wel weer erg leuk.

Meer foto's van de vierde week van de pups kunnen gevonden worden in dit album en in dit album.

Week 5

De drukte is inmiddels echt begonnen! Dagelijks hebben de pupjes meerdere speelmomenten binnen- en buitenshuis en in hun doen en laten worden ze ook steeds meer en meer ‘mini-hondjes’. Buiten de ren in de huiskamer spelen vinden de kleintjes prachtig, het geren over de vloer is zo schattig om te zien vooral met die pretbekkies erbij. Buiten waren de ervaringen begin van de week nog wisselend, mede vanwege de temperatuurverschillen. Maar halverwege de week waren ze wel om en kropen ze zelf al de drempel over om naar buiten te gaan. Beide pups hebben zowel de stenen als het gras inmiddels verkend en doen ook netjes hun behoefte buiten als we op tijd zijn hen hier neer te zetten. Wel merk ik steeds duidelijker de verschillen tussen Shelties en Chinese Naakthondjes op deze leeftijd, want och wat een baby’s zijn dit nog zeg in vergelijking met even oude pups van een ander ras. Voor Eevee maakt het echter niet uit welk ras ze zijn, die geniet met volle teugen van de tweeling. Ze speelt dolgraag met hen en is meestal in hun bijzijn te vinden als ze ergens vrij rondlopen.
Door alle hitte eind vorige week was er even sprake van een dipje wat betreft de eetlust. De pups wilden echt helemaal niks meer eten maar gelukkig trok dit weer bij toen de buitentemperaturen koeler werden. Zaterdagavond was er ook even sprake van hevig onweer en zelfs wat hagel hier, een prachtige nieuwe ervaring voor de kleintjes dus! Ze vonden het wat apart, maar lagen lekker veilig bij mama dus vonden het nu ook weer niet de moeite waard om zich echt mee bezig te houden. Laten we hopen dat ze dit over een tijdje nog denken als ze weer eens zulke weersomstandigheden meemaken. Een betere training dan het echte werk kun je in ieder geval niet krijgen.
Zondag hebben ze hun eerste echte autoritje gehad (het ritje naar de dierenarts met Blossom destijds niet meegeteld dan). Omdat hondjes van dit ras nogal vaak wagenziek zijn wilden we hier vroeg mee beginnen in de hoop dit te voorkomen. Het eerste ritje verliep goed, er was wel wat gepiep in het begin maar tegen de tijd dat we weer terug thuis waren sliepen beide kleintjes alweer als een roos. We hopen dus dat dit zo zal blijven want dan hebben we heel wat leuke socialisatie ideetjes op de planning staan voor de komende tijd.
Dinsdag en woensdag hadden de pups voor het eerst sinds anderhalve week weer visite. Na hoe Glacee hier de vorige keer op reageerde wilden we het deze keer rustig en voorzichtig aanpakken en besloten we dus eerst mensen die ze goed kent uit te nodigen. Dinsdagmiddag kwam onze oud-oppas langs waar de meiden een erg goede band mee hebben. Ze waren dan ook dolenthousiast bij binnenkomst en Glacee vond het geen enkel probleem om haar pups aan hen te showen. Woensdagmiddag kwam een vriendin van me langs die de meiden inmiddels ook erg goed kennen. Ook haar bezoek was geen enkel probleem. Glacee heeft als vanouds zoenaanvallen gegeven, heerlijk op haar rug gelegen op een kussen terwijl haar buikje werd gekriebeld en lekker geslapen tussendoor.
Sinds gisteren beginnen de tandjes van beide kleintjes ook eindelijk door te komen. Dit duurde wat langer dan verwacht, waarschijnlijk vanwege hun kleine formaat, maar bij Huck zagen we begin deze week de eerste tandjes verschijnen en Miffy heeft sinds gisteren ook een paar witte puntjes uit haar tandvlees pieken. Echt tanden kun je het nog niet noemen hoor, maar het zit er aan te komen dus!
Ook zijn we deze week begonnen met het tapen van de oren van Miffy. Iets wat gebruikelijk is bij Chinese Naakthonden aangezien de hairless variëteit van dit ras staande oren dient te hebben maar dit niet altijd van nature uit lukt. Mama Glacee had maar een paar weken tape nodig dus we hopen dat dochterlief ook makkelijke oren heeft die snel uit zichzelf zullen staan. Of we Huck zijn oren gaan tapen zijn we nog niet helemaal over uit. Powderpuffjes mogen zowel staande als hangoren hebben dus bij hen is tapen niet vereist, en aangezien Huck nogal erg grote oren heeft weten we ook niet of zijn oren ooit wel echt goed zullen gaan staan. Bovendien vinden wij zijn look met hangoren ook wel erg schattig, dus voor nu laten we het even zo en wachten we af.

Iedere week probeer ik de weekfoto’s een bepaald thema te geven. De week van de geboorte had als thema ‘introductie’, week 1 had als thema ‘welcome home’, voor week 2 was het thema ‘summer time’, tijdens week 3 was het thema ‘happy Bday’, ‘back 2 school’ was het thema voor week 4 en week 5 heeft als thema ‘de tuin in’. Deze week stond namelijk voor de pups in het teken van de buitenboel verkennen, en zeker nu het nog mooi weer is vonden we het wel zo leuk om de photoshoot ditmaal dus ook buiten te laten plaatsvinden.

Huckleberry Pie Special Princess - "Huck" - powderpuff reu

Het wordt met de weken meer duidelijk dat Huck een karaktertje op zich is. Hij heeft een sterke eigen wil en manier van dingen doen en laat zich daar niet graag van af brengen. Zodra hij de kans krijgt om lekker door de tuin of huiskamer te crossen pakt hij deze met alle poten aan om uiteindelijk lekker in slaap te vallen op de grond naast je of in de mand in de ren (want zo netjes is hij dan weer wel dat hij na het spelen gewoon terug de ren in klimt voor wat rust).
Huck is wel een huilbaby, wat ons inmiddels al een aantal slapeloze nachten heeft bezorgd. Hij lijkt vooral die vrijheid te willen waar ik het eerder al over had, niet in de ren liggen maar lekker ergens in de kamer of buitenspelen op de momenten dat hem dit uitkomt. Maar ja op deze leeftijd is hij daar gewoon nog echt net iets te jong voor dus mag dat nog niet. Helaas voor hem, maar gelukkig neemt hij het je niet kwalijk want telkens als je hem oppakt kun je heel wat lieve kusjes verwachten als welkom.
De andere honden heeft Huck niet zo veel mee. Hij speelt af en toe wel met ze, maar op zijn zus en moeder na kunnen de meeste hem gestolen worden. Zo heeft het een tijdje geduurd voordat Eevee er een klein speelmomentje met hem uitkreeg, en nu nog steeds doet hij meestal meer zijn eigen ding. Hij kan zichzelf prima vermaken in z’n eentje, en speelt ook erg graag met mensen. Hij is echt een mensenhondje die het liefst dicht bij de baas is en regelmatig lekker wil knuffelen of spelen. Zoenen, buikje kriebelen, voeten vangen, hij vindt het allemaal prachtig zolang je het maar gezellig met hem samen doet.
Meneer kan wel nogal baldadig zijn, echt een stoere vent die houdt van stoeien. Hij is wel wat terughoudend in sommige situaties maar herstelt zich heel erg snel en kan hierdoor een hele hoop hebben. We verwachten dus ook dat hij uit zal groeien tot een heerlijke, fluffy, vriendelijke teddybeer!

Blueberry Muffin Special Princess - "Miffy" - hairless teef

Miffy had vrijdag een bijzonder moment… Ze gaf haar eerste echte zoentje! En sindsdien volgden er meer, al deelt ze haar zoenen niet zo regelmatig uit als haar grote broer. Bezoek wil ze ook nog niet echt graag zoenen. Maar we nemen natuurlijk alle zoentjes die we krijgen dankbaar van haar aan.
In tegenstelling tot Huck vindt Miffy de andere honden hier in huis juist wel vreselijk interessant. Hoewel ze hen allemaal graag opzoekt is wel duidelijk te merken dat ze het meeste heeft met Eevee. Ze zoekt haar regelmatig op om gezellig samen te spelen of gewoon met z’n tweetjes op ontdekkingstocht te gaan. Ze kijkt erg tegen Eevee op, al snappen ze elkaar lang nog niet altijd helemaal en is Eevee soms ook wel iets te hardhandig voor haar.
In vergelijking met Huck is Miffy veel rustiger. Ze is wel speels en ook absoluut avontuurlijk, maar ze stelt ook haar rust op prijs en is in sommige gevallen liever lui dan moe. Dit merken we ook als de twee lekker vrij spelen in de huiskamer. Miffy heeft inmiddels een favoriet kussen gevonden wat ze regelmatig opzoekt als het haar wat te druk wordt om vervolgens heerlijk op in slaap te vallen. En dan is ze ook echt niet meer wakker te krijgen, dan wil de prinses op de erwt gewoon genieten van haar comfy bedje.
Net zoals mama is Miffy wel vatbaar voor kou. Zo merkten we gelijk toen het wat afkoelde deze week dat ze minder graag buiten kwam en ook in huis plekjes zoals de slaapzak graag opzocht. Ze wil ook dolgraag op haar broer liggen waar hij iets minder blij mee is… Veel te warm ook die kleine zus op z’n rug, maar ja, iedere keer weer als hij ligt te slapen probeert ze het, hahaha!
Ook Miffy is wat gereserveerd en houdt niet zo van drukte. Ze wil alles rustig verkennen maar is vaak wel de dappere van de twee als het aankomt op eerste stappen richting iets nieuws zetten. Ze valt regelmatig op schoot of in je armen in slaap en is ook erg speels aangelegd. Maar ze is wel nog echt de baby van het stel die bijvoorbeeld soms nog even een kontje nodig heeft om ergens overheen te komen.

Meer foto's van de vijfde week van de pups kunnen gevonden worden in dit album en in dit album.

