In Memoriam
When an animal dies that has been especially close to someone here, that pet goes to Rainbow Bridge. There are meadows and hills for all of our special friends so they can run and play together. There is plenty of food, water and sunshine, and our friends are warm and comfortable.
All the animals who had been ill and old are restored to health and vigor. Those who were hurt or maimed are made whole and strong again, just as we remember them in our dreams of days and times gone by. The animals are happy and content, except for one small thing; they each miss someone very special to them, who had to be left behind.
They all run and play together, but the day comes when one suddenly stops and looks into the distance. His bright eyes are intent. His eager body quivers. Suddenly he begins to run from the group, flying over the green grass, his legs carrying him faster and faster.
You have been spotted, and when you and your special friend finally meet, you cling together in joyous reunion, never to be parted again. The happy kisses rain upon your face; your hands again caress the beloved head, and you look once more into the trusting eyes of your pet, so long gone from your life but never absent from your heart.
Then you cross Rainbow Bridge together....
----------------------------------------------------------------------------------------------------
Ik heb altijd huisdieren gehad maar helaas betekent dit ook dat je vaak afscheid moet nemen van dieren. Dit blijft toch altijd weer vreselijk zwaar en moeilijk. Je huisdieren zijn immers niet alleen maar dieren, ze horen bij het gezin. Graag wil ik op deze pagina dus even stilstaan bij de dieren die wij hebben verloren. Het zijn teveel dieren om allemaal iets over te schrijven maar toch wil ik ze graag even bij naam noemen: Simon (goudvis), Katie (goudvis), Ieiniminie (rode kitten), Pippi (Russische dwerghamster), Stampertje (konijn), Chantal (goudhamster), Rachel (goudhamster, dochter van Chantal bij ons geboren), Wendy (poedeltje, mijn moeder's hondje toen zij nog een kind was) en het driekleur teefje zonder naam die helaas maar enkele minuten heeft mogen leven RIP. In het bijzonder wil ik graag stilstaan bij wat dieren die mij altijd zullen bijblijven. Natuurlijk zijn ze allemaal belangrijk voor me geweest maar er zijn er een paar die toch wel heel bijzonder voor mij waren. Hieronder meer over hen. En lieverds... Wij zullen jullie nooit vergeten! Jullie blijven altijd in ons hart, vaarwel en hopelijk ooit nog eens tot ziens...
Chippy
2019 - 2024
We zouden na Millie eigenlijk geen cavia er meer bij nemen. Maar toen haar vriendje plots na enkele weken al overleed konden we niet anders dan nog één laatste keer opzoek gaan naar het perfecte maatje. Uiteindelijk kwamen we via de website van de Dierenbescherming uit bij Dierentehuis 't Schuthok in Den Helder waar al een half jaar lang een langharig beertje alleen in de opvang zat. Ik was gelijk verliefd op zijn schattige hamsterlook en na een telefoontje besloten we enkele dagen later die kant op te rijden om Chippy op te halen.
Chippy was een echte versierder en kreeg het voor elkaar om Millie helemaal te veroveren.
Wortels vond hij niet te vreten maar peterselie was dan weer wel favoriet. Hij was gek op aandacht van zowel ons als vreemden en kon heel goed kletsen met Millie. Hele avonden lang hoorden we die twee praten tussen al het flirten door. Chippy was over het algemeen wel een ventje wat goed kon relaxen en totaal niet bang was aangelegd. Groenvoer pakte hij eigenlijk al vanaf het eerste moment uit de hand en ook een aai over de bol vond hij meteen prima.
In het voorjaar van 2024 begon Chippy zijn gezondheid echt slechter te worden. Hij kreeg last van bumblefeet en ondanks pijnstilling, antibiotica en andere (dagelijkse) zorg mocht het niet baten. Zijn toestand verergerde beetje bij beetje en uiteindelijk trok de infectie door in zijn botten. Toen duidelijk werd dat het einde in zicht was hebben we ons best gedaan hem een fijne laatste 24-uur te geven. Hij heeft de ochtend voor zijn overlijden nog genoten van ons 'all you can eat' grasveld en zat zelfs bij de dierenarts nog lekker te knagen op een stukje peterselie. Hij heeft tot het allerlaatste moment dat gedaan waar hij zo van hield, vreten. Chippy is net zoals Millie gecremeerd en zijn as zal worden uitgestrooid over de Noordzee. Aangezien hun overlijden zo kort op elkaar was en dit uitstrooien eens in de drie maanden gebeurt zullen zij tegelijkertijd hun laatste rustplaats vinden als zij daar samen worden uitgestrooid.
Met het overlijden van Chippy eindigt ook een tijdperk voor ons. Geen dieren in hokken meer, een lege woonkamer en tegelijkertijd een gat in ons hart. Het is goed zo, we weten dat we Chippy verder lijden hebben bespaard en zijn blij dat wij hem en Millie nog zo een mooie tijd samen hebben kunnen geven. Maar wat een gemis is het om niet meer dagelijks door hem begroet te worden.
Dankjewel Chippy voor deze prachtige anderhalf jaar samen met jouw Millie, we gaan je vreselijk missen maar hadden deze tijd ook voor geen goud willen missen!
Het ga je goed lieve jongen...
Millie
2019 - 2024
Na het overlijden van onze eerste cavia Four bleef zijn halfbroer Dash alleen over. We hebben lang en goed nagedacht over alle opties en zijn uiteindelijk bij Caviaopvang Chews & Shelter in Breda uitgekomen. Zij hadden een aantal geholpen zeugjes beschikbaar (iets dat extreem zeldzaam is bij cavia's) om te koppelen aan ongeholpen beren. Onze keus viel op Roelie, een rustig teddy zeugje die we uiteindelijk omdoopte tot Millie.
Millie stond erom bekend in eerste instantie hard-to-get te spelen. Zowel bij Dash als bij haar daarop volgende partner Chippy pakte ze het zo aan. Ze was duidelijk de baas in het verblijf en een dame met een sterke mening. Vond ze het tijd voor haar avondeten of ontbijt dan liet ze dit luidkeels horen, ook als wij nog op bed lagen. Ze was veruit onze grootste cavia ooit maar ondanks haar formaat kon deze flinke dame best aardig popcornen als ze hier zin in had.
Met Chippy kreeg ze uiteindelijk zo een sterke band dat ze zelfs tegen elkaar aan in hun huisje lagen te slapen. Iets waar hij lange tijd op hoopte maar Millie een tijdlang afhield. Als ze niet tegen hem aan lag te dutten kon ze heerlijk languit, op de fleece liners, met haar hoofdje op de grond liggen slapen.
In juni 2024 werd Millie plots ziek. Ze viel af, kreeg een verminderde eetlust en ondanks medicatie en dwangvoer ging het in korte tijd ineens erg snel. We weten niet exact hoe laat het is gebeurt, rond 20u lag ze heel diep te slapen terwijl Chippy over haar waakte. Ongeveer twee uur later was ze er niet meer. We hebben maar anderhalf jaar van onze tijd samen kunnen genieten. Veels te kort, we hadden gehoopt op zoveel meer. Maar het ergst vonden we haar overlijden voor Chippy die afscheid moest nemen van de liefde van zijn leven. Lang is hij echter niet zonder haar geweest want een kleine twee weken later overleed ook Chippy helaas.
Dankjewel voor alle mooie en leuke momenten samen Millie. Je was het 'favorietje' van mijn moeder (wat cavia's betreft), een cavia met een onvergetelijk karakter en een heerlijke meid. Wij hopen dat je net zo van je tijd bij ons hebt genoten als wij van jou, rust zacht lieve Millie...
Dash
2018 - 2022
Op de ochtend dat Dash werd geboren stuurde zijn fokker/mijn beste vriendin ons een berichtje dat Four zijn broertje er was. Die middag al waren we op bezoek bij haar caviastal De La Montagne om de kleintjes te bewonderen. Al gauw werd voor ons duidelijk dat Dash ons nieuwe gezinslid zou worden, hij had gewoon die x-factor. De weken daarop bezocht ik hem regelmatig en vlak voor zijn intrek hier ben ik zelfs nog met hem en zijn familie meegeweest naar een photoshoot voor de Studio Pets producten (waarvan uiteindelijk kaarten met zijn vader en broers in de winkels zijn beland).
Naar zijn halfbroer Four
keek Dash heel erg op. Ze waren niet hele hechte maatjes maar Dash kon zijn gezelschap zeer waarderen. Na het overlijden van Four wilde we Dash graag nog een paar mooie laatste jaren geven. Hij was smoorverliefd op zijn nieuwe vriendinnetje Millie vanaf het moment dat hij haar ontmoette in de opvang. De laatste weken van zijn leven was hij actiever dan ooit tevoren. Hij genoot van Millie's aandacht en gezelschap en groeide letteerlijk en figuurlijk steeds meer naar haar toe.