Week 6

Ineens vliegt de tijd! Zes weken oud alweer, jeetje zeg... Voor mijn gevoel zijn ze pas een week of twee. En toch hebben we ook al zoveel meegemaakt in die korte tijd, zoveel ups en downs gehad en ook heel wat tranen gelaten over hen die helaas deze leeftijd niet hebben mogen bereiken. Na heel wat weken van stress en zorgen begint het genieten inmiddels toch wel steeds meer de overhand te krijgen gelukkig. De pups zijn ondertussen echt kleine hondjes geworden die regelmatig als Duracell konijnen door het huis en de tuin denderen. Het is een prachtig gezicht, ook om ze met elkaar en de andere honden te zien spelen.
Deze week stond in het teken van socialisatie! Nu de pups steeds ouder worden is het hoog tijd dat ze met allerlei dingen geïntroduceerd worden. De stofzuiger blijft nog een spannend fenomeen al kijken de pups lekker dicht tegen mama aan hun ogen uit als we dat ‘monster’ weer tevoorschijn halen. De lengte van de autoritjes zijn we inmiddels ook aan het opbouwen en van de week is de tweeling zelfs mee geweest naar de McDrive. De snelweg was wel even schrikken voor ze maar op de terugweg waren ze zo moe dat ze hun ogen nauwelijks open hebben gehad. Ook het dagelijks leven gaat gewoon door natuurlijk dus er moest in de tuin gewerkt worden. Een klusje waar de pups dan weer niet echt van opkeken. Takken vlogen om hun oren maar het deerde hen helemaal niks, ze liepen er gewoon doorheen te huppelen af en toe trekkend aan een tak of blaadje. Net zoals het scheren zullen de pups ook moeten leren om geborsteld/gekamd en gebadderd te worden. Ook hier zijn we deze week dus voorzichtig mee begonnen door de borstel te introduceren en al een beetje langs de tandjes te gaan om de poetsbeweging aan te leren. De andere dieren worden ook steeds interessanter voor de tweeling. Zo hebben ze deze week al uitgebreid kennis gemaakt met Bouchra en zijn we van plan ook McDreamy binnenkort aan hen voor te stellen. Nu de tandjes zijn doorgekomen begint knagen en eten ook steeds meer een vast ritueel te worden. Inmiddels eten de pups 4x daags een kleine maaltijd en zitten ze af en toe met veel plezier op een botje te kauwen.
Donderdag was helemaal een spannende dag want toen kwam de chipper van de Raad van Beheer langs. Ook een zenuwslopend moment voor mij, want vanwege de drukte besloten we dat mijn moeder met de meiden zou gaan wandelen en ik hier alleen met Glacee en de pups de chipper zou opvangen. Iets wat ik niet graag alleen doe, maar toen ik de keus kreeg tussen een blaffend viertal dat de pups wil beschermen of rustig mijn tijd kunnen nemen voor het chippen samen met Glacee en de pups was de keus snel gemaakt. Gelukkig ging het allemaal erg voorspoedig en bleek mijn stress van tevoren (zoals gewoonlijk) voor niks te zijn geweest (vervloekte angststoornissen ook hè). Beide chips gingen er in één keer in en Huck gaf niet eens een kik bij de prik. Miffy gaf een heel klein piepje maar beide pups vonden de DNA afname (wat wangslijm met een wattenstaafje) vervelender dan de prik zelf. Nadien vielen ze bijna gelijk weer in slaap en zijn ze ook een tijdlang niet meer wakker geworden.
Niet alleen vanwege de socialisatie was het een belangrijke week. Ook op persoonlijk vlak zijn er enkele belangrijke knopen doorgehakt. De afgelopen weken heb ik regelmatig de vraag gekregen of de pups al een nieuw baasje hadden gevonden. Telkens antwoorde ik met het antwoord dat we nog wat knopen moesten doorhakken wat dit onderwerp betreft en ook rustig de tijd wilden nemen om te zien of er een pup bij dit nest zat welke we wellicht toch misschien zouden willen aanhouden. Hoewel het van tevoren absoluut niet ons plan was om een pup aan te houden hebben we ook altijd gezegd dit nest open minded in te gaan. Vorige nesten hadden we van tevoren een duidelijk plan van aanpak, dit nest was het plan vooral genieten en zien wat er zou gaan gebeuren. Toch kreeg Huck afgelopen zaterdag speciale visite. En hoewel mama nog wel ietwat wantrouwend was in het begin wist ook zij het bezoek uiteindelijk wel te waarderen terwijl kleine Huck hen één voor één om z’n pootjes wond. Hoe moeilijk het ook voor ons is, we kunnen niet alle pups aanhouden, dus na dit bezoek hebben we dan ook besloten dat Huck over een aantal weken zal gaan verhuizen naar zijn nieuwe familie. We hebben hier een erg goed gevoel bij en hopen dat Huck een geweldig leven tegemoet gaat daar, maar tot die tijd staan er natuurlijk nog heel wat avonturen bij ons op het programma hoor. We hebben wel even getwijfeld of we Huck zouden houden of niet maar doorslaggevend voor ons waren een aantal dingen. Met name Huck’s zelfstandige karakter heeft ons doen besluiten dat hij beter af is in een huishouden waar meer één op één aandacht voor hem is dan hier tussen alle honden. Huck is namelijk echt een mensenhond en past daarom minder in onze roedel. We hebben een mooi thuis voor hem gevonden waar hij als het goed is helemaal tot zijn recht komt dus hebben er vertrouwen in dat het allemaal wel goed zal komen met hem. Al willen we nu nog niet teveel denken aan de dag dat hij vertrekt want bij de gedachte alleen al begint het in ons hart flink te knagen!
Ook wat Miffy betreft hebben we een voorlopige beslissing genomen. De afgelopen weken hebben verschillende mensen interesse getoond in deze zwarte dame, al is hier niks concreets uit gekomen. Ook hebben we gemerkt hoe erg gehecht Glacee aan haar pups is, en in hoeverre ze Miffy voortrekt. Glacee is een geweldige moeder maar ook wel een stresskip die niet lang zonder kleintjes kan. Miffy zelf heeft ook een belangrijke band met moeders en misschien nog wel meer met Eevee met wie ze een prachtige vriendschap heeft gesloten. Ook past mevrouw qua karakter prima binnen onze roedel. Ze kijkt erg op naar alle volwassen honden hier in huis, is rustig maar kan ook als een dolle spelen en heeft een makkelijk karakter wat goed aansluit bij onze andere meiden. Toch is het praktisch gezien niet het meest handige om er een vijfde hond bij te nemen. Wij zijn mensen die graag op pad gaan met onze honden en deze dan het liefst allemaal meenemen, wat met vier honden (en twee personen) toch wel iets makkelijker gaat dan met vijf. We hebben nu een stabiele roedel en willen niet het risico lopen dit evenwicht weer te verstoren. En ook hebben we toekomstplannen voor over een aantal jaren die wellicht met de komst van (nu al) een vijfde hond in de war gegooid zullen worden, dus wat is wijsheid… Doorslaggevend was voor ons de vraag of wij na alles wat we hebben meegemaakt met dit nest geen spijt zouden krijgen als wij nu over enkele weken in een huis zonder puppypret zouden zitten. Het empty nest syndroom is bij iedere fokker bekend en altijd al een van de meest lastige aspecten aan het hele fokgebeuren. Dit weet je van tevoren al als je er aan begint, maar na al het verdriet rondom dit nest, alle stress die we hebben moeten doormaken en er ook voor zorgde dat we de eerste weken eigenlijk nauwelijks hebben kunnen genieten van de kleintjes… Komt het idee dat nu over 3 weken dit huis misschien weer helemaal puppyvrij zal zijn nog harder aan dan anders. Het zal echt een groot zwart gat worden, en we maken ons ook een beetje zorgen of Glacee het vertrek van al haar pups wel zal aankunnen na het verlies van Blossom en Apple. Na lang wikken en wegen hier over hebben we dan ook besloten dat Miffy als alles goed blijft gaan bij ons zal blijven wonen. Helemaal 100% zeker zijn we nog niet want we willen helemaal zeker weten dat ze echt goed in de roedel past en alle meiden haar aanwezigheid op prijs stellen, maar zolang het zo goed blijft gaan als nu verwachten wij geen problemen en gaan we er van uit dat ook deze meid dus niet (meer) beschikbaar is.

Iedere week probeer ik de weekfoto’s een bepaald thema te geven. De week van de geboorte had als thema ‘introductie’, week 1 had als thema ‘welcome home’, voor week 2 was het thema ‘summer time’, tijdens week 3 was het thema ‘happy Bday’, ‘back 2 school’ was het thema voor week 4, het thema ‘de tuin in’ stond centraal tijdens week 5 en voor week 6 hebben we gekozen voor het thema ‘rockabye baby’. Want ook al is de tweeling alweer zes weken oud, ze zijn en blijven toch ook nog wel een beetje baby’s.

Huckleberry Pie Special Princess - "Huck" - powderpuff reu

Huck doet ons inmiddels erg denken aan een pup uit ons eerste nest… Diesel/Pachirisu. Deze pup kreeg destijds de nickname ‘held op sokken’ wat ook zeker toepasselijk is voor de kleine Huck. Want hoewel Huck erg stoer kan doen is het ook wel een hier en daar wat onzeker ventje. Gelukkig herstelt hij zich erg snel en staat hij dus ook zo weer vooraan te kijken nadat hij ergens vlak daarvoor van is geschrokken. Toch merken we dat Huck wel steeds zelfverzekerder wordt en meer durft. Zo speelt hij steeds wilder, gaat hij steeds vaker alleen op onderzoek uit en is hij ook steeds vaker op zoek naar nieuwe uitdagingen.
Nu Huck meer vrijheid krijgt begint zijn huilbaby fase ook wat minder te worden gelukkig. Hij geniet van het leven, dus dan is huilen ook helemaal niet meer nodig natuurlijk!
Een klein puntje waar Huck wel nog af en toe moeite mee heeft is voorzichtig spelen. Zo heeft hij zijn zus inmiddels al een aantal keren pijn gedaan tijdens hun stoeipartijen. Tja met zo een groot formaatverschil was het ook wel te verwachten natuurlijk, maar soms moet er dus wel even ingegrepen worden zodat meneer niet te erg met zijn zus aan de haal gaat. Als puntje bij paaltje komt zijn ze echter onafscheidelijk hoor en slapen ze nog steeds het liefst in elkaars armen.
Of Huck zijn naam uiteindelijk zal houden is overigens nog niet duidelijk. Zijn nieuwe eigenaar overweegt wel hem een nieuwe naam te geven maar wil dit graag in overleg met het hele gezin doen. Het is dus nog even afwachten wat zijn uiteindelijk roepnaam wordt maar tot die tijd houden we het lekker bij Huck.

Blueberry Muffin Special Princess - "Miffy" - hairless teef

Het zoenen heeft Miffy inmiddels echt wel onder de knie hoor, al zijn de zoentjes nog altijd alleen voor uitverkorenen. Ook wordt mevrouw in het dagelijks leven steeds brutaler. Zo heeft ze inmiddels door dat als ze heel schattig, lief kijkend voorzichtig gaat zitten piepen er meestal wel een reactie op komt. Ik weet het, we moeten dit eigenlijk negeren… Maar het is zo schattig, hihi!
Miffy heeft ook nog iets nieuws geleerd deze week, namelijk trap lopen! En nee daar zijn we niet zo blij mee inderdaad. Wees gerust, we hebben het niet over de trap naar één hoog hoor, maar de trap die bij de bank staat voor de honden. In een onoplettend moment zat Miffy van de week ineens op de bank en binnen no-time had ze zichzelf aangeleerd met hoge snelheid via deze trap de bank op de klimmen. De trap staat dus inmiddels tijdelijk in een hoek om ongelukken te voorkomen waar mevrouw het natuurlijk absoluut niet mee eens is. Dagelijks staat ze te springen en te klimmen bij de bank, af en toe zelfs met een grote aanloop, maar voorlopig denken we niet dat ze de sprong zal kunnen maken.
Ook over Miffy’s naam bestond wat twijfel de afgelopen dagen. Eigenlijk is de naam immers helemaal niet onze stijl. Maar aan de andere kant… Hij past zo goed bij haar en is ook zo leuk op haar stamboomnaam gebaseerd! We hebben nog een andere naam hoog op het lijstje staan die ook zeker een optie voor mevrouw zou kunnen zijn. Maar of we haar echt een andere naam willen geven zijn we nog niet helemaal uit. Dus ook Miffy blijft voorlopig nog even Miffy tot we die knoop hebben doorgehakt.

Meer foto's van de zesde week van de pups kunnen gevonden worden in dit album en in dit album.

Week 7

Wat een weer zeg... Zoveel plannen maar er is van een hoop maar weinig terecht gekomen. Van maandag t/m donderdag was het immers behelpen en vooral koel blijven ver weg van de extreme hitte buiten. Het deed mijn gezondheid geen goed maar ook de eetlust van de tweeling niet. Gelukkig waren ze desondanks wel nog flink levendig en hebben ze zich thuis goed kunnen vermaken met alles wat we hier voor hen bedacht hadden. Ach ja het blijft de Duracell tweeling hè… ;-)
Vorige week vrijdag begon onze socialisatie week eigenlijk en wel met een bezoekje aan de Intratuin. Dit vonden beide pups toch wel heel erg spannend hoor. Zo zat Miffy al gauw flink te trillen en leek Huck een beetje in shock van alle nieuwe luchtjes, geluiden en indrukken om hem heen. Toch sloegen ze zich er dapper doorheen zonder piepen of wat dan ook, al hopen we wel nog wat meer winkels te kunnen bezoeken de komende tijd om hen ietwat meer te laten wennen aan dit alles. Op weg terug naar huis kwamen we de twee kinderen van de buren tegen die ook nog even de pups hebben geaaid dus onverwachts hadden zij die dag ook hun eerste echte kennismaking met kleine kinderen.
Afgelopen zaterdag vond hun eerste wandeling aan een riempje plaats en eigenlijk verliep dit gelijk al boven verwachting goed. Duurde het bij de Sheltie pups soms echt een tijdje voor ze het hele principe van lopen aan een riempje door hadden, de tweeling besloot al gauw dat het best leuk was en huppelde gelijk al korte stukjes mee. Twee dagen later zijn we nog een keer naar buiten gegaan ditmaal met beide Shelties erbij om nog een blokje om te lopen. En alsof ze het al jaren deden liepen ze uiteindelijk toch aardig wat stukjes mee, en werden ze zelfs halverwege onderweg nog even geknuffeld door twee jonge meiden uit de buurt.
Zondag maakte de tweeling kennis met McDreamy (ons teddy dwerg konijn). Deze kennismaking verliep in eerste instantie niet geheel volgens plan zoals hieronder wel op de beelden te zien is… De volgende dag hebben we dit dus nog maar een keertje overgedaan en gelukkig ging het toen al stukken beter en zochten beide pupjes langzaamaan wat toenadering. Ook de grote tunnel hebben we in de tuin gelegd en zoals volleerde agility hondjes deerde hen dit niks! Ze zijn natuurlijk de kleine tunnel gewend maar ook de grote crossen ze met veel plezier doorheen.
Dinsdag hebben we het hondenzwembadje opgezet zodat de pups eens goed kennis konden maken met water. Ze vonden het maar wat gek maar de staartjes zijn uiteindelijk niet omlaag geweest.
Woensdag gingen we nog een stapje verder wat water betreft… Toen kreeg de tweeling namelijk hun eerste bad. Iets wat niet zozeer nodig was maar wel vroeg aangeleerd moet worden omdat het bij dit ras op latere leeftijd routine is dat ze regelmatig in bad gaan. Het ging gepaard met wat getril en gepiep maar uiteindelijk vonden beide pups het warme water eigenlijk best lekker en gaven ze zich rustig over aan wat er gebeurde. Ze hielden zich erg groot ook toen de enge föhn op hen af kwam en hebben daarna alle spanning er gelijk weer uitgerend door even lekker met elkaar te stoeien.
Vandaag hebben de pups ook niet stilgezeten. Zo zijn we vanmorgen naar de markt geweest en moesten ze vanmiddag voor de allereerste keer naar de dierenarts. De markt waren heel wat nieuwe indrukken voor hen en hun eerste reactie was dan ook precies hetzelfde als in de Intratuin. Tegen het eind liepen ze echter het laatste stukje kwispelend mee aan hun riempjes en eenmaal aangekomen bij de dierenwinkel waren ze al in slaap gevallen op de arm. Vanwege hun kleine formaat hebben we de eerste enting wat uitgesteld, maar inmiddels vonden we het toch wel tijd voor een afspraak dus zijn ze vandaag met 7wkn geënt. Al met al ging het best goed. Miffy piepte heel even, Huck helemaal niet, maar ze waren erg stoer en zijn de medische keuring ook helemaal doorgekomen. Huck is al een echte heer met twee ballen dus ook dat zit al helemaal goed bij hem. Alleen de nieuwe paspoortjes waren even een gedoe, ook een eerste keer voor ons dat het op deze manier ging, maar uiteindelijk is ook dit allemaal gelukt en goedgekeurd. Natuurlijk kwamen we op een stukje van zo’n honderd meter alweer vier groepen mensen tegen die de pups wilden aaien en een praatje kwamen maken, waaronder een groep schoolkinderen, dus ook wat socialisatie op dat gebied zijn de pups weer niks tekort gekomen.
Vanavond staat er ook nog een visite afspraak op de planning, en komende week hopen we eindelijk alle socialisatieplannen die deze week vanwege het weer niet door gingen te kunnen gaan uitvoeren. Er staat de pups dus nog genoeg te wachten, maar gezien hoe relaxt ze tegenwoordig in de auto zijn denk ik niet dat dit een probleem zal zijn. ;-)

Iedere week probeer ik de weekfoto’s een bepaald thema te geven. De week van de geboorte had als thema ‘introductie’, week 1 had als thema ‘welcome home’, voor week 2 was het thema ‘summer time’, tijdens week 3 was het thema ‘happy Bday’, ‘back 2 school’ was het thema voor week 4, het thema ‘de tuin in’ stond centraal tijdens week 5 en voor week 6 kozen we voor het thema ‘rockabye baby’. Het thema voor deze 7e week is ‘family portret’ en daarmee bedoelen we dat we ditmaal wat kiekjes van de pups samen met de andere honden hier in huis hebben gemaakt voor de wekelijkse photoshoot.

Huckleberry Pie Special Princess - "Huck" - powderpuff reu

Huck de knuffelkont begint steeds vaker plaats te maken voor Huck de actie-man. Meneer dendert regelmatig door het huis achter één van de honden aan of heeft de dikste lol met zichzelf en een speeltje. Ook kattenkwaad uithalen vindt hij prachtig. Zo besloot hij van de week ineens dat onder meubels klimmen toch wel erg leuk is en zat hij dus ook afgelopen dinsdag eventjes vast onder de bank. Niet dat hij hiervan onder de indruk was hoor… Na zijn ‘redding’ wilde hij gelijk weer terug eronder!
Toen blijft Huck ook wel een vent met een klein hartje hoor. Zo is hij het zoenen zeker nog niet verleerd en kan hij regelmatig ook zo lief en onschuldig uit de hoek komen dat je hem snel weer alles vergeeft. Qua houding is Huck zeker wel de dominante van de twee pups, maar hij stelt zich netjes onderdanig op naar de volwassen honden dus lijkt zeker geen haantje de voorste in het dagelijks leven te zijn. Nog altijd speelt hij ook graag alleen en heeft hij een hele verzameling aan speelgoed hier liggen waar je hem blij mee kan maken.
Tijdens socialisatie momentjes valt ons steeds meer op dat Huck vooral in eerste instantie erg rustig wordt in nieuwe situaties. Het lijkt alsof hij een beetje bevriest en alles langzaamaan in zich opneemt om daarna voorzichtig te gaan verkennen. Nadien merk je het gelijk als hij overprikkeld is door zijn dolle paar minuten dan waarna hij uiteindelijk in een diepe slaap belandt. Ze zijn ook nog zo jong hè, al die indrukken zijn niet niks voor die kleintjes! We doen altijd ons best overprikkeling te vermijden maar zeker met die jonkies kan dit soms erg lastig zijn natuurlijk.
Qua gewicht zit Huck inmiddels rond de 1,5 kilo wat ietjes meer is dan zijn moeder op deze leeftijd maar stukken minder dan zijn ooms. Het blijft bij dit ras moeilijk te voorspellen hoe groot een hond uiteindelijk zal worden dus we zullen nog even moeten afwachten op het antwoord hier op. Maar hij groeit in ieder geval goed en laat het duidelijk blijken als hij honger heeft en meer eten wil dus dat principe begrijpt hij inmiddels ook.