Nog geen maand na haar intrek, de dag voor pakjesavond, ging het echter ineens mis. Medicatie, een spoedbezoek aan de dierenarts en dwangvoeren mocht niet baten. In een paar uur tijd begon Dash epilepsie-achtige 'aanvallen' te krijgen die hem uiteindelijk fataal zijn geworden. In nog geen 24-uur was hij er ineens niet meer. Millie heeft tot het allerlaatste moment aan zijn zij gezeten, tegen hem aan geslapen en hem gesteund in de hoop dat hij het zou redden. Ze heeft hem weliswaar veel te kort maar wel heel veel liefde gegeven en die herinneringen zullen wij voor altijd koesteren.
Lieve Dash, wat was je een prachtig, zachtaardig ventje met een groot hart. Ik heb genoten van onze tijd samen en had je nog graag veel langer bij me willen hebben. Ik hoop dat je laatste weken de mooiste waren uit je leven en je met heel veel mooie herinneringen ons hebt verlaten. Ik hoop dat waar je nu bent je heerlijk kunt genieten van je rust en daar allemaal mooie zeugjes voor je zijn om te versieren. Wij zorgen voor je meisje Millie, maak je daar maar geen zorgen over. Rust nu maar zacht, we zullen je nooit vergeten, vaarwel lieve Dash...
Four
2017 - 2022
Four, onze speciale opvanger... Ik zag zijn geboorte live via de webcam. Ik fotografeerde hem meerdere keren als baby en jonge cavia gedurende zijn eerste maanden. Toen hij met een gekortwiekt kapsel, wonden en trauma's op Marktplaats terecht kwam vingen we hem op, werd ik echt verliefd en besloten we hem te adopteren. Hij was een charmeur, onze Fabio-lookalike, gek op eten en een topmodel. Hij had het liefst het rijk voor zich alleen, accepteerde zijn kleine halfbroer maar trok grotendeels zijn eigen plan. Hij was groot, heel groot, met een kapsel om jaloers op te zijn en een houding van liever lui dan moe.
Al een paar maanden ging het slechter met zijn gezondheid. Zelfstandig poepen werd steeds lastiger, hij viel af en hij was nog rustiger dan normaal. Gelukkig was hij verder tevreden, vrolijk en had hij nog altijd een flinke eetlust. Nadat zijn eetlust ineens ook afnam en hij diarree kreeg bezochten we de dierenarts. Met de nodige tips en medicatie gingen we naar huis. Zijn noodvoeding vond hij lekker, hij was er zelfs wat enthousiast over, en de laatste dagen van zijn leven zag zijn ontlasting er beter uit dan in weken. Maar hij bleef afvallen, op zijn noodvoedingen na at hij nauwelijks iets en de avond voor zijn overlijden wilde hij zelfs zijn noodvoer niet. Die nacht zagen we het al aankomen. Toen ik om 5u keek ademde hij nog maar leek hij wel al helemaal weg. Toen we om 8.30u beneden kwamen was hij overleden.
Twijfels over of we het juiste hebben gedaan tijdens laatste week, of we hem wel de zorg hebben gegeven die hij nodig had toen wij allemaal zo ziek waren door corona, het zullen vragen zonder antwoord blijven. Maar wat ik wel zeker weet is dat we keihard voor hem hebben gevochten, samen met hem. We hebben alles op alles gezet om hem een kans te geven maar het mocht helaas niet baten. Van binnen was hij gewoon op.
Lieve Four ik ben dankbaar dat je bijna vijf jaar lang deel hebt uitgemaakt van ons gezin. Ik hoop dat je gelukkig was hier en waar je nu bent zult genieten van oneindige hoeveelheden snacks en vetbedden om languit op te slapen. Ik zeg je vaarwel zoals ik je iedere avond wanneer ik naar bed ging gedag zei nadat je je middernacht snack kreeg... Eet smakelijk, welterusten Four.
Abby
2007 - 2021
In 2011 werd Abby ernstig ziek, ze kreeg primaire epilepsie. Sindsdien draaide ons leven om haar. Gelukkig was ze zo makkelijk dat haar meenemen geen probleem was. Gingen we toch ergens heen waar ze echt niet naar binnen kon/mocht dan regelden wij een oppas. We kregen meerdere malen te horen dat ze het waarschijnlijk niet zou redden of blijvend letsel zou overhouden aan haar aanvallen. Maar ze vocht zich overal doorheen en bleef die vrije, vriendelijke, altijd heel blije maar ook zeer gevoelig meid. Alle keren dat ze door het oog van de naald kroop waren we weer dankbaar voor de extra tijd samen. En hoewel we haar soms irritant vrolijk noemden, hebben we haar gelukzalige karakter altijd gekoesterd.
Abby kreeg uiteindelijk een ernstige hartafwijking en alsof dat nog niet genoeg was kwam daar later ook de diagnose kanker bij. Toch heeft ze tot op het laatste moment nauwelijks iets laten blijken. Langzaamaan zagen wij echter wel de aftakeling inzetten. Het ademen wat alsmaar moeizamer ging, het genieten van het leven wat haar uiteindelijk zoveel energie kostte dat ze dagenlang moest bijkomen, de telkens terugkerende diarree en haar lijf dat steeds meer vermagerde omdat ze bleef afvallen… Ze was gewoon op, na tien jaar vechten was het genoeg.
Ik denk, nee ik weet wel zeker, dat we nooit meer zo een makkelijke hond als Abby zullen vinden. Ze kende geen opstandige periodes, heeft geen moeilijke puberteit doorgemaakt, ze was zo vreselijk lief, gehoorzaam en sociaal en een voorbeeld voor ieder dier dat hierbinnen kwam. Dat zij wegvalt uit ons gezin is niet alleen een groot gemis voor ons maar ook alle andere dieren. Al jarenlang bereiden we ons erop voor en we hadden absoluut niet gedacht dat ze ruim 13,5 jaar oud zou worden. Maar toch, ook al heeft ze een prachtig lang leven gehad en is het goed zo… Het neemt niet weg dat we haar vreselijk zullen missen. De vrolijke noot in huis, die ons altijd opzocht bij een moeilijk moment voor een knuffel of kus, die mij ’s nachts wakker maakte als ik laag zat, is niet meer. Ik probeer te denken aan hoe dankbaar we mogen zijn dat ze ondanks alles zo lang bij ons is gebleven, dat ze altijd in haar nakomelingen zal blijven voortleven en dat wij één van de meest geweldige honden ter wereld in ons leven hebben gehad! Het is goed zo, we hebben gedaan wat voor Abby het beste was, maar dat neemt niet weg dat het toch pijn doet om haar niet meer kwispelend om ons heen te hebben.
Lieve Abby, ik zal nooit kunnen verwoorden wat jij voor mij hebt betekend maar ik hoop dat ik dit gedurende jouw leven wel een klein beetje aan je heb kunnen laten zien. Je kwam in mijn leven toen ik een depressieve, eenzame tiener was zonder toekomstbeeld. En je hebt mij mede gemaakt tot de vrouw die ik nu ben, inclusief alle hobby’s, passies en vriendschappen die ik door jou heb ontdekt. Ik zal al jouw wijze levenslessen nooit vergeten en wij zullen voor altijd de Special Princess familie blijven… Met jou als stammoeder als blijvende herinnering in ons midden.
Fantasia
2003 - 2020
Zo'n 17,5jr terug kwam ze in ons leven. Uit Emmen werd ze bij ons gebracht in Amsterdam door haar fokkers. Ze groeide uit tot een heerlijke meid. Weliswaar veel te klein voor een Ragdoll, een beetje scheel kijkend (net zoals haar vader) en ook haar kleuren kwamen nooit helemaal goed door, maar voor ons was ze prachtig. Met haar resting bitch face leek ze altijd nogal grumpy maar dit was ze absoluut niet. Ze was een grote knuffelkont, gek op kletsen en een dame met karakter. Wel op zichzelf, niet zo gediend van visite maar voor ons vreselijk lief en gezellig. Fantasia, ook wel Fanny of Fanta genoemd, de pratende poes waar je hele gesprekken mee kon voeren (ze miauwden dan heel enthousiast terug).
Zo'n tien jaar terug werd ze ernstig ziek. Maandenlang hebben we dierenartsen afgelopen maar er kwam maar geen duidelijke diagnose. Bijna een jaar lang heeft ze af en aan prednison gehad en dachten we meerdere keren haar te zullen verliezen. Maar ze vocht zichzelf erdoorheen. Ze kon uiteindelijk volledig van de medicatie af en is nadien nooit meer ziek geweest, tot eind oktober 2020...