Blueberry Muffin Special Princess - "Miffy" - hairless teef

Inmiddels hebben we besloten dat Miffy toch haar naam zal houden en ze dus gewoon Miffy zal blijven heten. Mevrouw begint ook al aardig naar haar naam te luisteren wat af en toe best handig kan zijn.
Miffy is een beetje een drama queen. In nieuwe situaties zet ze het vaak eerst op een trillen voor ze pas echt alles in zich opneemt, ze zoekt veel steun bij ons maar is uiteindelijk ook wel een hondje dat de knop snel kan omzetten en iets leuk vindt. Qua houding tegenover andere honden is ze echter best onderdanig en zal ze gauw op haar rug gaan liggen, al wordt ze tegenover haar broer wel met de week steeds ‘feller’.
Met 6,5 week ging Miffy eindelijk de 1 kilo grens over, ja kleine meisjes worden groot, hahaha! Toch lijkt dat kleine formaat haar weinig in de weg te staan in het dagelijks leven want als puntje bij paaltje komt staat mevrouw haar mannetje wel hoor. Net zoals broer Huck heeft ze echter wel ook dat ze best gauw overprikkeld is en nadien in diepe dromen belandt die haar broer dan weer wat apart vindt soms (maar er wel voor zorgen dat hij lief dicht tegen haar aan gaat liggen om haar te steunen). Iets voor ons om rekening mee te houden maar dat komt wel goed, het draait om het vinden van een balans hè.
Miffy is in tegenstelling tot Huck juist steeds knuffeliger aan het worden. Zo ligt ze graag op je borst te slapen en zoekt ze je af en toe ook gewoon echt even op voor een knuffel. Ook is ze erg trouw en volgt ze je veelal op de voet door het huis. Haar grote voorbeelden zijn en blijven de andere meiden hier in huis tegen wie ze dan ook vreselijk opkijkt en heel veel respect voor heeft ook. Zelfs tante Elphie begint ze langzaamaan voor zich te winnen met haar houding terwijl die eigenlijk helemaal niet zo van pupjes houdt.
Woensdagavond vond een heel schattig moment plaats toen Miffy op het kussen kroop naast Abby en bij haar in slaap viel. Abby keek even verbaasd maar al gauw volgde een uitgebreide wasbeurt van Miffy’s oren waarna ze in Abby’s poten in slaap viel. Als ik niet al van de hitte aan het wegsmelten was dan deed dit moment het wel voor me zeg… Zo lief!

Meer foto's van de zevende week van de pups kunnen gevonden worden in dit album en in dit album.

Week 8

Dat was een pittig weekje zeg voor zowel de pups als wijzelf! Laat ik gelijk beginnen want er is genoeg te vertellen…
Vorige week vrijdag kwam de eigenaresse van de webshop Huisdier Zone (inmiddels omgedoopt tot Laura's Hondenboetiek) langs voor een photoshoot van de tweeling. Zij verkoopt o.a. slaapzakken en fluffy manden en wil hier graag productfoto’s van met dieren er in. Miffy en Huck mochten samen met hun moeder en de Shelties model staan in enkele producten en we kregen ook nog eens een geweldige goodiebag als cadeautje hier voor! Van tevoren was ik een beetje bang dat de twee het wat té spannend zouden vinden maar niets bleek minder waar. Ze gedroegen zich als volleerde modellen met prachtige kiekjes als gevolg!
Ik kreeg tijdens de photoshoot ook gelijk de nieuwste sticker voor op de auto overhandigd die ik kort daarvoor online had besteld. Aangezien al onze meiden een eigen naamsticker op de auto hebben kon Miffy natuurlijk niet ontbreken. Inmiddels zit de sticker er ook op dus hoort zij er helemaal bij.
Zondagmiddag kwamen twee vriendinnen op visite om even te puppyknuffelen. Ze zijn uiteindelijk de hele middag blijven hangen en ook blijven eten en tussendoor zijn we ook nog even (zonder pupjes, sorry) op Pokémon-jacht geweest in de wijk. De pups moesten zoals bij alle visite eerst weer even ontdooien bij het nieuwe bezoek maar lieten zich uiteindelijk van hun beste kant zien door te rennen en te dollen door het huis heen.
Maandag na het werk van Monique zijn we nog even wat gaan winkelen in het centrum. Een uitgelezen kans om de pups ook weer even mee te nemen en daar wat te socialiseren. Dit keer mochten ze in de Fundle hun omgeving bekijken maar al met al vonden ze het volgens mij meer slaapverwekkend dan indrukwekkend te noemen.
Dinsdag mochten de pups voor de allereerste keer mee met een echte wandeling met de grote honden niet hier in de buurt maar in natuurgebied Wellerwaard. Ze hebben hun ogen uitgekeken maar wat voelden ze zich stoer zeg. Ze liepen kwispelend stukjes mee en gedroegen zich al bijna als volleerde volwassen hondjes af en toe. Echt wat een natuurtalentjes!
Woensdag was helaas een diep trieste, zwarte dag in het Special Princess huishouden. Zeer onverwachts vonden wij in de namiddag ons teddy dwerg konijn McDreamy dood in zijn hok. Eerder die dag hadden we hem nog zien rondhuppelen maar op weg naar de waterbak heeft hij zeer waarschijnlijk een hartaanval gekregen met de dood als gevolg. We zijn er kapot van en waren, hoewel McDreamy toch al een tijdje kwakkelde met zijn gezondheid, toch erg geschokt ook door zijn plotselinge overlijden. We zijn erg dankbaar en blij dat de tweeling hem nog heeft kunnen leren kennen al zal zijn afwezigheid in Miffy’s opvoeding een groot gemis zijn.
Als afleiding zijn we die middag toch nog even op pad gegaan met de pups om even de gedachten wat te kunnen verzetten. Hoewel de kinderboerderij al dicht was bleek er nog genoeg te zien in het bos en de hekken daaromheen en hebben de pups dan ook weer heel wat nieuwe indrukken kunnen opdoen tijdens hun wandeling daar. Een specifieke geit en gans liepen een groot deel van de wandeling ook met ons mee en maakten het nodige kabaal waar de kleintjes in eerste instantie wel even van schrokken maar nadien ook gewoon weer huppelend naast liepen.
In de avond, na wat uurtjes slapen, kregen we ook nog even wat visite van een pupkoper van ons eerste nestje die even de kleintjes kwam bewonderen. Al met al een druk dagje dus voor de tweeling.
En dan vandaag, de 8-weken-dag van de kleintjes. Ook vandaag hebben we niet stil gezeten en weer een uitje ondernomen. Omdat we McDreamy toch naar zijn laatste rustplaats bij Dierencrematorium Majesta moesten langsbrengen besloten we ook eens een keertje wat verder van huis te gaan wandelen met de pups en twee Shelties (om onze aandacht goed te kunnen verdelen bleven de volwassen Chineesjes thuis maar wees gerust ook zij zijn niks tekort gekomen vandaag hoor). We wilden een nieuwe locatie opzoeken waar de pups zich weer in een totaal andere omgeving zouden bevinden en besloten naar een zandverstuiving te gaan. Al gelijk bij aankomst rook Miffy dat er andere luchtjes in de lucht waren, en al dat zand aan de poten liep maar wat raar. De eerste stapjes waren dan ook wat zwaar en ongemakkelijk maar uiteindelijk liepen de twee pups weer als vanouds lekker mee te waggelen. Ze deden het super en kunnen dan ook weer deze ervaring van hun lijstje met ‘eerste keren’ afvinken!

Iedere week probeer ik de weekfoto’s een bepaald thema te geven. De week van de geboorte had als thema ‘introductie’, week 1 had als thema ‘welcome home’, voor week 2 was het thema ‘summer time’, tijdens week 3 was het thema ‘happy Bday’, ‘back 2 school’ was het thema voor week 4, het thema ‘de tuin in’ stond centraal tijdens week 5, voor week 6 kozen we voor het thema ‘rockabye baby’ en het thema voor de 7e week was ‘family portret’. Deze week besloten we een photoshoot op locatie te doen die de themanaam ‘Huck & Miffy the explorers’ heeft gekregen. De foto’s zijn genomen bij natuurgebied De Haere bij de zandverstuiving waar we vandaag hebben wandelen.

Huckleberry Pie Special Princess - "Huck" - powderpuff reu

Huck lijkt deze week weer iets rustiger te zijn geworden. Hij is nog altijd een druktemaker van jewelste hoor, maar heeft ook weer wat meer tijd voor knuffelen en rustig observeren. Visite weet hij keer op keer om zijn pootjes te winden met een paar lieve likken en onschuldige blikken. Wel speelt hij liever dan dat hij op schoot zit bij hen dus wat dat betreft is hij nog altijd de speelse Huckleberry.
Tijdens de nachten spookt Huck wel nog altijd regelmatig dus daar valt nog wel wat winst te behalen. Al zijn er de afgelopen week ook wel een aantal nachten geweest dat we wel konden doorslapen dus uiteindelijk komen we er wel.
Met wandelingen en uitjes is Huck wel de makkelijkste van de twee. Zo vindt hij bijna alles leuk en is hij als hij iets spannend vindt gewoon erg rustig en kalm. Wel laat Huck het duidelijk merken als hij het ergens niet mee eens is, als hij een bepaalde kant (niet) op wil lopen, of niet gedragen wil worden maar mee wilt wandelen. Blaffen en grommen kan Huck ook steeds beter. Met name tijdens het spelen is dit steeds duidelijker te merken.
Huck is ruim 250 gram gegroeid deze week dus dat gaat de goede kant op. Meneer zit nu bijna op zo’n 1,8 kilo dus gaat qua gewicht waarschijnlijk zijn moeder wel iets voorbij die zo’n 1,9 kilo woog met 10 weken. In alle opzichten begint Huck ook steeds meer een heer te worden. Qua bouw en uitstraling is hij sowieso echt mannelijk maar ook in gedrag en speelsheid merk je inmiddels toch wel verschillen in vergelijking met onze meiden.
Het idee dat Huck over ruim een week alweer vertrekt proberen we nog zo min mogelijk aan te denken. Hoewel we weten dat het beter voor hem is om de wijde wereld in te gaan trekken en hij zeer goed terecht zal komen geeft het een hartverscheurend gevoel om je te beseffen dat we straks die gezellige man niet meer hier hebben rond huppelen. Hij speelt steeds vaker met de andere honden en loopt continu achter je aan door het hele huis… Hij is erg aanwezig maar op een goede manier. We gaan deze laatste anderhalve week dan ook nog even optimaal genieten van onze tijd met hem!

Blueberry Muffin Special Princess - "Miffy" - hairless teef

In tegenstelling tot Huck groeit Miffy stukken minder snel. Met een gewichtstoename van zo’n 70 gram in een week tijd zit mevrouw nu aan de 1,1 kilo wat nog altijd 100 gram minder is dan dat haar moeder met 6wkn woog. Pocket-puppy is dan ook haar nieuwe bijnaam, want deze kleine meid past nog steeds gemakkelijk in één hand of je jaszak. Maar laat je door haar formaat niet bedonderen. Wat Miffy mist aan formaat maakt ze goed met karakter. Want jeetje zeg wat kan die meid pittig uit de hoek komen, vooral ten opzichte van haar broer Huck. Inmiddels is ze er soms helemaal klaar mee dat hij haar aan haar staart door de ren heen slingert en dat zal ze hem laten weten ook! ;-)
Ook met wandelen is Miffy soms nogal een hittepetit. Ze wil snelheid, actie, lekker doorlopen en houdt er absoluut niet van om opgetild te worden voor een pauze. Toch vindt ze de Fundle ook wel erg fijn en is ze al meermaals (bijna) in slaap gevallen in deze draagtas.
De band tussen Miffy en de andere honden groeit ook steeds meer. Met name Abby is echt haar nieuwe moeder geworden maar ook Elphaba heeft ze steeds vaker leuke momentjes mee. Al blijft haar favoriete speelmaatje toch nog altijd grote broer Huck hoor, en zoeken ze ook zeker steun bij elkaar als iets te spannend wordt.
Miffy is een hondje dat veel kopieert en afkijkt wat soms positief en soms negatief kan zijn. Zo heeft ze van haar broer geleerd dat spelen onder de bank ook heel erg leuk kan zijn, maar leert ze daarentegen van de Shelties dat de wandelingen een groot feest zijn.
Iets wat Miffy wel nog altijd erg heeft is babygedrag. Probeert Huck juist al vaak extra zelfstandig te zijn, Miffy zoekt juist liever wat steun en hulp op en ligt ook het liefst lekker tegen een andere hond aan tijdens het in slaap vallen. Qua karakter is ze wel echt duidelijk terughoudend naar vreemden in tegenstelling tot haar broer die meer een allemansvriend is. Maar als mensen met een leuk hoog stemmetje tegen haar praten is het ijs al gauw gebroken.

Meer foto's van de achtste week van de pups kunnen gevonden worden in dit album en in dit album en de foto's van de photoshoot staan in dit album.

Week 9

Wat voelt het toch raar om alweer het laatste puppydagboek van dit nest te schrijven. Een deel van mij zou willen dat deze tijd eeuwig zou duren, en kan dan ook echt nog niet dit hoofdstuk afsluiten. Een ander deel van me is echter helemaal op, kan gewoon echt niet meer en heeft rust nodig dus is ergens ook wel blij dat er een weer wat rustigere periode aan zit te komen nu. Maar genoeg over wat komen gaat, laten we eerst eens even terugblikken op de laatste anderhalve week!
Vorige week vrijdag kwamen de bestelde lijnen voor de dames binnen. Onze meiden hebben alweer heel wat jaren persoonlijke riemen van Tuffstuff uit de UK, spotgoedkoop maar van super kwaliteit en ook erg leuk om te zien. Met Miffy als nieuwe toevoeging aan onze roedel had die toch een eigen riem nodig dus besloten we voor alle meiden een nieuwe te bestellen één maatje langer dan wat ze nu hebben. Deze bestelling kwam dus vrijdag binnen dus werden er gelijk even wat foto’s gemaakt natuurlijk hè!
Zaterdag hadden we eigenlijk het plan om een dag naar Amsterdam te gaan om daar wat te socialiseren met de pups. Helaas gooiden wegwerkzaamheden roet in het eten en durfden we het wegens de verwachtte file-drukte niet aan. Wel gaf dit ons een extra dag om wat bij te komen wat we na de afgelopen tijd eigenlijk ook wel goed konden gebruiken.
Zondag kwam Huck zijn toekomstige baas nog even op visite. Hij heeft weer even wat tijd doorgebracht met de kleine jongen en we zijn ook nog samen wat door de buurt gaan wandelen met de hondjes zodat we konden laten zien hoe goed Huck dit al deed.
Deze afgelopen week had mijn moeder een gatenkaas rooster op haar werk wat zorgde voor veel extra tijd met de pups. Om die reden besloten we dan ook maandagmiddag na haar werk nog even met alle honden op pad te gaan. Ja, we durfden het aan… Met vier volwassen honden en twee pups naar het bos, het was me een avontuur, hahaha! Al met al ging het best oké, al hadden we niet echt rekening gehouden met de tijd die we kwijt zouden zijn aan deze wandeling. Wees gerust, de pups hebben het merendeel van de tijd op de arm of in de tas gezeten. Maar al met al begon de schemering al in te zetten tegen de tijd dat we terug kwamen bij de auto. Een paar meter lopen met die kleintjes en je bent zo weer tien minuten verder immers. De hele terugweg heeft Miffy in diepe rust in de Fundle doorgebracht, ze vond het wel welletjes en besloot gewoon alvast wat te gaan slapen ondanks de afstand die we nog moesten afleggen. Ach heerlijk toch, daar is de tas ook voor natuurlijk!
Dinsdagmiddag had ikzelf onverwachts een afspraak staan bij de pedicure. Deze was verzet en omdat zij toch nog graag de pups wilde zien besloten we die meteen mee te nemen. Ze hebben zich keurig gedragen en ook weer wat nieuwe ervaringen daar opgedaan met alle luchtjes en geluiden in de praktijk. Nadien zijn we ook nog even bij de lokale Jumper gestopt met het doel een big-shopper te kopen voor het puppypakket van Huck. We konden maar geen goede doos/box vinden om al zijn spullen in te doen dus dit leek ons de handigste en meest logische oplossing. We gingen er van uit hier een klein bedrag aan kwijt te zijn maar tot onze grote verbazing kregen we gewoon de tas plus inhoud gratis mee. Een prachtige grote tas gevuld met wat puppyspeeltjes en lekkers voor de kleine vent bij zijn nieuwe baas, echt zo lief! Dikke pluim dan ook voor deze winkel want hoewel wij al jarenlang trouwe klant zijn had ik zo een mooi gebaar echt niet verwacht. Dinsdagmiddag hebben we overigens ook nog wat tijd besteed aan foto’s maken voor de kerstkaart… Ja ik weet het ik ben er vroeg bij, maar je moet wat met een pup die dit weekend al vertrekt hè! De foto’s houd ik nog even voor mijzelf maar houd de site (en voor vrienden brievenbussen/inbox) in de gaten in december voor het eindresultaat.
Woensdagmiddag besloten we nog een uitje te plannen met alle honden samen. Zo tijdens deze laatste dagen wilden we een aantal mooie, blijvende herinneringen maken dus besloten we naar Roggebotstaete te gaan om daar nog een stukje te lopen. Onderweg zijn we meerdere paarden tegen gekomen en hebben de pups zich weer van hun beste kant laten zien door netjes wat stukjes mee te lopen met de rest van de roedel. Op weg terug naar huis hebben we nog een stop gemaakt bij de McDonalds maar echt veel hebben de kleintjes hier niet van mee gekregen. Die lagen al heerlijk te slapen in de buggy en werden pas weer wakker voor de deur van ons huis.
Donderdag zou dan eindelijk het langverwachte uitje naar de grote stad op de planning staan! Helaas kregen wij die ochtend te maken met een flinke schrik toen Abby ineens weer een epileptische aanval had. Ze leek het juist zo goed te doen de laatste tijd dus de aanval kwam redelijk onverwachts, en hoewel hij niet zo lang was als de vorige keer (gelukkig!) was het alsnog wel een heftige weer. We hebben even getwijfeld of we de plannen zouden cancelen maar uiteindelijk na wat uurtjes slaap in de ochtend besloten we toch richting Amsterdam te rijden maar er een rustige dag van te maken. We hadden afgesproken bij het Amsterdamse Bos met onze oud-buurman en zouden daar eigenlijk eerst een stuk wandelen voor we naar het pannenkoekenhuis zouden gaan. Dat wandelen hebben we echter geschrapt ivm Abby’s welzijn dus we zijn meteen richting het restaurant gelopen om daar wat te eten. De pups gedroegen zich keurig en hebben eigenlijk niet eens veel meegekregen van het eten want alle indrukken (waaronder het geluid van laag overvliegende vliegtuigen) die ze onderweg naar Boerderij Meerzicht opdeden was al genoeg om in een diepe slaap te belanden toen we eenmaal daar waren.
Na het eten zijn we buiten het restaurant nog even naar de dierenwijde gelopen. De kippen waren flink herrie aan het maken dus trokken meteen de aandacht van de pups. Uiteindelijk hebben ze hun ogen uitgekeken naar al het pluimvee en de hertjes, en dat terwijl ze op de heenweg naar Amsterdam ook onderweg nog even snel kennis hadden gemaakt met wat schapen.
Omdat ik ze wel echt nog even de drukte van de stad wilde laten zien, maar de binnenstad mij iets teveel van het goede leek, besloten we een tramhalte in de buurt op te zoeken om daar nog even een klein stukje te gaan lopen. De geluiden vonden ze maar wat vreemd maar wat deden ze het goed zeg! Uiteindelijk liepen ze zonder problemen op het grasveld naast de tramrails en plasten ze zelfs nog eventjes netjes daar voor we aan onze terugreis begonnen.
Eenmaal thuis bleek wel dat het wat veel was geweest voor de tweeling. Ook werd het verschil tussen de twee pups hierin gelijk weer overduidelijk. Zo besloot Miffy met mij nog even wat te dutten op de bank, heerlijk onder een dekentje… Terwijl Huck het huis op stelten zette en overprikkeld in de rondte rende met de andere honden achter zich aan. Ach ja hij had er lol in zullen we maar denken, hahaha!
Vrijdag, Huck’s laatste dagje hier, besloot ik op speciale wijze vast te leggen… Ik heb mijn allereerste vlog gemaakt en wel van hoe de pups deze dag hebben doorgebracht. Net zoals toen er nog twee pups over waren uit ons tweede nest zijn we ook met Huck & Miffy even naar Natuurpark Lelystad geweest voor een wandeling. Verder hebben we in de avond ook nog de Intratuin bezocht en zijn beide pupjes weer even gewassen in de gootsteen. We hebben geprobeerd zo veel mogelijk te genieten van deze laatste dag met de enige reu hier in huis en nog even lekker geknuffeld en gespeeld terwijl we ondertussen zijn overvolle puppypakket klaar maakte voor vertrek.
En zaterdag was het dan zover, Huck werd al vroeg in de ochtend opgehaald om aan zijn nieuwe leven te beginnen. Zijn eigenaar kwam bepakt en bezakt deze kant op met een tas gevuld met spulletjes voor zijn nieuwe kleine jongen wat alleen al super was om te zien. Het vertrek zelf was moeilijk, Monique was in tranen en hoewel ik het zelf droog heb weten te houden heb ik veel tranen moeten verbijten.
Als afleiding zijn we nadien dan ook maar gelijk op pad gegaan met de overgebleven meiden om allemaal even onze gedachtes te verzetten. Na een stop bij de Pet’s Place voor een Dierendag goodiebag (en het kopen van een mand die ik niet kon laten liggen voor Miffy, hihi) besloten we even de rustige hei op te zoeken. Miffy vond het heel bijzonder alle luchtjes daar maar leek gelukkig haar broer niet zo te missen in eerste instantie. Glacee kon even lekker alle stress er uit rennen en ook de andere meiden vonden het ogenschijnlijk fijn even een frisse neus te halen en bij te komen van alle emoties van die ochtend. Bij thuiskomst bleek het echter toch wat teveel voor de kleine meid. Ze werd wat ziekjes, overgeven (waarschijnlijk van alle stress en toch ook inspanningen van de afgelopen dagen, zij kan wat dat betreft ook stukken minder hebben dan haar broer), en vertoonde ook wat depressief gedrag hier thuis zo zonder haar broer. De rest van de avond is het hele huishouden nog van slag geweest en ook voor ons was het moeilijk een routine te vinden zo zonder die vrolijke, gekke, kleine jongen om ons heen. Gelukkig begon Miffy zich rond middernacht weer wat beter te voelen, te spelen en ging ze ook weer wat eten. Eenmaal op de slaapkamer aangekomen ging ze helemaal los met haar moeder. Wat hebben die twee leuk gespeeld zeg. Ietwat minder fijn dat dit tot 3 uur na middernacht moest doorgaan maar we waren al lang blij dat Miffy weer wat normaler gedrag vertoonde en genoot van het speelmoment. En ineens kroop ze nadat ik haar in haar mand had gezet onder de deken, begon ze wat te graven en kroop ze uiteindelijk dicht tegen me aan om lekker te slapen tot 7.30u. Na even beneden te hebben gespeeld en te hebben gegeten zijn we daarna nog even terug naar bed gegaan waar ik om 11u de schrik van mijn leven kreeg. Miffy was weg! Ze lag niet meer op bed en hoewel de andere meiden rustig lagen te slapen op de slaapkamer was zij nergens meer te bekennen. Ik haalde me eventjes de gekste dingen in het hoofd tot mevrouw vrolijk kwispelend onder het bed vandaan kwam. Ze was zelf van het trappetje naast mijn bed af geklommen (en ik was hier niet van wakker geworden, waarschijnlijk door haar lichtvoetigheid in combinatie met de medicatie die ik op had vanwege al mijn pijnklachten inmiddels), had netjes geplast op de puppypad en was vervolgens lief gaan spelen met speelgoed onder mijn bed zonder de andere honden tot last te zijn. Wat ben ik toch trots op deze kleine dame, ondanks de grote schrik! Vandaag heeft ze verder veel geslapen, net zoals de andere meiden, ze zijn duidelijk aan het bijkomen van alles al beginnen ze wel weer wat meer vrolijk en speels gedrag te vertonen inmiddels gelukkig.
En ook van Huck hebben we de eerste update binnen! Hoewel hij hier en daar wat dingetjes nog wat spannend en nieuw vond en natuurlijk goed moet wennen aan het leven zonder roedel om zich heen doet hij het naar omstandigheden goed bij zijn nieuwe familie. Hij is alweer lekker vrolijk en speels, heeft ook al de buurt een beetje verkend en heeft inmiddels officieel een nieuwe naam gekregen. Fény, wat licht betekent in het Hongaars. We hebben ook al wat filmpjes en foto’s van hem binnengekregen dus zijn er van overtuigd dat het helemaal goed gaat komen met die kleine vent!