We waren ons er al jaren van bewust dat het ineens snel kon gaan. Op deze leeftijd ben je er op voorbereid. Maar toch, het went nooit, het maakt het verlies niet minder moeilijk. Ze heeft een mooi leven gehad en we zijn dankbaar voor alle jaren samen. Maar het zal nooit genoeg zijn. Het liefst hadden we haar voor altijd bij ons gehouden.
Wat moet Maan nu zonder haar slaapmaatje, haar grote voorbeeld? Wat moet Monique nu zonder haar Fanta, haar bedpartner waar ze nooit zonder slaapt? Wat moet Elphaba nu zonder haar poezenvriendin, waarmee ze iedere avond weer haar speciale momentjes had? En wat moet ik zonder mijn Fanny, de poes die al meer dan de helft van mijn leven bij mij is en altijd klaar stond voor een miauw gesprekje als ik dit nodig had?
Het gat dat Fantasia achterlaat is ontiegelijk groot. Ons Disney meisje is niet meer. Het is goed zo, maar wat doet het ongelofelijk veel pijn zeg...
Angel
2004 - 2020
Hij was al meer dan de helft van mijn leven bij mij... Hij was mijn droom chinchilla, zowel in looks als karakter. Ik werd verliefd op zijn foto maar hij was eigenlijk al verkocht toen we bij zijn fokker kwamen kijken. Die foto zal mij mijn leven lang bijblijven, nu nog steeds smelt ik weg als ik die zie. De mensen die hem hadden gereserveerd lieten uiteindelijk niets meer van zich horen. En zo kon ik hem enkele weken later toch mee naar huis nemen.
Angel was een allemansvriend, had geen kwaad in zich en kon met (bijna) iedereen goed opschieten. Hij maakte nooit ruzie en vond mens en dier leuk. Helaas was hij hierdoor soms ook de pispaal en werd hij met name door de dames in zijn leven soms flink op zijn plek gezet. Maar hij vond het allemaal prima. Angel heeft als enige van onze chins met bijna alle chinchilla's die wij hebben gehad samen geleefd. Hij was bovendien de vader van onze nestjes en vier nakomelingen die ook hun levenlang bij ons hebben gewoond.
De laatste paar jaren van zijn leven woonde hij in de huiskamer en was hij erg aanwezig. Hij vond het prachtig om tv te kijken en hoewel het een groot verlies voor hem was toen zijn soortgenoten overleden, vond hij nieuwe vrienden in onze andere dieren en knuffels die hem in zijn hok gezelschap hielden. Hij had een eigen willetje, vond met name gedroogde roosjes helemaal geweldig en heeft de laatste maanden van zijn leven vooral op snoep geleefd.
Met hem, de chinchilla waar ik ooit zo halsoverkop verliefd op werd, eindigt mijn chinchilla droom nu ook. Hij was de laatste nog levende chin en aangezien wij enkele jaren terug hebben besloten te stoppen met deze diertjes sterft met hem ook onze chinchilla familie. Hij heeft op anderhalve week na net zijn 16e verjaardag niet gehaald. Een prachtige leeftijd, maar nog altijd veel te kort als je het mij vraagt. Het zal zoveel stiller worden in de huiskamer zonder zijn sprongen en geluidjes op de achtergrond. En 's avonds naar bed gaan zal nooit meer hetzelfde zijn zonder ons dagelijks ritueel voor de nacht.
Je urn staat nu in de huiskamer op de plek waar ooit je hok stond. Zo ben je voor altijd toch nog een beetje bij ons. Ik ga je zo vreselijk missen Angel, vaarwel bedroom-eyes...
Haley
2010 (?) - 2020
Haley kwam in 2014 in ons leven. Ze werd op 10 april gevonden en enkele dagen later geadopteerd door mijn 'tante' Annie, de zus van mijn opa die ik altijd als een oma heb gezien. Ze was gevonden op een balkon in Amsterdam, verwaarloosd en verlaten, en met de nodige angsten in het asiel terecht gekomen. Die zomer overleed Annie en voor haar overlijden beloofde wij haar voor haar kat te zullen zorgen. Zij werd hierdoor onze erfenis van haar, het meest dierbare wat iemand ons ooit heeft nagelaten.
Veel over haar verleden weten we niet. Haar verjaardag werd haar vind-datum en bijzonder genoeg betrof dit ook de verjaardag van een dierbare vriendin die wij in datzelfde jaar dat zij werd gevonden verloren. Een geboortejaar wist ook niemand maar werd door het asiel destijds geschat op 2010 (en door ons op 2012). Jaren duurde het voor ze normaal kattengedrag ging vertonen, van alles moest ze nog leren maar beetje bij beetje werd ze steeds vrijer en vrolijker. We zagen haar opbloeien van een terughoudende, schichtige kat naar een sociale, nieuwsgierige kat. Bezoek kreeg haar regelmatig te zien en iedere dag weer als we thuis kwamen zat ze bij de voordeur of voor het raam op één hoog op ons te wachten (zoals Bouchra haar had geleerd). Zelfs de honden kon ze steeds meer waarderen, zo kreeg Grant het voor elkaar af en toe met haar te neuzen in het voorbijgaan. Geen badkamerbezoek was meer privé want dat zag zij als ultiem moment om te kunnen knuffelen en kopjes geven. Sowieso was de badkamer bij haar zeer geliefd want dronk ze regelmatig uit de lekkende badkraan en sliep ze op het wasgoed in de badkuip.
Eind 2019 werd ze ineens ernstig ziek. Keihard hebben we gevochten, van alles is er geprobeerd, van sondevoeding tot second opinions. Maar het mocht niet baten. Wat het exact is geweest zullen we nooit weten. Maar wat we wel weten is dat haar lichaam het opgaf in razendsnel tempo en er van binnen in zo'n korte tijd zoveel kapot ging dat dit niet meer te stoppen was.
Je hebt nu eindelijk rust Haley. Hoewel ik niet in zulk soort dingen geloof hoop ik toch een klein beetje dat je weer samen bent bij je goede vriendin en grote voorbeeld Bouchra. En dat je samen met haar aan Annie nu kunt laten zien wat je al die jaren na haar overlijden hebt geleerd en hoezeer je bent gegroeid sindsdien. Het was een cadeau om voor je hebben te mogen zorgen deze afgelopen zes jaar. Je was onze eerste herplaatser en we hebben zoveel geleerd van onze tijd met jou. Het gat dat je achterlaat is onbeschrijfelijk groot. De mensen die jou destijds daar op dat balkon hebben achtergelaten weten niet wat ze hebben gemist in hun leven. Maar ik ben hen dankbaar dat het zo is gelopen, want anders hadden we jou nooit leren kennen. Vaarwel Haley, dankjewel voor alles, je zult altijd een plekje in ons hart hebben...
Bouchra
2001 - 2018
Toen ik in 2001 ziek werd kreeg ik een cadeau... Als troost, steun maar ook als een soort van symbool voor een nieuwe start. Bijna 18 jaar lang hebben wij lief en leed samen doorgemaakt. De basisschool, middelbare school, mijn toenemende gezondheidsproblemen, twee verhuizingen, ze was overal bij. Ze was vreselijk vriendelijk en relaxed, vond ieder mens en dier aardig en zocht altijd op een rustige manier contact. Ze was aanwezig, zeer aanwezig, zowel fysiek als vocaal. Ze was gek op aandacht en gaf regelmatig zoenen. Ze ving vliegen tijdens de zomers, leerde al onze dieren manieren en de gewoontes van een kat. Ze voelde zich half hond, kon zelfs wel eens met een botje zitten en at graag hondensnacks. Ze sliep iedere nacht bij mij of mijn moeder en week overdag niet van mijn zijde als ik aan het rusten was. Haar keiharde gesnurk vervloekte ik soms, hoewel ik me er toen al van bewust was dat ik ooit weer zou smachten naar dat geluid. Dat ooit nu al zou zijn voelt als een nachtmerrie die werkelijkheid is geworden.
We wisten al een tijdje dat dit moment er aan zat te komen. Hoewel haar hart een maandje eerder nog kerngezond bleek te zijn was ze wel al zo'n twee jaar lang dement. De klachten begonnen mild maar waren steeds heftiger aan het worden. Uiteindelijk was het zelfs zo erg dat ons huis bezaaid was met puppypads omdat ze zo onzindelijk was dat ze werkelijk waar overal ging zitten om te plassen (gelukkig dronk ze ook zoveel dat haar urine nauwelijks stonk). We sliepen al jaren nooit meer een nacht door omdat ze meerdere keren per nacht moest eten (en dit dan ook liet horen). Toch hadden we dit allemaal graag voor haar over. Ze was ons dierbare oudje en wij waren haar liefdevolle mantelzorgers.
Een week voor haar overlijden verslechterde haar toestand echter snel. Laatste dagen van haar leven at ze niet meer en de laatste 24u had ze last van evenwichtsstoornis. Uiteindelijk keek ze zelfs niet meer op/om naar haar favoriete (vloeibare) maaltijd en kon ze niet meer zelfstandig drinken omdat ze alsmaar omviel. Ze was op, ze was een vechter en had als we niet hadden ingegrepen waarschijnlijk nog wel even doorgevochten. Maar het was geen waardig leven meer voor haar. Ze was haar zelfstandigheid kwijt, wist een groot deel van de tijd niet meer waar of wie ze was en had (waarschijnlijk) ook last van nierfalen waardoor haar lichamelijke functies begonnen op te geven.
Tijdens onze reis naar de dierenarts heeft ze gewoon in een mandje gelegen, om zich heen kijkend. Tijdens ons laatste afscheid begon ze nog één laatste keer zo hard als ze kon in mijn nek te spinnen voordat het tijd was om vaarwel te zeggen. Een laatste zoen had ze helaas de kracht inmiddels al niet meer voor, maar die knorrende geluiden zal ik voor altijd koesteren. Onze lieve, prachtige en geweldige CatDog, ze is niet meer...
Piper
2005 - 2018
Op 14 november 2005 zag zij het levenslicht en werd zij in ons huis in Amsterdam geboren. Zij en haar zus waren de eerste tijd nauwelijks uit elkaar te houden. Maar met de jaren veranderde Piper en werd dat terughoudende en ietwat angstige meisje langzaamaan een vrije en sociale dame. De laatste jaren was ze één van de gezelligste chinchilla’s uit onze groep(en) en stond ze altijd vooraan voor een snoepje of wat aandacht. Een week voor haar overlijden keek ze nog haar ogen uit toen haar persoonlijke naambordje gemonteerd werd en trok ze de vers geplukte, uit de voortuin afkomstige, wilgentak uit mijn handen zo de lucht in om deze te claimen. En toen ineens was ze er niet meer… Een kleine vier weken na het overlijden van haar moeder heeft zij ons verlaten en haar vader Angel alleen achtergelaten als enige overlevende van onze ooit acht chinchilla's tellende groep. Het is een feit dat ik de gezelligheid die Piper bracht vreselijk zal missen. Haar ondeugendheid telkens weer als het hok open ging, de innige band met haar vader en de manier hoe zij elkaar de laatste periode van haar leven steunde, de selfies die we samen met enige regelmaat maakte. Het zal nooit meer hetzelfde zijn.
Het ga je goed Piper, niemand zal ooit het gat dat jij achterlaat kunnen vullen… Ik mis je nu al.
Hermione
2004 - 2018
Ze was de levenspartner van Angel, de moeder van de bij ons geboren tweeling Paige en Piper en de 'chinchilla met smetvrees' zoals we haar hier altijd noemde. Al vanaf het allereerste moment was ze een bijzondere verschijning, wit rose van kleur, de eyecatcher van de groep(en). Een jaar eerder werd ze nog gekoppeld aan haar dochter nadat diens maatje was overlijden. Ze leken elkaar gelijk weer te herkennen en hebben de laatsteacht maanden met z'n drietjes, vader, moeder en dochter, als een echt gezin samen geleefd.
Erg aanhankelijk is ze nooit geweest, maar ze had een pracht karakter en was een geweldige moeder. Streng maar rechtvaardig, haar huis moest altijd schoon en op dezelfde manier 'ingericht' zijn. Tot piepen toe waste ze haar dochters dag in dag uit, en beschermde ze hen met het leven. Zodra het hok verschoond was moest het zaagsel tot op het laatste kruimeltje onder haar huisje verwijderd worden. Wat hebben we gelachen om haar schoonmaak taferelen toen haar tweeling nog jong was. Eten was ze gek op en zodoende groeide ze door de jaren heen ook steeds meer naar ons toe. Rozijntjes, soepbolletjes, kruiden of haar nieuwste favoriet sinds twee weken, goji bessen... Ze vond het allemaal even lekker en kwam zodra we bij het hok stonden gelijk omhoog klimmen voor een traktatie. Ze was rustig, hield van haar privacy en had haar man Angel helemaal onder de duim. Wat was hij verliefd op haar zeg, en wat was zij altijd ook goed met hem.
De laatste jaren zagen we met name aan haar ogen dat ze ouder werd en haar gezondheid ook wat aftakelde. Hoewel ze eigenlijk nooit ziek was of afviel werden de kringen rondom haar ogen wel steeds groter. Qua gedrag was ze tot de laatste maanden nog erg actief en fit. Tegen het eind klom ze wel iets minder, zocht ze haar partner en dochter niet zo vaak meer op en bleef ze liever wat lager bij de grond. Maar ze was natuurlijk ook al op leeftijd en deed altijd al haar eigen ding. We hebben haar overlijden dan ook niet zien aankomen. Ze was liever lui dan moe, een krachtige dame dus het was een schok haar ineens te vinden. Wat haar exact fataal is geworden zullen we nooit weten. Was het de extreme hitte van de helse zomer, of misschien toch gewoon ouderdom? Wat ik wel weet is dat ik haar nooit zal vergeten. Ze was onderdeel van de originele vier chinchilla's waarmee mijn liefde voor deze diertjes begon. Ze was uniek in uiterlijk & karakter, en zeer geliefd onder ons allemaal.
We zullen je vreselijk missen lieve Hermione... Ik zeg je vaarwel met deze quote uit de franchise die ons ook jouw naam bracht. Een tekst die goed matcht bij je karakter volgens mij. We zullen je nooit vergeten en goed voor je familie zorgen zoals jij ook altijd deed!
"After all, to the well-organized mind, death is but the next great adventure."
Cordelia
2006 - 2017
Cordelia was de dochter van Phoebe en Angel. Samen met haar moeder vormde zij jarenlang een onafscheidelijk duo. Cordy (zo noemen we Cordelia soms) had een rustig leventje, haar dagen bestonden uit niet veel meer dan eten, slapen, drinken, haar behoefte doen en weer slapen... Cordelia was bij ons geboren en heb ik van jongs af aan veel in de hand gehad. Zij vond aandacht dus wel leuk maar bleef het liefst lekker liggen slapen zodat ze niets hoefde te doen. Ze was gewoon een beetje lui. Op het eind kwakkelde ze al een tijdje met haar gezondheid... Kreeg ook af en toe wat noodvoeding met een spuitje maar gedurende haar laatste dag leek het ineens vanzelf weer beter te gaan. Toch vonden we haar die avond, naast het etensbakje, in diepe rust maar ditmaal voor eeuwig. Hier geboren en getogen, deels met de hand groot gebracht, al 11,5jr in ons leven en een evenbeeld van haar moeder. Lieve, prachtige en leuke Cordelia, wat zullen we je missen! Haar halfzus en huisgenootje had het erg moeilijk met haar verlies, net zoals wij. Wat moeten wij toch zonder jou?! Je verdient je rust maar laat een groot gat achter, voor altijd in ons hart, onze Cordy.