Ik wil iedereen bedanken die de tijd en moeite heeft genomen iedere week weer deze puppydagboekjes te lezen. Ik weet dat velen vinden dat ik vaak wat te langdradig ben van stof, maar dit soort verhalen zijn voor mij niet alleen een manier van mijzelf uiten maar ook een herinnering voor later aan deze prachtige tijd. Ondanks het vele werk dat in deze dagboekjes zit zal ik de wekelijkse routine hier in zeker nog gaan missen. Ik vond het geweldig om dit nest waar we zo lang op gewacht hebben met jullie allemaal te kunnen delen. Het was een nest met een lach en een traan, waar heel wat emoties bij kwamen kijken en welke ons echt niet in de koude kleren is gaan zitten. Het is een hele heftige tijd geweest voor ons, de pups maar vooral ook voor moeder Glacee. We gaan nu genieten van onze welverdiende rust samen met onze nieuwe roedel en hopen dat de tijd de wonden die er nog zijn zal helen voor zowel onszelf als Glacee.

Ik ben waanzinnig trots op dit nest en had deze tijd voor geen goud willen missen. Lieve Huck ik wens je het allerbeste toe bij je nieuwe familie en hoop je nog vaak te zien en veel van je te horen. Je gaat vast en zeker een prachtig leven daar tegemoet, heel veel geluk toegewenst samen!

Iedere week probeer ik de weekfoto’s een bepaald thema te geven. De week van de geboorte had als thema ‘introductie’, week 1 had als thema ‘welcome home’, voor week 2 was het thema ‘summer time’, tijdens week 3 was het thema ‘happy Bday’, ‘back 2 school’ was het thema voor week 4, het thema ‘de tuin in’ stond centraal tijdens week 5, voor week 6 kozen we voor het thema ‘rockabye baby’, het thema voor de 7e week was ‘family portret’ en week 8 kreeg de themanaam ‘Huck & Miffy the explorers’. Het thema voor deze laatste week heb ik lang over nagedacht maar toen ik van de week even was winkelen wist ik het… Het is ‘Autumn Goodbye’ geworden, en de naam zegt eigenlijk denk ik wel genoeg. Volgens mij vonden de pups dit de leukste photoshoot tot nu toe, jeetje zeg wat hebben ze zich vermaakt met de attributen! Wil je pups een plezier doen koop dan lekker low-budget wat herfst spulletjes van de Action, hahaha. Het heeft in ieder geval leuke foto’s opgeleverd ondanks dat vanwege de regenval de shoot niet buiten kon plaatsvinden zoals eigenlijk het plan was.

Huckleberry Pie Special Princess - "Huck/Fény" - powderpuff reu

Oh Huck toch… Wat ga ik je missen en wat doet het pijn om dit laatste hoofdstukje over je te schrijven. Wat heb ik genoten van onze tijd hier samen, ondanks alle slapeloze nachten die je me hebt bezorgd en zoenaanvallen die mijn bril regelmatig flink beslagen achter liet, hihi. Je bent me er een jongen, men kan niet om je heen maar dat is ook precies wat je zo leuk maakt.
Huck heb ik de laatste twee maanden leren kennen als een actief, eigenwijs, ietwat dominant maar tegelijk ook een tikkeltje onzeker hondje dat bovenal een zeer vrolijk karakter heeft. Het leven is een feest volgens Huck, en als het even geen feest is dan zal hij wel van zich laten horen tot dit wel weer het geval is. Nog nooit heb ik een pupje gehad die zo veel zoent als Huck, maar wat is het toch een schattige eigenschap van meneer zeg!
Tijdens wandelingen begint hij steeds meer zijn neus te gebruiken, en ieder blaadje of takje dat onderweg gevonden wordt moet worden meegenomen natuurlijk. In nieuwe situaties blijft hij erg kalm en lijkt hij soms zelfs wat in shock, hij geeft zich gelijk over wat er voor zorgt dat hij gauw went aan nieuwe dingen en daarna zich gedraagt alsof hij het al jarenlang kent. In contact naar andere honden kan hij in eerste instantie erg onzeker zijn maar als hij eenmaal een band heeft met de ander gaat hij het liefst helemaal los en tekeer! Huck is ook vreselijk loyaal, hij volgt ons door het hele huis en wil graag overal met zijn neus bovenop zitten.
Inmiddels heeft meneer de 2 kilo grens gepasseerd en heeft hij ook aardig wat puppyvet. Op zich wel een fijne gedachte want de tijd dat hij nauwelijks wilde eten en dus ook bijna niet aankwam ligt nog niet zo heel erg ver achter ons. Desalniettemin is in korte tijd het verschil tussen broer en zus opgelopen naar zo’n 800 gram en is Huck ook in zijn gedrag al een stuk volwassener en zelfstandiger dan zijn kleine, jonge zusje.
Huck verhuist naar het midden van ons land waar hij in een kleine maar zeer fijne familie terecht zal komen. Hij is wel enigshondenkind, iets wat vast nog wel even wennen zal zijn voor hem in het begin, maar we zijn er van overtuigd dat hij dit prima aankan en hier vast en zeker snel aan went. Hij is immers een hond die zich het liefst op mensen richt, dus met voldoende aandacht van zijn nieuwe eigenaar moet dat goed komen.

Blueberry Muffin Special Princess - "Miffy" - hairless teef

Miffy is en blijft het kleine onderdeurtje. Met ruim 1300 gram zit ze inmiddels een paar gram boven het gewicht van haar moeder met zes weken. Het groeien gaat wel steeds beter en ze is ook nog altijd netjes in proportie, maar of ze ooit zo ‘groot’ zal worden als moeders is nog even afwachten.
Het karakter van Miffy is in vele opzichten het tegenovergestelde van haar grote broer. Ze is wel erg speels maar tegelijkertijd ook erg rustig, in de meeste situaties zeer onderdanig en ze kan ook best wel eens last hebben van een humeurtje. Ze is gewoon eigenlijk precies haar moeder, maar dan wel iets makkelijker dan dat die was op deze leeftijd. Want hoewel Miffy wel een dramaqueen is en flink kan trillen om niks in nieuwe situaties, is ze tegelijkertijd ook erg rustig en stil in zulke situaties en laat ze het allemaal maar over zich heen komen. Ze lijkt door haar terughoudendheid en eenkennige karakter wat meer timide dan haar broer maar als puntje bij paaltje komt is niks minder waar. Het is bij haar meer een act om voorzichtig dingen te kunnen onderzoeken, waarna ze zich al gauw uit schud en met haar staart omhoog op gaat naar het volgende avontuur.
Miffy is wel echt een vreselijke koukleum (net zoals haar moeder). En omdat ze duidelijk nog meer slaap nodig heeft dan haar broer brengt ze veel tijd door in de Fundle tijdens wandelingen en uitjes. Ze vindt het heerlijk in die tas, lekker warm op een kussentje terwijl ze geschud wordt door het wandelen en geen last heeft van anderen. Mede door dit soort karaktertrekjes van haar zie ik veel van Ashley terug in Miffy. Iedereen die mij een beetje kent weet hoe kapot ik was en nog altijd ben van het verlies van Ash, en hoe erg ik het hebben van zo een klein maatje mis. Ashley vervangen zal ze nooit kunnen, en dat wil ik ook absoluut niet. Maar ergens heb ik wel voorzichtig de hoop dat ze wellicht wat dingetjes van Ash kan overnemen en mij zo kan helpen met het verwerken van het verlies van haar. We zullen het zien, dat zal de tijd leren, maar voor nu blijft ze in ieder geval lekker zo veel mogelijk mee gaan in de Fundle zodat ze goed leert dat dit een veilige en comfortabele plek is.
Abby en Miffy hebben elkaar inmiddels helemaal gevonden. Hoewel Abby ook heel veel tijd doorbrengt met Huck merk je dat ze Miffy toch wel steeds wat extra opzoekt. Ze slapen vaak samen in dezelfde mand of bench, Miffy krijgt regelmatig uitgebreide wasbeurten van Abby en als je Abby roept loopt Miffy vaak ergens naast of onder haar door mee te huppelen.
Miffy vindt al echt dat ze erbij hoort. Waar Huck nog regelmatig de ren opzoekt als hij wilt slapen, of zijn eigen ding doet als de rest ergens anders mee bezig is doet Miffy steeds maar weer haar uiterste best bij de rest van de roedel te horen. Spelen die samen dan staat zij ernaast, krijgen ze een snoepje of eten dan zit ze netjes in het midden te wachten in de hoop niet overgeslagen te worden… Ik zei toevallig van de week nog, hoe komt het toch dat alle honden die wij aanhouden uit een nest zo jong al zo een saamhorigheidsgevoel hebben. Zouden wij zelf iets anders doen in de opvoeding waardoor dit ontstaat? Na lang overdenken ben ik eigenlijk tot de conclusie gekomen dat ik denk dat dit niet zo is. Deze honden kiezen ons uit en niet andersom, en dat de klik binnen de roedel zo goed is komt juist daardoor. Hoewel we er van overtuigd zijn dat Miffy haar broer vreselijk mist hopen we dat de roedel haar wat troost biedt. Het zal even duren voor ze gewend is aan een dagelijks leven zonder hem, net zoals andersom ook het geval is, maar uiteindelijk zal dat allemaal wel goed komen.