Miffy
2016 - 2016
Het overlijden van Miffy hakte er flink in. Ik heb niet vaak zoveel pijn gevoeld als toen deze klein meid overleed. Het leek alsof met haar overlijden ik niet alleen om haar verlies rouwde, maar ook dat van Ashley en hetgeen wat Miffy voor mij in de toekomst had kunnen betekenen. Miffy was een speciaal pupje, de jongste uit het nestje van Glacee en een erg stille meid tijdens de geboorte. Eigenlijk is dit stille altijd wel een eigenschap van haar gebleven, want veel geluid maakte ze niet. Ze was een tevreden dame die genoot van het leven zoals dat ook hoort bij een pup, maar wel met een eenkennig karakter. Ze zou eigenlijk helemaal niet blijven, ons plan was om alle pups een nieuw thuis te geven, maar onze band was zo bijzonder dat ik haar niet kon laten gaan. Ik zag in haar Ashley terug en naarmate de weken vorderden hoopte ik voorzichtig steeds meer dat zij uiteindelijk in haar voetstappen zou kunnen treden. Ze was ook een kleine dame, veel kleiner dan gemiddeld maar ze groeide wel en was verder wel helemaal in proportie. Haar dood kwam zo onverwachts, zo snel, zo wreed. Van de één op de andere dag ging het mis, een oorzaak werd pas na overlijden gevonden en haar ziekbed was kort maar heftig. Bij haar overlijden was ik niet aanwezig, iets wat nog altijd steekt. Het telefoontje dat we om 1 uur 's nachts kregen zal ik nooit vergeten, datgene waar we zo bang voor waren werd werkelijkheid. Miffy heeft keihard gestreden maar uiteindelijk won het ongeluk van haar. Haar doodsoorzaak bleek pure pech, een trieste samenloop van omstandigheden met een desastreus gevolg. Miffy heeft een groot gat achterlaten met haar overlijden. Niet alleen bij ons mensen, maar zeker ook bij onze roedel. Haar moeder die na al twee pups te zijn verloren nu ook haar derde en laatste dochter vaarwel moest zeggen, Abby die haar tijdens haar laatste nacht hier bij ons nog warm heeft gehouden en niet van haar zijde week, en haar maatjes Eevee en Elphie die zo graag met haar dolde en haar uitdaagde wetende dat ze soms nog iets te klein was om aan hun echte spelletjes mee te doen. De pijn die bij dit verlies kwam kijken is onbeschrijfelijk, hoe kan het dat deze prachtige meid van binnen en van buiten maar 10 weken oud heeft mogen worden?! Nog nooit had ik een pup zo een start gegeven als Miffy, nog nooit had ik vanaf zo een jonge leeftijd al zo een bijzondere band met een hond, nog nooit zag ik zoveel van onze andere meiden terug in één hond. Ze was uniek, een Special Princess in hart en nieren en een hond die ondanks haar korte leven bij ons een blijvende herinnering zal achterlaten. Het doet nog altijd veel pijn om over het verlies van Miffy te denken, laat staan te praten. Ik heb haar niet kunnen zeggen dat ik van haar hield toen ze stierf, maar ik hoop dat we in al onze acties en momenten samen dat wel goed op haar hebben kunnen overbrengen. Ik kan alleen maar hopen ooit weer zo een prachtige band met een hond te zullen vinden, en tot die tijd huilt mijn hart. Lieve, mooie Miffy ik zal jou en alle mooie tijden van ons samen nooit vergeten. Ik hoop dat je van je korte leven bij ons hebt genoten net zo veel als ik dit heb gedaan, en nu bij Ashley steun vindt want ik weet zeker dat als jullie elkaar hadden leren kennen jullie beste vrienden waren geworden. Gone too soon, but forever in my heart...
Een uitgebreid verslag van de gebeurtenissen die destijds hebben plaatsgevonden omtrent Miffy's overlijden is hier te vinden, Miffy's persoonlijke fotoalbum is hier te vinden.
McDreamy
2008 - 2016
Na drie jaar lang geen konijn meer te hebben gehad besloten we na lang wikken en wegen een Teddy Dwerg in huis te halen. Ik was helemaal verliefd geworden op dit konijnenras en vond uiteindelijk een fokker nabij mijn oude tandarts waar we McDreamy konden ophalen. Dreamy was vanaf dag één al net zo apart als zijn roepnaam, die uiteraard van Grey's Anatomy af komt en bedacht is door mijn moeder Monique. McDreamy was altijd liever lui dan moe... Door huis lopen deed hij maar zelden, hij zat liever in z'n hok op lekker zacht op de bank. De tuin daarentegen vond hij wel altijd prachtig. Hoewel hij een binnenkonijn was met een hok in de huiskamer mocht hij tijdens het voorjaar en de zomermaanden bij goed weer altijd wat uren 'buitenspelen'. Veelal huppelde hij dan de hele tuin door om vervolgens met zijn kont in een ondiep deel van de vijver te gaan zitten. Groenvoer at hij niet graag, dus alle planten in de tuin waren ook niet bepaald interessant voor hem. Hij vond het gewoon leuk om daar de boel te verkennen en zijn omgeving te observeren maar eten is hij nooit zo mee bezig geweest. Ook drinken was hij nogal apart in, zo kwamen we er op den duur achter dat hij liever uit een bakje dronk dan uit een drinkfles. Met nestjes en opgroeiende pups hier was hij altijd zo een lieve sul. Hij vond alles goed en bleef meestal ook stil zitten waardoor jonge honden door hem altijd goed konden wennen aan konijnen. In zijn beginjaren heeft hij eenmalig bezoek gehad van een voedster voor een nestje maar het dekken was niet voor hem weggelegd. Hij vermaakte zich prima, maar vond het nadien ook net zo fijn om weer zwoele avonden te beleven met zijn pluche knuffeldolfijntje die permanent in zijn hok lag. Omdat McDreamy wel nogal een humeur kon hebben en we bang waren dat een koppeling zou mislukken is hij uiteindelijk altijd alleen gebleven, maar gelukkig hebben we nooit het idee gehad dat hij hier erg mee zat. Hij was altijd een zeer tevreden konijn die onbewust toch voor heel veel leven in de huiskamer zorgde. De laatste jaren kwakkelde hij erg met zijn gezondheid en op 21 september 2016 vond ik hem plots dood naast zijn etensbak in zijn hok na hem enkele uren daarvoor nog lekker te hebben zien rondhuppelen. Zijn overlijden kwam ondanks zijn zwakke gezondheid alsnog als een flinke schrik, al zijn we blij zoveel jaren van hem te hebben kunnen genieten. Voorlopig zal hier geen nieuw konijn meer komen, misschien wel nooit meer, wat McDreamy natuurlijk extra speciaal voor ons maakt. Vlak na zijn dood moest ik gelijk denken aan het overlijden van het karakter McDreamy in de serie Grey's Anatomy, daarin was een cover van het nummer 'How To Save A Life' te horen tijdens zijn laatste scenes en voor mij zal dit lied vanaf nu onlosmakelijk verbonden zijn met onze eigen Dreamy. Lieve McDreamy je was zo klein maar had zo een groot hart, je hebt ons allemaal hier in huis zoveel geleerd door de jaren heen en was een geweldig gezinslid om in huis te hebben. Je zult vreselijk gemist worden door ons allemaal, hopelijk bezoek je ons nog eens in onze dromen...
McDreamy's persoonlijke fotoalbum is hier te vinden.
Ashley
2007 - 2015
Ashley, mijn baby... Mijn moeder zei vroeger wel eens "Ashley is je baby en de Shelties zijn je honden". Ik heb haar gekregen tijdens een hele moeilijke tijd. Slechts 2 weken nadat zij bij ons kwam wonen hebben wij onze chow chow Belle zeer onverwacht op 2 ½ jarige leeftijd moeten laten inslapen. Ik heb het hier lange tijd erg moeilijk mee gehad en Ash was er voor mij op die momenten. Ook was zij erbij toen mijn oma overleed (in 2012), en mocht ze zelfs mee naar de crematie van een ander dierbaar familielid van ons als steun voor mij (in 2014). Ik heb hierdoor een speciale band met haar gekregen die overvangbaar is. Ze was mijn enige nog levende connectie met deze dierbaren, die ik helaas zeer plots vlak na mijn verjaardag heb verloren. Ashley kwam in juli 2007 bij ons komen wonen nadat wij tientallen fokkers in Nederland en België hadden afgebeld op zoek naar een (kortharige) chihuahua. We hadden de hoop eigenlijk al opgegeven totdat we een fokker voor de 2de keer belde (om hier op de wachtlijst te komen). Het pupje dat zij wilde aanhouden besloten ze toch te verkopen (in verband met een uitgelopen verbouwing bij hun thuis), ze was al 9 weken en we mochten haar de volgende dag al ophalen als we dit wilde. Dus de volgende dag was het op naar Monster... Monster, heel toepasselijk ook. Want dit was Ashley's bijnaam op de puppycursus/SHH. Toen Abby's eerste nest geboren was waren we ook erg benieuwd naar Ashley's reactie op hen. Ashley is namelijk nooit een makkelijke geweest als het aankwam op andere honden. Abby was haar alles, die kon geen kwaad doen in haar ogen, maar van de meeste andere honden moest ze niks hebben. De pups accepteerde ze echter meteen. ze mochten haar als speeltoestel gebruiken en ze voedde hen op alsof ze de hare waren. Bij Abby's 2e nest leek dit gevoel alleen maar sterker en met Abby's dochter Eevee had ze misschien wel de meest bijzondere band van allemaal. Vanaf week 2 stond Ashley al te piepen voor de werpkist in de hoop dat Eevee even kwam 'buiten spelen'. Dagelijks hadden Ashley en Eevee hun speciale 'speelmomentjes'. En ze was het grote voorbeeld van de Chineesjes. Haar liefkozende nickname was dan ook 'tante Ash', gezien haar opvoedende taak bij alle pups hier in huis. Qua karakter was ze echt een chihuahua dame. Fotogeniek, gek op aandacht, niet graag nat, fel, veeleisend, bibberig, een knuffelkont en gauw koud. Ashley kende ook wat mindere tijden in haar leven. Na een traject van maandenlang onderzoeken bij dierenartsen door heel Nederland werd in de zomer van 2011 een lichte vorm van epilepsie bij haar geconstateerd. Daarnaast kwam daar in januari 2012 ook nog eens een acute hernia bij. Gelukkig functioneerde ze ondanks haar gezondheidsproblemen prima en was ze zelfs af en toe in voor wat behendigheid of dogdance oefeningen in de achtertuin. In de week van mijn verjaardag in 2015 sloeg echter het noodlot toe. Ashley kreeg door een nog altijd onbekende oorzaak (waarschijnlijk haar epilepsie) plots dusdanige neurologische klachten dat haar aan een zijde draadje hing. Zo'n vier dagen lang hebben we uiteindelijk gevochten maar het mocht helaas niet baten. Haar 8ste verjaardag zou ze op de valreep niet halen, de dag dat we hier in dit huis alweer 7 jaar precies zouden wonen nog net wel. Ik wist altijd dat deze dag ooit zou komen, en ik wist ook dat dit in Ashley’s geval misschien eerder zou zijn dan gehoopt gezien haar kwakkelende gezondheid. Maar dat dit moment al zo snel zou aanbreken, onder deze omstandigheden, heb ik absoluut niet zien aankomen. Een leven zonder Ashley heb ik mij sinds haar komst in mijn leven al niet meer voor mij kunnen zien. Ze gaf me liefde, steun, bescherming zowel binnenshuis als daarbuiten en vooral ook vrijheid. De moed om zelfstandig te winkelen met haar in haar tas in mijn buurt, de kracht om door te vechten als ik het leven niet meer zag zitten omdat ik wist dat zij als enige van al mijn meiden echt niet zonder mij zou kunnen, en de bescherming die ik nodig had als ik mij onveilig voelde ook al was haar verschijning maar klein. Maar ze heeft haar ‘taak’ volbracht als geen ander. Ook al geloof ik niet in God, een hemel, een hiernamaals of wat dan ook… Ze mag naar Betsie (mijn oma/tweede moeder en haar tweede thuis) toe waar ze bij haar op bed met heel veel knuffels en zoenaanvallen hopelijk haar ‘hemel’ zal vinden. Ze was geliefd door velen, en zal ook gemist worden door velen. Gevochten als de koningin die ze was, maar uiteindelijk toch de strijd verloren... Vaarwel lieve Ashley!