Meer foto's van de negende week van de pups kunnen gevonden worden in dit album.

Week 10 - RIP Miffy

Wat een puppytijd had moeten zijn om van te genieten is uitgelopen op één groot drama… Na het verlies van Apple & Blossom in een week tijd na de geboorte van ons derde nest is nu ook onze eigen Miffy met 10wkn overleden. Haar verhaal is hieronder te lezen.

Het begon allemaal vorige week zaterdag nadat Miffy’s broer was vertrokken naar zijn nieuwe eigenaren. Aan het begin van de middag leek Miffy helemaal normaal maar in de namiddag begon ze ineens vreselijk over te geven. Dit heeft uiteindelijk zo’n 2 uur geduurd waarna ze diep in slaap viel. Op advies van de dierenarts hebben we haar wat beschuit/soepstengels gegevens en langzaamaan werd ze weer de oude. Ze leek nog wel wat depressief om het vertrek van haar broer, maar eten en drinken ging uiteindelijk weer beter en haar speelsheid ten opzichten van de andere honden had ze gelukkig helemaal niet verloren.
Zondag en maandag hebben we bewust zo min mogelijk gedaan om Miffy te laten herstellen. Zondag heeft ze het grootste deel van de dag liggen slapen en maandag merkte we aan haar dat ze weer op zoek was naar meer actie. Ze heeft beide dagen niet gekotst dus dinsdag besloten we voor het eerst weer mee weg van huis te gaan. Niet teveel en te lang, zeker niet omdat ze die ochtend toch onverwacht weer een keertje overgaf (maar het hier gelukkig bij bleef). Verder was er echter niks aan de hand en ook woensdag gedroeg ze zich weer als normaal en hield ze al haar eten binnen.
Donderdag begon het overgeven echter weer en na beide maaltijden te hebben overgeslagen die ochtend/middag hebben we die namiddag de dierenarts opgezocht (we hadden in de tussentijd dus wel al telefonisch contact gehad hoor, even voor de duidelijkheid). Miffy was op dat moment verder nog wel levendig en speels, had ook al die tijd normale ontlasting gehad alleen gaf ze dus af en aan over (en at ze slecht, maar dat is iets wat al sinds haar geboorte bij haar speelt). De dierenarts vermoedde toch stress in combinatie met een geïrriteerde maag door het vele overgeven, wat nu een soort wisselwerking op elkaar zou hebben. We hebben medicatie gekregen tegen de misselijkheid en gingen met goede moed weer terug naar huis.
De uren daarna verslechterde haar toestand steeds meer. Het overgeven hield ondanks de medicatie niet op en eten wilde ze absoluut niet. Ook leek ze pijn te hebben dus het vermoeden bestond dat ze last had van een maagzweer. Vrijdag hebben we de dierenarts weer bezocht, heeft ze daar twee spuiten gekregen tegen de pijn en het overgeven en hebben we nieuwe medicatie meegekregen voor thuis. Ook moesten we, vanwege haar toestand, gaan dwangvoeren. Ieder uur wat voeding in een spuitje toedienen. Het kreunen werd minder en het overgeven stopte helemaal. Nog steeds wilde ze niet zelf eten maar dwangvoeren ieder uur ging goed en ze hield alles ook binnen. We hebben het huis extra warm gemaakt voor ‘r omdat ze door het slechte eten onderkoeld begon te raken, en die avond begon ze weer wat rond te lopen door het huis.
Tijdens de nacht van vrijdag op zaterdag begon ze ineens echter problemen te krijgen met haar darmen… Ze moest poepen maar had hier de kracht niet voor. In overleg met de dierenarts hebben we Nutridrops toegediend in de hoop dat dit haar de kracht zou geven zelf te gaan poepen. Helaas kwamen de Nutridrops inclusief alle andere medicatie en voeding van de laatste paar uren er vanmiddag ineens allemaal weer uit. Ze werd ook steeds slapper en kon inmiddels bijna niet meer op haar benen staan. Na meermaals telefonisch contact vonden we allemaal haar toestand te snel verslechteren dus zijn we met spoed naar de dierenarts gereden. Eenmaal daar bleek ze inmiddels in een soort van shock toestand te verkeren. Er is een röntgen foto gemaakt en hierop was wel een obstructie van de darmen te zien maar het was niet te zeggen of dit niet misschien juist komt door het slechte eten van de afgelopen dagen (dit droogt de darmen uit en zou dus ook een gevolg van het overgeven kunnen zijn, maar kan ook de oorzaak van de klachten in eerste instantie zijn geweest natuurlijk). Omdat haar toestand zo kritiek is hadden we twee opties… Of gelijk laten opereren om het darmstelsel weer op gang te krijgen. Maar gezien haar zeer kleine formaat en ernstig verzwakte toestand is het nog maar de vraag of ze dit zou overleven. Of haar daar achterlaten om de 24-uurs zorg in te gaan. Ze zou dan daar in een couveuse gelegd worden, iets laxerend krijgen en vanavond mee naar huis gaan met de dienstdoende dierenarts (die zelf ook een couveuse aan huis heeft). Het risico van iets laxerend geven is dat dit tot uitdroging kan leiden. Drinken deed ze tot een paar uur geleden nog wel en in combinatie met de dwangvoeding heeft dit er voor gezorgd dat ze op dit moment nog niet is uitgedroogd, maar dat zal niet lang meer duren in haar huidige toestand. In overleg hebben we besloten toch voor deze laatste optie te gaan omdat wij allemaal betwijfelden of zij een operatie op dat moment überhaupt aankon.
Met veel pijn in ons hart hebben we ons kleine meisje achter moeten laten. We zouden het horen zodra er nieuws was en mochten zelf ook ten alle tijden bellen als we een update wilden horen. Haar toestand was zeer kritiek dus het was echt de vraag of ze het zou gaan halen. We voelde ons verslagen, na alle tegenslagen rondom dit nest en het vechten voor alle vier de pups dreigden we nu wellicht een derde pup kwijt te raken. Ik heb ook nog even gevraagd of het niet toch iets genetisch kon zijn, maar de dierenarts verzekerde mij dat de kans hier op zeer klein was. Het was gewoon weer dikke pech allemaal, zoals wel vaker het geval is in ons leven.
Aan het begin van de avond werden we gebeld met een update. Miffy had een soort klysma gehad waarbij een erg groot stuk van ‘iets’ was uitgekomen. Er zat nog een stuk vast in de darmen dus ze wilden sowieso afwachten of dit er vanzelf uit zou gaan komen. Er zat ook dwangvoer bij de ontlasting dus dat liet zien dat het maag-darmsysteem wel nog naar behoren functioneert. Er was onderhuids vocht toegediend en ze lag onder een warmtelamp in de couveuse. Na ons vertrek is ze uiteindelijk toch uitgedroogd maar ze leek aan de beterende hand. Haar vochtniveau was echter toch nog iets te laag dus ze zouden haar later die avond nogmaals vocht toedienen voor een kleine oppepper. Ze kon wel weer een klein beetje lopen en keek ook wat opgewekter uit haar ogen dus dit was allemaal voorzichtig positief nieuws te noemen. Ook dronk en plaste ze nog altijd, net zoals ze hier ook al die tijd deed, dus dit was ook niet achteruit gegaan.
Hoewel we wisten dat haar toestand nog altijd kritiek was begonnen we toch weer een klein beetje hoop te krijgen. Onze kleine meid was een vechter en misschien zou ze het toch gaan redden. De update later die avond deed ons alle moed echter weer terug in de schoenen zakken. Helaas was Miffy’s toestand toch weer verslechterd en had ze inmiddels ook weer pijn en onderkoelingsverschijnselen. Ze zou die nacht mee naar huis gaan met de dierenarts en als haar toestand in de ochtend nog hetzelfde was of was verslechterd zouden ze toch overgaan op een operatie. We bereidde ons voor op een zware nacht en probeerde zoveel mogelijk afleiding te vinden om de uren door te komen.
Rond 1 uur ’s nachts besloot ik nog even een bad te nemen om daarna hopelijk toch wat uurtjes slaap te pakken toen de telefoon ging. Eigenlijk wist ik het toen al gelijk… Monique nam op maar ik kon niet verstaan wat ze zei, uiteindelijk zijn we op mijn kamer gaan zitten met de telefoon op speaker en hebben we de dierenarts aan het woord gelaten. Miffy was er niet meer, ze was overleden. We moesten op dat moment beslissen hoe nu verder. Zouden we haar gelijk ophalen of op een later tijdstip, wilde we een autopsie of niet, etc. Uiteindelijk besloten we om haar niet die nacht nog op te halen om de roedel toch wat uurtjes slaap te laten pakken. Een autopsie (in Utrecht) zag ik na wat uitleg van de dierenarts ook niet zitten maar een eigen onderzoek door onze dierenarts zelf twijfelde ik heel erg over. Hoewel ik in eerste instantie heb aangegeven dit niet te willen hebben we uiteindelijk tien minuten later toch teruggebeld met de vraag of zij zelf de volgende ochtend Miffy nog even zou willen open maken om te kijken of we achter een oorzaak konden komen. Al was het maar iets dat zou kunnen verklaren hoe dit heeft kunnen gebeuren.
De nacht zelf heb ik verder nauwelijks geslapen. Ik ben voor wat afleiding maar het huis wat gaan opruimen en heb het puppydagboek van week 9 nog even vertaald naar het Engels. Enerzijds een hartverscheurende klus, anderzijds wilde ik dit na alles nu even zo snel mogelijk achter de rug hebben omdat de emoties nu toch nog zo vers waren. Uiteindelijk heb ik één á twee uurtjes slaap kunnen pakken tot we in de ochtend werden gebeld door de dierenarts. We konden Miffy komen ophalen. Eenmaal daar aangekomen werd Abby gelijk onrustig… Ze wilde ‘haar baby’ ophalen en sleurde me zowat de behandelkamer in waar we Miffy in de armen van de dierenarts die dag daarvoor hadden achtergelaten. Haar neus trok haar naar de achterkamer waar Miffy op de tafel lag, helemaal netjes gewassen en gehecht zodat weinig te zien was van het onderzoek dat die ochtend had plaatsgevonden. Een echte oorzaak hebben we nog steeds niet maar de dierenarts heeft wel wat antwoorden kunnen vinden. In Miffy’s darmen was een harde substantie gevonden dat uiteindelijk een soort haarbal bleek te zijn. De theorie is dat dit waarschijnlijk voor een obstructie heeft gezorgd en dat een kettingreactie heeft veroorzaakt. Zowel op de echo als röntgen was echter niet duidelijk te zien wat er zat en of dit echt gevaarlijk was, wat behandeling dus ook zeer moeilijk maakte. Waar de haarbal precies van afkomstig was zullen we nooit weten. Miffy was niet te type om dingetjes van de grond te eten maar raapte wel af en toe wat op, zo ook pluisjes als ze deze tegenkwam. Daarnaast lag ze de laatste weken natuurlijk ook regelmatig flink bij Abby te sabbelen die inmiddels in de rui is. Ook dit zou een goede verklaring kunnen zijn dus. Hoe dan ook was de eindconclusie van de dierenarts en ook onszelf eigenlijk wel dat anders handelen waarschijnlijk weinig nut had gehad. Een operatie had ze gezien haar zwakke toestand toch niet overleefd, en niemand had kunnen denken dat zoiets als dit voor zo een einde zou kunnen zorgen. Of eerder ingrijpen nut had gehad valt ook te betwijfelen, want de dierenarts legde ons ook uit dat als ze nog in goede gezondheid had verkeerd dit uit de darmen opereren ook een knap lastige klus was geweest. Gezien Miffy’s kleine formaat (1,3 kilo op het moment) zijn haar organen nog zo klein dat deze bijna niet te opereren zijn, dus zelfs al waren we er vroeg bij geweest valt het te betwijfelen of ze nog te redden was.
Echt een troost is dit helaas niet, want hoewel we er vrede mee hebben dat we weinig anders voor ons meisje hadden kunnen doen neemt dat niet alle pijn en het verdriet weg. De dierenarts heeft ons ook verteld hoe Miffy aan haar einde is gekomen. Ze lag in mand naast haar bed omringt door kruiken en dekens en ieder uur stond de wekker om even te kijken hoe het ging. Rond 00.30u merkte ze dat Miffy wel erg rustig begon te worden en de onderkoeling steeds erger werd. Ze heeft haar toen weer geprobeerd opnieuw warm in te pakken en tijdens dit proces blies ze haar laatste adem uit.
Abby had in de praktijk al door wat er gaande was en was duidelijk aangeslagen. Ze vertoonde ineens allerlei stres signalen en probeerde ons zo goed mogelijk te steunen. We hebben Miffy mee naar huis genomen in een van haar favoriete speel/slaaphuisjes met het shirtje dat Monique de afgelopen 48-uur voor haar had gebreid als dekentje over haar heen. Bij thuiskomst rook Glacee de aanwezigheid van Miffy gelijk en begon ze wild te kwispelen. We hebben Miffy op de grond gelegd zodat alle honden konden snuffelen en ervaren wat er was gebeurt. Glacee begon gelijk vreselijk te trillen en nadien Miffy te wassen, net zoals ze bij Blossom en Apple had gedaan toen deze waren overleden. Ze is meerdere keren terug gegaan naar Miffy en we hebben haar de tijd gegeven afscheid te nemen tot ze een koekje van ons aanpakte en Monique de kans zag Miffy uit de huiskamer mee te nemen.