Een uitgebreid verslag van de gebeurtenissen die destijds hebben plaatsgevonden omtrent Ashley's overlijden is hier te vinden. Ashley's persoonlijke verhaal en fotoalbum is hier te vinden.
Phoebe
2004 - 2014
Na weken van pijn en ellende kregen we 11 april 2014 nog een zware klap te verwerken. Binnen 24 uur veranderde Phoebe's gezondheid drastisch en kwam zij te overlijden. We hadden al eerder ups en downs met haar meegemaakt op gezondheidsgebied, maar ze vocht zich hier altijd weer doorheen. Dit keer bleek de strijd echter te zwaar voor haar. Een maandje voor haar 10e verjaardag hebben we afscheid moeten nemen van deze kleine meid. Want klein dat was ze zeker. Soms was het moeilijk voor te stellen dat zij de moeder van Cordelia en Prescott was, als je het verschil in formaat tussen die drie zag. Maar ze was echt een super moedertje voor hen, liet haar formaatje niet tegen zich werken. Ze heeft tot op het eind voor Cordy gezorgd en wist altijd haar meisje te beschermen. Ze was ook erg sociaal, gek op een rozijntje of ander snoepgoed als je de kamer in kwam. Wel kwakkelde ze van jongs af aan al met haar gezondheid. Zo miste ze een teentje en had ze af en toe plots flink gewichtsverlies uit het niets. Haar vacht zag er ook al jaren niet echt meer erg mooi uit, maar toch, het deerde haar niet. Samen met haar dochter stond ze sterk! Phoebe was samen met Buffy mijn allereerste chinchilla, soms lijkt het nog net als de dag van gisteren dat zij in ons leven kwam. Ze is vernoemd naar Phoebe uit Charmed, en na haar overlijden bleef maar een bepaalde quote uit deze serie door mijn hoofd spoken... "The power of three will set us free" - Phoebe is nu weer bij haar broer Buffy en zoon Prescott, en met z'n drietjes redden zij zich wel. Ook al zullen we je vreselijk missen lieve Phoebsie, het gaat je goed...
Buffy
2004 - 2013
Het jaar 2013 had haast niet slechter voor ons kunnen beginnen... Stonden 2011 en 2012 ook al grotendeels in het teken van de dood en het verlies van dierbaren, nog geen 3 dagen in het nieuwe jaar kregen wij ons volgende verlies alweer te verwerken. Namelijk de dood van onze geliefde Buffy, op 3 januari 2013 iets na middernacht. Mijn allereerste chinchilla, samen met zijn zus Phoebe. Al langer wisten we dat die ziek was maar telkens weer kwam die er bovenop. Ditmaal zag het er al slechter uit dus na een gesprek eerder die week met de dierenarts waren we ons al aan het voorbereiden op zijn naderende einde. Toch kwam zijn dood nog redelijk onverwachts. Tijdens ons nachtelijk rondje langs de hokken vond mijn moeder hem, al bijna overleden op de grond. We waren bij hem toen hij zijn laatste adem uitblies en Angel in grote angst van enkele plankjes hogen alles wat er op de grond gebeurde aanschouwde. Hij is zijn allerbeste vriend verloren. De dierenarts zei het ook zo mooi; 'chins zijn een van de beste mantelzorgers onder dieren'. Angel stond altijd voor hem klaar, altijd aan zijn zij. Buffy is in het verleden nog wel eens het middelpunt geweest van pesterijen maar altijd kwam Angel voor hem op. Ze waren echt twee handen op een buik dus dit verlies raakt niet alleen ons maar misschien Angel nog wel harder. Buffy werd door ons de ADHD chin genoemd, hij was altijd wel ergens mee bezig en druk. Gek op tv kijken, aandacht van mensen en sprak soms zelf terug als je bepaalde geluidjes maken. Voor een rozijntje kon je 'm altijd wakker maken en hoewel die klein was en er een beetje vreemd uitzag voor een chinchilla was die oh zo schattig. We zullen Buffy zeker missen, al zijn gezelligheid en grappige streken. Hij was de gangmaker van de chins, het zonnetje in de chinskamer en de chin die ook altijd een lach op onze gezichten kon toveren. Hij heeft een mooie leeftijd behaald al hadden we hem liever nog wat jaartjes langer bij ons gehad (en dit ook eerlijk gezegd wel verwacht). We zullen je missen lieve Buffy, maar weet uit onze herinneringen verdwijn je nooit knappe vent...
Prescott
2006 - 2011
Ik denk dat we toch ondertussen echt wel kunnen zeggen dat 2011 veruit het meest heftige jaar ooit voor onze familie is geweest, met dieptepunt na dieptepunt. Zeer onverwachts en dus ook met een deste hardere klap kwam het aan toen ik Scotty dood in zijn hokje vond vlak voor het einde van het jaar. Hij had net een zware periode achter de rug maar was na wekenlang bijvoeden en een tandheelkundige ingreep eigenlijk weer zo goed als de oude. Wat de oorzaak is zullen we dus ook nooit weten maar op 22 november 2011 is Scott aan het eind van de ochtend in zijn verblijf gestorven, een race naar de dierenarts mocht helaas al niet meer baten, hij was al weg. Ik trek niet gauw dieren voor maar ik moet wel bekennen dat ik met Prescott toch wel veruit de beste band had wat de chins betreft. Op 11 maart 2006 is hij bij ons thuis geboren samen met zijn zus Cordelia, zoon van Phoebe en Angel. De bevalling was erg zwaar voor Phoebe dus de zorg voor de kleintjes kwam de eerste tijd veel op ons te liggen. Warm houden onder onze kleding en steun bieden was onze taak en hierdoor was de band vanaf dag een met Prescott erg mooi. Hij was de meest tamme chin van allemaal en vond vooral zijn 'snack-momentjes' erg leuk altijd. Vaste prik was het dat ik dagelijks bij hem langs kwam om hem een rozijntje of soepbol te geven terwijl de andere chins nog sliepen, ons speciale momentje. Helaas is het hier de laatste weken van zijn leven door mijn slechte gezondheidstoestand weinig van gekomen waardoor de vondst van hem dood in zijn hokje ook nog eens extra hard aan kwam. Scott heeft flink wat meegemaakt in zijn toch eigenlijk wel korte tijd hier bij ons maar hij kwam er altijd weer bovenop, ijzersterk was die jongen met heel wat levenslust en liefde in zich. Maar helaas bleek deze laatste strijd toch te zwaar voor hem. Prescott je betekende ongelofelijk veel voor me, was niet alleen een steun maar ook een erg goede vriend voor me die vaak weer een lach op mijn gezicht kon toveren als we onze 'snack-momentjes' hadden. Ik mis je vreselijk veel en zal je nooit vergeten. Je moeder, misschien wel wetende wat er speelt, heeft inmiddels jouw 'snack-momentjes' overgenomen en in nagedachtenis aan jou zal ik deze traditie voort blijven zetten. Ook jouw dood zal ik nooit begrijpen want 5jr was veels te kort. Maar lieve Scotty het ga je goed, hopelijk ben je nu bij je halfzusje Paige en hebben jullie steun aan mekaar... RIP
Paige
2005 - 2011
Na het verlies van Sandy kregen we enkele maanden later weer een verlies te verwerken. En dit keer was het die van onze veels te jonge Paige... Paige is de dochter van Hermione en Angel en dus hier bij ons geboren. Ze heeft ook nog een (bijna identiek uitziende) tweelingzus Piper. Piper en Paige zijn afkomstig uit ons eerste chin nestje en zaten hun leven lang al bij elkaar. Het verschil tussen beide meiden is jarenlang nauwelijks te zien geweest waardoor ze dus eigenlijk Paigeypiper heette. Pas de laatste jaren was er een verschil te zien en zijn we ze dus weer hun eigen namen gaan geven. Beide meiden waren hun eerste levensjaren nogal terughoudend. Van hun moeder hadden ze geleerd op hun hoede te zijn dus erg handtam waren ze niet al zou ik ze ook niet schuw willen noemen hoor. Maar de laatste tijd kropen ze zo uit hun schulp... Snoepjes aanpakken, lekker knuffelen af en toe ze vonden het allemaal prima! Mamaskindje is een omschrijving die ook zeker bij haar paste want nog steeds waste moeders dagelijks de tweeling en zorgde ze nog steeds voor ze zoals een echte moeder hoort te doen. Paige had qua uiterlijk wel iets weg van haar vader en ook zijn karakter had ze deels overgenomen. Het rustige en de relaxte houding van paps was ook zeker iets wat in haar zat, 'dont't worry, be happy'. Als jonkie was ze al een ondernemend en nieuwsgierig meisje en dat is ze ook zeker altijd gebleven. Paige ging helaas de laatste maanden snel achteruit. Wat het is geweest zullen we waarschijnlijk nooit weten maar uiteindelijk mocht hulp al niet meer baten. Ze is bij haar zus en moeder in het hok gestorven op 19 augustus 2011 nadat deze uitgebreid afscheid van haar hadden genomen. We zullen je allemaal vreselijk missen Paige maar je moeder en zus zeker weten het meest! Zij zijn je ware familie en hielden zo vreselijk veel van je, samen met ons... Dat je zo jong moest sterven zal niemand ooit begrijpen denk ik, het is gewoon oneerlijk dat je maar slechts 5jr oud mocht worden. Maar hopelijk ben je op een goede plek nu want je kon niet meer, het ga je goed meis... Vaarwel!
Sandy - "Megamieuwsel Inc.’s Punkie"
1998 - 2011
Sandy is lange tijd de oudste van alle dieren hier in huis geweest. Zij kwam in mijn leven kort na de dood van Grote Poes en is jarenlang een steun voor mij geweest. We zouden eigenlijk haar zusje kopen, maar eenmaal bij de fokker hadden Sandy en ik onze keuze al snel gemaakt en zodoende is zij bij ons komen wonen. Sandy is vanaf jongs af aan al een pechvogeltje. Zo moest zij enkele dagen na haar geboorte al geopereerd worden en werd op jonge leeftijd ook epilepsie bij haar gediagnoticeerd. Toch heeft ze ondanks dat alles een erg mooi, goed en ook nog wel redelijk lang leven gehad. Een in het jaar of de 2jr had Sandy een lichte aanval dus dat viel gelukkig ook wel mee en verder had ze zo haar eigen plekken hier in huis. Vaak zag je 'r niet, vroeger zat ze meestal ergens onder of achter en sinds onze verhuizing naar onze huidige woning was ze meestal op zolder/slaapkamer van mijn moeder te vinden. Sandy had een flinke gebruiksaanwijzing, een die wel wat tijd kostte om te leren maar als je 'm eenmaal door had dan was ze zo een lieve schat. Ze kon heerlijk met je knuffelen en kroelen en spelen met schaduwen of dingen die wij niet konden zien (ja 'ze zag ze soms vliegen', een van haar afwijkingen). Sandy zag je dan wel niet veel maar haar horen was niet zo moeilijk, snurken dat die meid kon! Och wat zullen we dat gesnurk toch missen midden in de nacht... Sandy had een beetje een vreemde bouw, ze was erg klein, had altijd een opgezwollen buikje en erg grote ogen. Hierdoor kreeg ze van mij de koosnaam 'lieve kleine schotenantenne'. Sandy was een beetje een buitenbeentje, een loner, maar ondanks dat hoorde ze er toch wel echt bij. Zij had haar speciale een-op-een momentjes en ging verder gewoon haar eigen gang. Mensen die hier op visite kwamen wisten vaak niet dat we haar hadden, want dan kwam ze nooit tevoorschijn. Alleen bij ons, of vrienden/familie die ze goed kende en vertrouwde liet ze haar koppie zien. Hoorde je dus bij die groep dan hoorde je bij een bijzonder gezelschap, want Sandy koos jou uit niet andersom. Sandy het ga je goed, we hadden je graag nog vele jaren lang bij ons willen hebben maar je was gewoon op dat weet ik en we wilden je nog meer stress en pijn besparen dus dit was het beste. Op 6 mei 2011 heb je ons verlaten, hopelijk ben je nu weer bij je oude vrienden en vind je de rust en donkere ruimtes daar waar je nu bent ook gauw weer net zoals je hier op aarde altijd deed. RIP Sannepenie, onze lieve kleine zwarte meid!
Macy
1995 - 2008
Macy was de eerste hond die ik kreeg. Ik kreeg haar op mijn 4de omdat ik mijn moeder iets had beloofd. Als ik stopte met drinken uit een flesje dan zou ik een hondje krijgen. En dus stopte ik met drinken uit een flesje! Macy komt uit het zuiden van het land en is geboren op 5 augustus 1995. In het begin van haar leven heeft ze het zwaar gehad toen ze schijnzwanger was maar na haar sterilisatie was dit probleem gelukkig opgelost. Daarna heeft ze 12 geweldige jaren gehad. Macy betekende vreselijk veel voor me. Ze haalde me altijd op van school, was mijn beste vriendin. Standaard gingen we ieder weekend met haar naar het bos (voordat ik ziek werd)! Zij is echt bepalend geweest voor de rest van mijn leven. Door haar ben ik zo gek geworden op honden, door haar heb ik ook geleerd hoe je een hond moet verzorgen. Maar ze betekende ook veel voor de mensen om ons heen. Iedere dag wachtte ze me op op het schoolplein. Ik weet niet hoeveel kinderen heeft ze van hun angst voor honden afgeholpen, heeft ze geleerd dat honden lief en vriendelijk zijn. Helaas kreeg zij in augustus 2007, vlak na de dood van Belle, dementie verschijnselen. Waarschijnlijk door de klap van het overlijden van Belle. We zijn toen begonnen met medicatie, eerst tegen dementie, toen depressie en uiteindelijk zelfs tegen epilepsie. Maar niets leek te helpen. Begin januari kregen we dan eindelijk te horen wat er mis was, ze had iets in haar hoofd (zeer waarschijnlijk een tumor) die ervoor zorgde dat haar gedrag en gedachtengang veranderde. En ondertussen begon het haar nieren ook te beïnvloeden en werd ze incontinent. Vanwege haar leeftijd was er eigenlijk weinig aan te doen. We hebben besloten dus haar op 29 januari 2008 in te laten slapen. Achteraf bleek er ook nog iets gescheurd te zijn in haar buik waardoor haar ingewanden bloot lagen. Kortom het was gewoon tijd voor haar. We zullen haar missen maar we weten dat dit het beste was voor haar. Op haar gedenkbord wat hier in huis hangt staat 'Don't forget to remember me' en dit zullen we ook zeker nooit doen. Vaarwel Macy, je bent nu hopelijk weer bij je oude vrienden!