We zijn er kapot van. Hoewel wij beiden mensen zijn die altijd ons proberen voor te bereiden op het ergste hadden we dit echt niet zien aankomen. Woensdag was ze nog zo een vrolijk, blij en speels pupje en binnen een paar dagen veranderde dit compleet. Ze maakte al echt deel uit van de roedel en ook tijdens haar ziekbed hebben de meiden hun best gedaan om Miffy te steunen. Elphaba en Eevee kwamen af en toe bij haar kijken, Abby waste haar regelmatig van top tot teen en viel dan naast haar in slaap en mama Glacee probeerde tevergeefs haar kontje en buikje te masseren omdat ze door had dat hier iets mis zat. Het mocht allemaal helaas niet baten, we zijn zelf zo’n 36-uur lang 24/7 bezig geweest met Miffy en de dierenarts op haar beurt ook zo’n 12-uur lang maar uiteindelijk was de uitkomst onvermijdelijk.
Miffy’s verlies komt extra hard aan, niet alleen vanwege alle ellende rondom dit nest, het verdriet van ons en de roedel maar vooral ook om wat Miffy in de laatste weken voor mij is gaan betekenen. Afgelopen week durfde ik voor het eerst uit te spreken dat ik in Miffy echt veel terug zag van Ashley en voorzichtig de hoop had dat zij mij over haar verlies heen kon helpen (klik hier voor de laatste blog over Ashley). Nog regelmatig huil ik mezelf in slaap om het verlies van Ash en ondanks de EMDR therapie die ik heb gehad om te leren omgaan met haar verlies is het nog altijd een terugkomend probleem. Miffy leek echter in zoveel opzichten op Ashley, met als grote verschil dat ze eigenlijk een stuk makkelijker was qua karakter. Ik heb Miffy natuurlijk al sinds haar geboorte kunnen vormen en opvoeden tot de hond die ik wilde dat ze zou worden. Ontelbaar veel uren heb ik in haar socialisatie gestopt, zowel binnens- als buitenshuis en nog nooit heb ik een pup gehad die al zo makkelijk was hierdoor op deze leeftijd. Met een groter nest moet je vaak de aandacht verdelen maar met twee pups in dit geval was dat ook niet nodig. Miffy was inmiddels echt een beetje mijn baby geworden die iedere nacht in mijn armen in bed in slaap viel en zelfs tijdens de zwaarste dagen wanneer ik er fysiek (of mentaal) helemaal doorheen zat weer een lach op mijn gezicht wist te toveren. En ondanks alles wat ik heb meegemaakt durfde ik weer de hoop te hebben op een band met een hond zoals ik deze had met Ashley. Ashley had ze nooit kunnen vervangen natuurlijk, en dit heb ik ook nooit gewild. Maar de speciale relatie die ik met Ash had mis ik al sinds haar overlijden, en Miffy gaf mij dat in kleine beetjes langzaamaan weer terug.
Maar het heeft niet zo moeten zijn, het was ons weer niet gegund. Waaraan we al deze pech verdienen weet ik echt niet. Iets in mij is boos, heel erg boos. Boos op alles en iedereen. Waarom anderen wel het geluk vinden waar ik al zo lang naar op zoek ben, waarom wij keer op keer dit soort pech moeten doorstaan ondanks alle moeite die wij er in stoppen dit te voorkomen. Ik ben een atheïst maar als ik zou geloven in een hogere macht dan zou ik die op dit moment echt vervloeken. Ik kan het gewoon niet begrijpen en bevatten dat onze kleine meid dit heeft moeten overkomen. Maar ik weet ook dat zo denken niks oplost. Dat daarmee haar verlies niet minder zwaar wordt of het verdriet minder heftig. Het zal een plaats moeten krijgen net zoals alle andere dierbaren die wij door de jaren heen zijn verloren. Inmiddels is mijn emmer echter zo overvol dat ik niet weet of ik dat plaatsje ooit nog ga vinden. Het is niet voor niks dat ik een zeer complex geval ben aldus mijn psycholoog/psychiater, en afgelopen dinsdag zei ze nog letterlijk tegen me dat ze hoopte dat Miffy misschien mij kon helpen met het verwerken van Ashley’s overlijden. Nu haar te moeten missen voelt dus dubbelop, al kan ik eigenlijk niet in woorden uitdrukken wat ik op dit moment doormaak.

Ik wil iedereen bedanken voor alle lieve berichten, reacties en steunbetuigingen. Ik weet dat iedereen het goed bedoelt al kan ik er op dit moment (nog) niet echt veel mee. Misschien komt dat nog, maar voor nu overheerst vooral de verdriet en de pijn. Ik wil ook graag het artsenteam van Dierenartsenpraktijk Lemsterland bedanken voor hun goede zorgen voor Miffy, ik weet dat ze in goede handen bij jullie is geweest en ben jullie dan ook erg dankbaar voor alles wat jullie voor haar hebben gedaan. Glacee is naar omstandigheden redelijk rustig dus we hopen dat de klap niet nog komt, en hoe ikzelf hier weer bovenop zal moeten komen zal de tijd leren. Bij deze in ieder geval het hele verhaal, en als laatste nog wat woorden voor onze kleine meid…
Lieve Miffy je zult nooit weten hoeveel je voor ons hebt betekend tijdens je korte leventje. Ik zal al onze momenten koesteren en nooit vergeten wat wij allemaal hebben meegemaakt. De perfecte hond bestaat niet zeg ik altijd, maar als ik er één had kunnen creëren dan kwam jij behoorlijk dichtbij. We missen je nu al, weet dat ons leven nooit meer hetzelfde zal zijn ondanks jouw korte tijd hier bij ons. Je hebt ons veranderd voor altijd, en daar ben ik je zeer dankbaar voor.

Blueberry Muffin Special Princess “Miffy”
28 juli 2016 - † 9 oktober 2016

Klik hier voor alle filmpjes van dit nest.
Hieronder is alvast een voorproefje te zien van de filmpjes die zoal in de playlist te vinden zijn.