Belle
2004 - 2007
Belle (ook wel Baby-B genoemd) was onze chow chow. Zij is op 25 oktober 2004 geboren in België in een dorpje nabij Antwerpen. Helaas hebben wij haar op 24 juli 2007 moeten laten inslapen op 2 ½ jarige leeftijd. Ze is helaas dus niet oud geworden. Belle heeft in haar korte leven heel veel meegemaakt. Door haar bouw werd ze zeer regelmatig aangevallen, aan het einde van haar leven kon ze eigenlijk niet eens meer uitgelaten worden zonder aangevallen te worden... Toen ze een half jaar oud was is ze geopereerd aan haar knieschijf. Aan beide knieën had ze namelijk patella luxatie. De revalidatie hiervan was zwaar en ze bleef last hebben. Gelukkig heeft ze ook veel mooie momenten gehad in haar leven. En deze blijven je natuurlijk het meest bij! Zo was ze heel goed bevriend met de andere huisdieren. Bouchra (een van onze katten) was haar beste vriendin. Je kon haar geen groter plezier doen dan met haar een dierentuin te bezoeken. Vooral de apen in dierenpark Amersfoort waren favoriet bij haar maar ook de ijsberen in Ouwehands waren wel erg interessant hoor. Belle zal altijd gemist worden en over haar dood praten zal altijd moeilijk blijven. Zeker omdat ze zo jong is gestorven onder zulke (vervelende) omstandigheden. Belle was de eerste hond die ik zelf heb opgevoed en daarom was ze dus ook extra speciaal voor mij. Ook zag ik haar een beetje als mijn beschermengel, ik voelde me veilig bij haar. Ik was dus ook helemaal kapot van haar dood. Wij hopen dat Belle nu haar plek heeft gevonden en eindelijk het rustige leven kan leiden dat zij zo verdient en zo miste hier op aarde. Zoals op haar gedenkbord dat hier in huis hangt staat, 'You'll be in my heart'. Dit is ook zeker het geval en zal ook altijd zo blijven. Vaarwel Belle, ik zal altijd van je blijven houden en je zult altijd mijn Baby-B blijven!
Barbie
1997 - 2005
Barbie was mijn konijn dat ik op 6 jarige leeftijd kreeg. We kochten haar in een dierenwinkel en ze zou een dwergkonijn zijn maar groeide uiteindelijk uit tot een konijn van formaat kat. Haar precieze geboortedatum hebben we helaas nooit geweten maar we schatten dat ze zo'n 6 weken oud was toen we haar kochten. Barbie is 8 jaar oud geworden en heeft ook veel meegemaakt in haar leven. Ze bleek namelijk rond haar 4de bloedproppen in haar baarmoeder te hebben (iets wat achteraf blijkbaar vaker voorkomt bij konijnen) dus deze moest eruit gehaald worden. Gelukkig is dit allemaal goed gegaan en heeft ze daarna nog vele jaren geleefd. Barbie was zindelijk en knaagde niet aan snoeren dus liep bijna de hele dag los rond. Ze sliep naast ons op de bank en was echt de baas in huis. De katten waste ze regelmatig maar als Barbie in hun mand wou dan moesten ze oppassen. Barbie was een heel bijzonder konijn dat nooit vergeten zal worden. Ze was ook eigenlijk geen konijn, maar tja wat was ze eigenlijk wel... In ieder geval een gezinslid! We zullen nooit meer zo een konijn vinden als haar, en dat zal ons altijd dierbaar blijven. Vaarwel Barbie, ga nu maar weer lekker spelen met je oude vriendjes!
Nono
1993 - 2003
Nono was een kater die wij toen ik 2 jaar oud was hebben gekocht. Hij was opgegroeid op een kleine zolder en had dus echt een 'gebruiksaanwijzing'. Hij kon niet tegen onverwacht aaien en om met hem naar de dierenarts te kunnen had hij kalmeringspillen nodig. Maar als je wist hoe je hem moest behandelen dan was het een schat. Nono was geen knuffelkat of zo. Hij deed gewoon zijn eigen ding, die stoere vent. Nono was een half perzische wit met grijze kater van zo’n 7,5 kilo (erg groot dus). Helaas is hij op 10 jarige leeftijd in 2003 gestorven nadat hij ziek werd. Hij kreeg iets aan zijn nieren waardoor hij op dieet moest maar aangezien zijn gebit in erg slechte staat was omdat hij nauwelijks behandeld kon worden moesten ook al z’n tanden eruit. Dit kon niet samen dus door overmacht hebben we hem toen moeten laten inslapen. Het was heel moeilijk voor ons maar wel beter voor Nono. Vaarwel dus Nono, jij stoere vent!
Grote Poes
1980 (?) - 1998
Grote poes werd voor mijn geboorte gevonden door een familielid bij ons in de buurt in Amsterdam. Ze was een prachtige Perzische zwerfkat die door dat familielid toen uiteindelijk in huis genomen werd. Helaas mocht zij de kat niet houden van haar ouders en via via kwam ze dus bij mijn moeder terecht. Vanaf mijn geboorte was ze mijn steun en toeverlaat. Ze sliep bij me in mijn wiegje en beschermde me tegen alles (zelfs tegen een vleermuis die ooit eens ons huis binnenvloog). Toen ik ouder was heeft ze de naam Grote Poes van mij gekregen omdat ik haar zo groot vond (dat was ze eigenlijk niet maar ja). Als klein kind mocht ik alles was haar, ze was echt mijn alles. En naarmate ik ouder werd bleef ze ook altijd bij me. Grote Poes heeft net zoals al onze andere dieren ook veel meegemaakt in haar leven. Zo is ze van ons balkon op 3 hoog afgevallen en heeft dit toch overleefd. Tegen de tijd van haar overlijden was ze blind en doof en kon ze niet zo goed meer lopen. Ze was ook al 18 jaar oud dus aardig bejaard. Na een ziekbed hebben we haar uiteindelijk toch moeten laten inslapen in 1998. Ik was ontroostbaar en heb nog maanden lang veel verdriet van haar dood gehad. Maar uiteindelijk heb ik er mee kunnen leren leven en begreep ik ook waarom het haar tijd was. Maar ik zal haar altijd missen. Vaarwel dus Grote Poes, je was mijn allereerste huisdier dus dat maakt jou natuurlijk extra bijzonder voor mij!
----------------------------------------------------------------------------------------------------
MY FOREVER PET
There's something missing in my home,
I feel it day and night,
I know it will take time and strength
before things feel quite right.
But just for now, I need to mourn,
My heart -- it needs to mend.
Though some may say, "It's just a pet,"
I know I've lost a friend.
You've brought such laughter to my home,
and richness to my days.
A constant friend through joy or loss
with gentle, loving ways.
Companion, friend, and confidante,
A friend I won't forget.
You'll live forever in my heart,
My sweet, forever pet.
-- Susanne Taylor
----------------------------------------------------------------------------------------------------
----------------------------------------------------------------------------------------------------
Betsie van Rijkom - Kusters
11 december 1939 - 1 februari 2012
Begin 2012 kregen wij het grootste verlies tot nu toe te verwerken. Namelijk de dood van mijn oma Betsie. Zij heeft mij mijn leven lang, samen met mijn moeder opgevoed (16jr lang woonde ze naast ons en de laatste jaren ook vlakbij) en was dus als een 2e moeder voor me (helemaal omdat ik ben opgegroeid zonder vader). In februari 2011 werd borstkanker bij haar geconstateerd (mede ontdekt door Abby die alsmaar op dezelfde plek bleef krabben) en wat daarna volgde waren meerdere uitzaaiingen, een ziekbed van een klein jaar met uiteindelijk dus haar dood tot gevolg. Ons laatste jaar samen hebben we veel goede gesprekken met elkaar gehad en tijdens mijn eigen ziekbed wat eind 2011 volgde was zij mijn steun en toeverlaat. Ik zal nooit vergeten dat tijdens een van onze gesprekken in november 2011 zij mij beloofde als ik weer ietwat op de been zou zijn we samen met de honden en mijn moeder naar het Natuurpark in Lelystad zouden gaan als eerste uitstapje buitenshuis. Zo ver heeft het helaas niet mogen komen want tegen de tijd dat ik weer een beetje mezelf kon voortbewegen was was mijn oma al in zoverre afgetakeld dat alleen al naar het toilet lopen voor haar niet meer mogelijk was. Kort daarna is ze uiteindelijk ook tijdens een epileptische aanval als gevolg van de kankeruitzaaiingen overleden. In de periode voor haar dood heb ik veel geschreven over de situatie van mijn oma. Gedichten toen geschreven zijn onder andere hier en hier te vinden. Een videoclip die ik gemaakt heb voor mijn oma toen ze nog leefde en na haar dood wat heb aangepast is hieronder te vinden...
"I wish I could have another minute, to finish this fairytale.
Hear your voice and get lost in it, cause all I got is broken details.
You were my world and everything in it, so how did you dissappear?
You’re my shadow, you’ll never leave me"
